Не беа помалку болни, неизвесни, и другите зборови што идеа од радиото, од таа проклета направа која како некаков двојник на судбината, го предупредуваше нашето семејство за минатото и иднината.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Бараше да се договориме како да најдеме начин да се зачуваме од бандите што идеа од Албанско.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во тоа време јас одев - идев од Цариград, но останав кастилје кога дојдоа зографите.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ами вака ли ме кандисуаше, побратиме, да ви се придружа?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И не се излага Тренков. Навистина, тие топовски грмежи идеа од Крушево, и навистина Никола Карев со своите другари се расправаше со агите, но не да ги избрка, но сега ја бранеше победата и првата македонска република од турските сили кои донесоа и топови за да ја урнат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И секогаш ја почнуваше истата песна, единствена што ја знаеше: „Мори, пијан идам од града, Велико мори, Сретнав моме в ливада Сен ѓузел, Вецо, на коњ трева береше...“
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ми иде од кожата да си избегам. Ама ете, на.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Нема да ти идаат од Анѓелета. А и да можеме да си позборуваме уште малку куќни муабети со вујка ти.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНЃЕЛЕ: Еден патник. Идам од гурбет пак, под селово ни се расипа автомобилот...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Но, ете ја,стои - карпа пред јароста бурна; нејзиниот ум го зацврстиле молитви, кои идат од душата тмурна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Пролетниот повеј што иде од морето му ја мрешка косата, му ја полни пазувата преку распетланата кошула со пријатен скокот, фиука во ушите и одминува во правец на градот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Темнината веќе ги голташе слабите зраци што идеа од вратата, останата некаде далеку горе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И Чако сети дека не идат од мака и лае.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И убаво ми иди од топлинката, од бубачето, вели, сиот ме разотвора. Сѐ ми разминува. Ме раскопнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па слушам тропање на врата. Овој уште стои обесен на пенџерето, а некој тропа на вратата. Значи - не е сам, значи не идат од мака.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги подзадржуваа само мечкарите што идеа од Бугарија и од Србија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Утрото слушам гласови. Како да ми идат од преку некои ѕидишта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Си идам од војска, вели, идам откај Јона твој.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стиска со очните капаци на очите и го грчи лицето од болот и тагата што му иде од внатре.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Мирисите не се мешаат, ами секој посебно му иде од кај улицата во која навлегува и спрема цвеќињата што растат во дворовите на куќите.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Едгар Морен, оваа состојба на месијанска идентификација на вечниот суверен со правото на владеење над судбината на народот, овој вид на делириум во владеењето, го толкува како нарушена психолошка визија на суверенот, блиска до митската интерпретација на власта од страна на вечниот владетел, особено во годините на залезот на животот, кога конечно смета дека власта која ја има му иде од далеку и оти му е доверена од бога и дека само пред него треба да одговара!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Од викотницата што идеше од далеку, како некое тешко перде да се мавта и пропушта навеви од пискот, првин се слушна „тутунус, бре”, што значеше дека некого гонат, или дека некој таксиратлија, поради една или друга причина, треба да се фати и зграпчи.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Не си ти ни некој девлет душманлари, ниту идеш од некој ќумез, па ова да го примиш лесно.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Полето имаше изразито зелена боја што се преливаше во разни нијанси што идеа од насадите на нивјето: пченица, 'рж, пченка, детелина, трева.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Дури една сабота иде кај Пушмарка, Долзите, Зојчевци, Даута, Желчевци и други прилепски баздриѓани претставител од Челебон од Витола, Аврам Ароести од Скопје, другата сабота идат од Фараџи од Битола, Давида Леви или Мушон Кастро од Скопје и со дикат им ги прибираат, околу ужина, собраните лири и наполеони на прилепските трговци, а овие прават нови порачки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Работил човекот, печалил, ќе крка зелници — одговараа други од друштвото што одеше горе со добиците по дрва или си идеше од дрва.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Семејството, сега, беше на истиот пат кој, пред многу години, го минуваше идејќи од границата, малото вовче на теснолинејката.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
И нив ги возбудуваше пријатната миризба на јадењето што идеше од готварницата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Татко му од сликарот скоро секоја година идеше од Германија и ја доградуваше, ја дотеруваше куќата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Не минаа ниту неколку мига откако сум заспал, ме разбуди силен топот најверојатно од војнички цокули кој идеше од собата над мене.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
1. Си идеме од црква, од причесна. Вјасаме, речиси трчаме: по седум недели Велики пости, прв пат ќе се омрсиме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тропањето иде од големата врата, откај скалите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми иде од некаде, ми се присторува дека иде и пушта рака: ме трга да не настинам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— А, мори Небеска, ми вели Катина Егова, Борче иде од Борис, а Борис беше цар на Бугарија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Овој воз иде од Возовија. Возоводачот ми е другар.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Ги гледаш возовите, а тие идат од далеку, кој знае од колку далеку.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)