Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Проблемот е во тоа што не знам колку силен треба да биде огнот за да биде светлината во сијалицата сина. Тоа е важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Затоа и не можат да знаат колку многу личат сите тројца.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во нашето претставништво доаѓала и самата не знае колку пати за да бара помош и разбирање.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- И јас велам така, - се согласува дедо Иван и тогаш почнува да расправа за руската силовитост во бојот, како го поминале Дунав кога ја ослободувале Бугарија: не знам колку илјади се издавиле, направиле мост од трупови за да мине другата војска.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не знам колку време поминало во тоа неподвижно лежење. Секако беше толку - колку да се одмориме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Велгоштанецот мошне арно знаеше колку многу ги сакаат неговите приказни луѓето од тајфата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Стројничката знаеше колку многу копнее Карче да се сроди со една видна охридска фамилија, како што беа Попставревци.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Кој ли ќе знае колку сум лежел занесен?“ се прашуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кој знае колку страдал во животот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Негативни искуства: потребно е одредено искуство за да се натера жапчето да пушти сок и да се знае колку е доволно да се земе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како и да е, има навистина премногу слоеви за читање кај Гринавеј („Бебето на Макон“, на пример, може да се сфати и како филм кој медитира над фамозното транс-историско непријателство меѓу иконофилите и иконофобите?!), но тонот на апокалипсата секогаш е доминантен, не давајќи му кој знае колку простор на, од друга страна сепак прекрасно рафинираниот хумор на Гринавеј, многу суптилно ужлебен меѓу „литерарното“ и филмското”; сарказмот, велам, сепак доминира и често дотура прав врз и онака распаднатите кулиси на еден одамна умрен свет.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Оваа пролет и черешите не знаеја колку да раснат! Пукаа од здравје!“

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Само се вознемири од помислата дека Рози можеби лежи до него на креветот, иако од нежножолтата светлина, што отсјајуваше на таванот, можеше да потврди дека надвор сонцето грее, но не знаеше колку е часот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не знам колку е целисходно и понатаму да го влечкаме низ нашите канцеларии овој навистина непостоечки случај.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знам колку ги дослушнувам зборовите на сочувство?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека во еден момент и отворено загатна оти токму конечното заминување на мајка му ја нагласувала потребата да биде уште поупорен во потрагата по таткото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Постоеле правила што умните по никоја цена не ги погазувале, а таа себеси се сметала дури сто на сто умна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно некои од присутните си дошепнуваат: „Остави го, неприпитомено дивјаче“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

О, јас најдобро знам колку сеќавањата умеат да не измамат! ) Тоа утро покрај Пребег ме заскокотка отвореноста со која Иван застапуваше некои од своите сознанија и претпоставки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и Басотова смета дека ако постоела забуна во врска со вашата пријава ова е добар момент да се затвори случајот кој и без тоа правно не постои бидејќи покренатото обвинение е без секаква основа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имал пет крави, не знам колку овци, и не знам уште колку ниви, па иако бил вдовец таа пресметала дека само зад таквото богатство можела да смести лулка во која ќе одмарала нејзината сигурност, а нејзе во животот само сигурноста ѝ била важна, ништо друго.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред Њујорк имало некое островце — парче земја — и таму ги ваделе од бродот, и некоја комисија од не знам колку души доктори...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ти знаеш колку татко ти е мирен, сталожен човек.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се запишав веќе во шесто одделение и бидејќи бев висока по раст ми се чинеше кој знае колку сум голема.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кој знае колку ѝ било мачно што немала деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Пред да ја отвори книгата, Сара ги погали кориците, на кои беше претставен есенски пејзаж, и кажа дека со години не била во парк.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зигмунд знаеше колку Сара ја сака поезијата, и при една посета ѝ донесе тукушто објавен препев на песни од Адам Мицкиевич.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога, по кој знае колку време, се освестив, ја видов раката како дрочна пијавица, надуена гасеница.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не знам колку време помина кога повторно нечујно се отвори вратата на ќелијата и од неа бесшумно се извлече Рибоокиот и се спушти прудолу, барајќи ме со погледот во одајата со игуменот и пријателите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Знаејќи колку ти е страв да си сама, еве ме овде да го заштитам твоето гнездо од натрапници.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Љубов моја! Знаеш колку многу те сакам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога мислат дека е нивниот ден, а всушност е само најнервозниот во животот во кој ќе се избакнат по 7 пати со истите луѓе - кога ќе дојдат, кога ќе речат „ДА“, па уште еднаш кога ќе речат „ДА“ во црквата, па кога ќе се фотографираат, па кога ќе им го предаваат пликот, а тие под прстите, од дебелината веќе знаат колку им се блиски или далечни, па кога ќе се разигра невестата и кога тие истите, од многу мерак дека ептен добро играла, ќе ја зашлапаат по трипати по образите и по шминката која дебело си ја платила... сѐ до бакнувањето заради тортата и бонбончињата!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За нив двајцата, за песот и Васила, да не ги познава отпорано и да не знае колку Васил е честит, би се помислил дека пеколот ги испратил ноќва во Потковицата и на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Домаќинлакот беше поврзан со кафето, а не со не знам колку илјади евра во домашното чекмеџе.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Широка е за да ја пречекориш, а не знаеш колку е длабока за да ја прецапаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам колку време така сум спиел, ама кога се разбудив, гледам дека уште понегледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам колку време сум одел со спиење, ама ме најдоа паднат. Ме разбудија некои наши војници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам колку знаат доктурите, вели, ги видов како сечат, како касапат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Наеднаш ми светна дека тој повеќе време јава наутро и ова утро дошол по мене само затоа што знае колку сакам да јавам. – Кој рече нешто за крадење на некаков коњ? – праша тој.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сатурн сакаше да ја употреби својата вештина за забавување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој мирно го поведе коњот кон шталата на едно запустено лозје, кое едно време беше гордост на еден фармер по име Фитваџијан.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

– Веќе не знам колку време сум овде, колку месеци или години, но секој ден е полош од претходниот – рече и воздивна од длабочината на душата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Уште поверојатно беше дека никој и не знае колку биле произведени и дека уште помалку се грижеше за тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но имаше еден момент - не знаеше колку долг, триесетина секунди можеби - од блескава извесност, кога секоја сугестија на О'Брајан исполнуваше еден дел од празнината и стануваше апсолутна вистина и кога два и два можеа да бидат три, исто толку лесно како и пет, ако беше потребно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не знаеше колку долго остана таму; во секој случај неколку часа; без часовник и без дневна светлина му беше тешко да го мери времето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Миклош си го слече палтото, го стутка, и почна со него да го нагрнува робот, како да беше не знам колку студено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Другарот Корнулов се јави уште еднаш, овој пат со Папокот, шетаа од оган до оган, ги убедуваа луѓето дека одовде никаде поубаво не може да ни биде Гледате колку земја се шири пред вашите очи, знаете колку е богата! и дигајќи го гласот цикна другарот Папок, местејќи си ги окалките над истенчениот нос Тргнавте по еден извеан старец другари, само сте се запрашале ли каде ќе стигнете со неговиот ум?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

ЉУБА: А, твојата уметност! Твојата уметност... Најнапред јас навистина мислев дека ти си прекрасен, изразит, скапоцен камен, но сега знам колку ти вредиш.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Молчи, Јордане! Засрами се!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Си бил татко, знаеш колку е мачно, колку е тешко во туѓина да чуеш дека прв пат си станал татко...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Малку е тоа за да можеш некому да му ја наметнеш својата волја!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А згора на тоа, онаа постапка со мојата девојка – шепотев но бев сигурен дека Грофот ме слуша.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не знам колку сте во состојба да ги следите моите тешкотии – реагирав збунето. – Во секој случај игноранцијата не води кон взаемна доверба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Знаеш многу добро дека јас и Денко Самоников се знаевме колку за едно службено доброутро, или за она необврзно како си?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А многу бев исплашена. Само да знаеш колку си ми потребен!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Нашиот организам, и без помагалата на современата наука, доволно успешно ги толкува пораките на природата преку многуте послушници во нашите тела; знаеш колку органи се ангажирани со такви задачи; (еден вид резонатори, нели?); а потоа, тука е душата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не знам колку време мина кога сонцето блесна од зад облаците ги помести, ги разби маглиштата и талогот на еднообразноста дрворедот се озари доби лик, па одеднаш некои чудни форми почнаа да се об-јавуваат пред моите очи пред зумот, пред заумот. Ми се стори дека од некаде надоаѓа нешто боготворно светлината го овозможува совршенството но треба да го најдеш барај избегни ја судбината на просечниот ум, колатералната штета на непросветленоста.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

5 НЕ ЗНАМ колку бевме. Многу. Донесени од сите болници.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Илјадници луѓе сереле каде што стигнувале. Нужниците знаеш колку можат да соберат. Цело Прењес смрдеше.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Знаеш колку е лош. Сакаш ли на мене да го истури бесот заради тебе?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Шесто: се мереше со јаже за да знае колку ќе порасне по една недела.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не знам колку оваа нејзина умешност беше резултат на нејзината возраст а колку на премрежијата низ кои беше минала.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Помислив еднаш да се вратам, и така бев го заборавил клучот в цеб...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Уште борч... (Пак станува, гледа.) Ќе ја свршиме, не е лозјето зајак да избега... (Се слушаат свирки од далеку.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Ме покапале в црква со свеќа... Си прават ќеф... Гледај, Параскево, влакненце...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Знам колку ти е тешко.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Еве вака: знаеш колку имаш да ми даваш. Еве го сенетот. (Вади од џеб хартија.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Кој знае колку време ќе се матка онаа фатена во рацете со таа дамка.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ја гледаше јасно дупката во ѕидот, но не знаеше колку време јавал на куршум ниту кој го испратил на такво патување.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Нина длабоко се издиша, лицето ѝ стана сериозно: „Драги еколози, најнапред се извинуваме дека доцна ви одговараме, попречија новогодишните, па и божиќните празници, па зимскиот распуст, па дури после одржавме состанок, со задоволство ја прифаќаме соработката, со желба да се посетуваме, вие доаѓајте кај нас во Струга на летување и знаете колку сме гостољубиви.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Не знаеш колку ми значиш. Ми ја обновуваш силата. Како слатко... би ти ја испил крвта.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Па како да ти кажам, Ѓорѓевице... Не знам колку е вистина, ама се слушна и тоа стигна до народната власт, дека Васил ваш, дезертирал, значи избегал и...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Така со векови и кој знае колку векови така везден и катаден.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Напорот толку многу ја измачува што таа се буди во премореност како кој знае колку тешка работа да работела...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пандо Бранов, таткото, го имаше забележано следното: „Ние многу повеќе во годината постиме одошто мрсиме, ама не постиме толку затоа што сме кај знае колку побожни туку затоа што сме и повеќе од толку сиромашни.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Знаете колку е часот?