избрише (гл.) - пот (имн.)

- Нервозно, налутено и инаетливо ја спушти слушалката и ја избриша потта од чело.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја избриша потта од чело и му се обрати на офицерот за врска: - Земи одделение за врска и веднаш да воспоставиш команден и телефонски пункт на ритчето надвор од шумата во Лобаницко со директна телефонска линија со Фалцата и Косинец.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа тој ја стиша интонацијата на гласот, заслабе неговото ораторство, почна почесто да ја симнува офицерската шапка од главата и да го вади крпчето од џеб за да ја избрише потта од челото и на крајот престана да говори.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ја гледа Богдан сликата и пред очите му излегува тој жежок јулски ден: гори полето под врелото сонце, а тој со мајка му и со другите аргати од селото жнеат жито во нивјето од кметот на селото; се исправаат повремено за да ги ублажат болките во превитканата половина, да ја избришат потта од лицето и да му се подзавртат со грбот на сонцето што ги дупчи в глава, што им го зовира мозокот, зашто нема каде да се засолнат, да се подзаскријат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ја спушти кутијата и си ја избриша потта од челото кога влезе во нивниот ходник.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби токму тогаш ќе дојдеше на идејата од која подоцна направи пари, но заедно со раката со чија опачина сакаше да си ја избрише потта од челото, го крана погледот и ја здогледа Германија како се спушта по улицата надолу, тука, на неколку метри од него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На неколку места ја спуштаа носилката да здивнат, да ја избришат потта.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лево од него се поставал зад зелен валчест камен Лозан Перуника. Зад грб му била сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со ракав ја избришал потта од чело и ја потпрел кубурата на каменот да гледа со десното око по црната линија на цевката кон голината по која уште одел Онисифор Проказник. - Ни кажала што сакала да ни каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А сонцето печеше ли печеше. Не смееш, браче, со прст да си ја избришеш потта во која ти се дави окото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Играјќи еднаш Најденко, не знам како сторило и забораило, та си поткренало шапчето да си избриши потта што беше се испотило од играњето, и веднаш беше болснало светлината од ѕвездата ви очите на друзите деца што го видоа, очите беа му се зеле од ѕвездата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Веднаш беше пратил луѓе да го донесат пред него, да го видит што дете ќе бидит со ѕвезда на чело.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со ракавот ја избришав потта од челото и лицето и одново се вдадов во стружење се додека не го истружав слојот до последната буква, која е првата во паролата што тука, под трите слоеви вар, чмаеше цели шеесет години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Седнаа на буката. Огнен ја избриша потта и рече: - Се изморив и ожеднев...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Прво седна, го извади шамичето од џебот, си ја избриша потта од чело и дури потоа го крена погледот: го здогледа Николчета онаков горделив и надуен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа извади некакво шамивче и си ја избриша потта од збрчканото лице.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)