зовира (гл.) - во (предл.)

Кога сонцето се искачи повисоко и почна направо да му сврдли во главата, да му зовира во черепот, започна сè посилно да напина на јажињата, да ја мава главата од стеблакот на муренката за да ја здроби.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сега стоеше крај печката и гледаше како чајот зовира во чајникот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)