Со извесност се знае барем тоа дека преобратувањата на Групата од Puteax* упорно се вртеа околу Трактатот за сликарството, кој, 1910. година го преведе Sar Peladan, и дека Duchamp секако морале, повеќе од еднаш, да го допрат одблесоците на сите овие расправи.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Доколку Duchamp можеби и не го читал Peladan, знаеме барем тоа дека ги читал Laforgue и Mallarme, поезијата која често ја опседнува фантомот на хермафродитството, поезија во која, пред сѐ, посебно кај Laforgue, повторно се појавуваат темите за целибатот, девственоста и „Ева без здив” („Eves sans treve”); кај Mallarme во Herodiada, на пример, сексуалната реалност повеќе се доживува како некоја форма на церебрално надразнување, интелектуално скокоткање, отколку како возбуденост на сетилата.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Ех, да знаеше барем малку да држи ножици и да потсечува ваму-таму, тогаш косата на Зоки Поки сигурно секогаш ќе беше убаво поткастрена. Но, можеби и за среќа!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)