Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се сеќавам дека како многу малечок со жилетче ги повредував прстите на сетра ми само затоа за да видам што има внатре.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Она што на некој начин нè ограничува е идејата за телото како нешто свето, односно празноверието од типот ‘ако си играш со телото ќе умреш’.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најголема разонода ми беше кога напролет ќе надојдеа рекичките со таа бистра вода, а јас ќе седнев на работ на реката и по цел ден си играв со камчињата што ги миеше бистрата вода.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Џерард играше со флуоросцентните цевки во рацете и мавташе со нив по воздухот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Човекот, еден антипатичен дебел, се играше со него.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

При сосем редуциран материјал, во завршница на дами, неговиот коњ (тој игра со црни фигури) е врзан и сведен до бедната улога на пион зад кој се затскрива кралот, опасно угрозен на ха-7, додека белиот лауфер може широко да се рашетува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа така добро си играше со сѐ што ќе ѝ текнеше, не почитувајќи никакви правила и не повторувајќи се.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се сеќава, памети птицата пустошат околу неа сега кога беше живот... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Катето служи, бегот пие, оканицата се испразни; по неа и друга дури бегот не се пресели во рајот, та почна да си игра со Катето како што му заповеда коранот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога чаушите играа со своите милосници, Толе поведуваше танец со Проќа до него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Несвесно го истегнува фустанот, запира за миг да игра со убавите нозе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но само едно не заборави, Веле! Не смееш да се играш со нивниот поминок.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За сето време додека разговараа, Горда си играше со ножовите меѓу прстите, а сега одеднаш престана и го одвои погледот од Грдан, изострувајќи го до вслушување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Многу луѓе поради својството на оваа дрога да дава големи налети на енергија, ја користат како стимуланс за да играат со часови.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Господ си игра со нас и тоа е неподносливо. Моцарт треба да биде уништен.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Го поткрева главчето, ги дига раменцата игра со рачињата, мавта со нив во иднината. целото зацрвенето како огног во прекршениот леб, како чистата зора во згаснатите ѕвезди.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Децата го гледале и си мислеле дека малото маче си игра со своето опавче, зашто многу мачиња си играат така, го гледале и слатко се смееле.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Една вечер му рече на деда си: - Дедо, донеси ми ја онаа ѕвезда. Сакам да си играм со неа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- А како еднаш ми донесе зајаче од планината? - вели Златко. - Паметиш ли како си играв со него?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

ЖЕТВАРКИТЕ: Ајде бре, не играј со нас мајтап. Ти ќе бараш граѓанка.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тој ме втаса на плоштадот по кој ветрот си играше со расфрлани книвчиња.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Се сеќаваш како си игравме со сенките на нашите прсти кога бевме деца?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рече дека не сум сакала да одам во училиште затоа што не сум можела да ги научам основните работи; рече дека не умеам ни да разговарам па затоа не одам да играм со девојчињата; рече дека сликањето не е за девојчиња.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми ја беше запомнил мојата желба, и една недела подоцна ми кажа дека во куќата на еден од неговите професори доаѓа сликар кој таму држел бесплатни часови по цртање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Човекот е сон на една сенка,” рече Рајнер. Јас молчев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прстите на старецот си играа со мојата коса. Пламенот ми ги полнеше ноздрите со густа топлина а земјата под мене беше сува и тврда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Сите си играме со оган“, рече Онисифор Проказник. „Во Лесново изгоре куќа.“ „Турците. Тие, нели?“ праша Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пропаѓав во кратки соништа, оние што немаа ни почеток ни крај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се симнав по скалите преку друга соба без прозорец со парчиња пресолена пастрма, што висеа од таванот и излегов да го слушнам разговорот на двајцата што се качиле до Лесново со трет од дружината што ги пречека.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А нашата кралица, што на работа ни правеше „штимунг“ (ете, пак германски збор), играше со другарките и марамчињата порабени со парички, весела и насмеана и преубава; нема веќе да нѐ собира пред дуќан, варејќи ни кафе секое утро.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не играј си, вели. - Не си играм јас со тебе, му велам, туку нозете мои си играат со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Играта е проста, а се игра со скокалчиња.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа се утеши со цигари завиткани во весник, што некои од болните ги изработуваа од догорчиња собрани од ѓубрето, зашто нејзината опсесија со пушењето стана толку силна како и првичната опсесија со телефонирањето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислиш ли дека божеството може да создаде некое место коешто не е рај?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одбиваше да игра со топка во дворот за време на одморот и да работи во уметничката работилница, иако поголемиот дел од пациентките со големо внимание ѝ се посветуваа на претстојната уметничка вечер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кој ненадејно ќе посака да им се посвети на други, непогрешливи, подобри планови?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Парацелзус ја зеде розата и, зборувајќи, си играше со неа. – Лековерен си – рече. – Велиш дека сум способен да ја уништам? – Никој не е неспособен да ја уништи – рече ученикот. – Се лажеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да се сетиме како децата со радост си играат со гласовно превртување на зборовите и како често работата на сонот се служи со превртување на неговиот претставувачки материјал. (Darstellungsmaterial) со најразлични цели. (Овде веќе не се превртуваат букви, туку слики во нивниот редослед.)

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Овде, без сомневање, ако треба да се расплеткаат сложените односи во кои беа заплеткани Duchamp и неговото семејство, клучниот настан од биографијата не би била, како што произволно тврдат многумина од неговите биографи, неговата вљубеност во сестрата Suzanne, туку тоа што токму во моментот кога ја започнуваше каријерата, кога и самиот беше на пат да стане сликар, го оневозможија неговите сопствени браќа, кои беа, ако смеам да ја направам таа грда игра со зборови, негови апрови (SES PAIRS); тие свечено дојдоа како гласници, со црни одела и вратоврски и му ставија на знаење дека треба да ја повлече својата слика Акт што се симнува по скали.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Кучето го негува како чедо; постојано е со него: каде оди тој и него го води; му дава што е најубаво за јадење, го храни исто како што ги хранеше кучињата во Пансионот. Игра со него, го дресира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа доведе невестата Видуша уште не земена на свадбата да игра со мев.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пред неговите нозе играа со конзервена празнотија кусоноги, кадрави близначиња до појас стегнати во црвени чорапи.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сестра ми почна да си игра со мравките и не сакаше да копа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Драмата што јас ја играв со тебе седум години, ќе биде одново и одново играна, од генерација во генерација, секогаш во посуптилна форма.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зашто, употребувајќи го тој збор, човек признава дека си игра со реалноста; потоа, со повторна употреба на двомислата го брише тоа сознание; и сѐ така во бесконечност, и со лагата секогаш еден скок понапред од вистината.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Светлината од уличните канделабри, која продираше низ завесата во вид на сончеви зраци низ разиграните лисја на густа шума, играше со сенките на нашите тела на ѕидот што ги формираше светлината од столната ламба.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Атиџе да си игра со него не можеше да замисли.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Крши вратот, побегна во планината кај сете неранимајковци и ете, сега место да игра со Петка и со Илка, тој седи негде зад Трибор или гледа од Зелка како се вие оро на сретсело, а тој си и пог'тнува слинките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А ми се настрани самарот — мажот со мене, децата за рака ќе си се дела, ако сака прескакулица нека игра со нејното“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се каеш, ама све ти е јасно – тоа другарите од Македонија си играат со вуду чоече, напраено у твоја част.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Таа беше тука да ја подучува за да го научи италијанскиот јазик а верувајќи дека, играјќи со сефарадските дечиња, ќе го научи и ладино јазикот со кој, во Солун, се служеле шпанските Евреи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Заради маѓијата, уште од раѓањето, Анко го облекуваа во женски алишта, му ја пуштаа косата да му расте долга, му плетеа плетенки, се дружеше и играше со женски деца, и како што растеше - добиваше женски манири, се однесуваше како женско, дури и гласот му стана тенок, женски; се интересираше за плетење, везење, за шиење.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Прстите ноќе го бараа тој белег, беа немирни, играа со оган, и не беа прсти туку, пет, сто, повеќе сетила.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Дозволуваше Трајче да му се качува, да игра со него, да трча по ливадите и беа како најарни другари.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Напрај ме гаден! Напрај ме луд! Pubus, gorus, musculus, metacarpus…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Си се стуткал тука се тресеш како вдо… распуштеница. Мајтап си играат со тебе.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Тој налеа малку кафе. Во заднината, две девојчиња си играа со коцки на килимот во дневната соба, под светлината на зелените светилки.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Зорица беше највеселото девојче во улицата. Си играше со сите дечиња. Со никого не се караше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Заинатено ги стигна децата и им се закани: - Само нека мине ова, па ќе видите дали ќе играм со вас!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но, по сѐ изгледа – најмногу сака да си игра со муви.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Баба му го облече убаво Зоки Поки, му ја стави топлата капа и го испрати пред зградата за да си игра со децата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Баба му доаѓа, но ѝ паѓа на ум дека Зоки ќе се открива ако му дозволи да си игра со Мечето.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сигурно! Вие си играте со него, а тој си страда. Ама сте никаквеци! Затоа тој убаво ќе ви покаже!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Гледаш ли каков си ти, Зоки? Не ти е жал за пријателите! - Жал ми е. Ние убаво си игравме со Мечето.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Добро, не може да се наведне и да ги погали со рака ама затоа со ногата ги гали.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Единствениот кој не знае да се лути. Нам ни дава шекерчиња. Си игра со кутрињата“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Еден трепет по местата познати зошто се игра со праменот на моите мечти

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Гудало од слатки нерви се скокотка и се игра со некаква виолина.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Видов дека мостот не е мазен каков што беше кога го обоија претходниот ден двајцата чичковци во сино, туку наместа беше рапав, како нечии раце да се лепеле по него.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Каде ќе одиш? - ме праша. - Ќе одам да си играм со другарките, - ѝ реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Си велам: ако на играчкиве не им најдам верна дружинка што ќе игра со нив, поарно да си умрам.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Другпат, што и да се случи, не играј со вештерки и самовили.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Ако играте со нас, ќе ве примиме!“ Мими развлече ластик.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Играв со момчињата во песокот на плажата, со кофички правевме дворци и тврдини од песок, а кога ќе станеше премногу топло тие трите момиња и јас трчавме во водата, се прскавме и врискавме од радост.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Набргу ќе разбереме што си сакал да кажеш? А бе, ти и гладен и жеден стигна и мајтап да играш со нас...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И еве сега, без карти, застојани до отворениот прозорец, јурат со железницата низ темната ноќ, а прохладниот ветер си игра со нивните немирни коси.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Бевме седум ученици: на прво место Љакето, тој што кркна тресеница од татка си на свети Никола; Нешко на Мија Метелов од Долно Маало, Ноаче на Дамјана Вржов – се сторија три, па Моне на Тасета Ќутурко- четири, па јас и бате Николче наш (после ќе видите што унер беше со бате Јолета наш) и седма беше Ѕвезда, чупиштето на Павлета Ќорвезирот, како што ја викаа зашто таа само со нас машките се дружеше и наместо да игра со крпчиња и игли, таа барабар со нас делкаше пушки и јатагани.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Работничкиот совет платата мене не ми ја покачи зашто тоа не било возможно без да ми се признае квалификација. Си играа со мене.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас го кревам детето, го бацувам, а тоа ми скока в раце, мисли си играм со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој беше штотуку вратен од Москва, и, вистина, играше со вештачка нога.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Кога се игра со срце, вели, и телото знае што да прави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас станав новата мета иако ни првата не беше доработена, тој наизменично сакаше да игра со двете, а Лима непречено ги губеше нервите и ја јадеше самодовербата кога тој ќе се свртеше со своите игриви очи кон мене.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Тоа дете е немо! - вели Златко. - Тоа дете е голем немирко. Не играјте со него, - вели Весна.