излезе (гл.) - од (предл.)

Јас само сакам да биде јасно каква е состојбата.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога „Е е за Екстази“ излезе од печат, Сандерс стави хипертекст верзија на својата веб-страница на Интернет, која оттогаш им е достапна на десетици илјади читатели.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога го виде Невена како се зададе од ридот срцето ќе ѝ излезеше од гради... радост голема!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Охрабрени и ние, децата излеговме од куќи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Макар што кај сиромашните семејства стравот влегува од едната, а излегува од другата врата, нас речиси однапред нѐ поразуваше помислата дека некој може да ни ги одземе, да ни ги убие козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Романот на ова дете – наратот е толку убедлив што се чини дека е излезен од перото на едно козарче кое станало писател... навистина возбудливо и славеничко...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ај, пичка ви мајчина ваша, си реков и излегов од автобусот. Излегов, и се вратив дома.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јован излезе од дупката и се качи горе, а потоа двајцата застанавме до купот земја и камења.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога утредента се разбудив, ја почувстував топлината на течноста до подбрадокот и заклучив дека некој крвен сад од носот решил да излезе од системот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така, борејќи се со џиновскиот лист хартија, на крај лидерот успеа да излезе од нејзиниот вртлог, т.е. фишек, а за тоа му беше потпомогнала и луцидната идеја, која во нивните обичаи и верувања го заменуваше светиот дух од христијанството.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е тие, мали, ситни, дребни заморчиња на природата (иако не беа вистински заморчиња, туку јас така гледав на нив) еднаш се обидоа да излезат од својот фантастичен свет и да ги прошират своите живеалишта и на другата страна од автопатот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Одлично, ќе станеме повитални благодарение на кучето и ќе излеземе од едни рутински практики, влегувајќи во други.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога излеговме од другата врата не можевме да се препознаеме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но, да знаеш, ова е навистина добро, сега толку ќе се искомерцијализираат дрогите, што веднаш ќе излезат од фазон.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ох, тој е навистина прекрасен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сѐ е некако мистериозно и тука се нуди евтина забава за многу франци и секој што ќе излезе од овие вертепи, се чувствува понижен, излаган и индигниран.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
На „Халите“ излегов од метрото и тоа токму пред една од најстарите париски цркви „Сан Осташ“, пред чии портали беше насобран народ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Заедно со Кире излеговме од кај Жана. Под мишка ја носев карикатурата од Монмартр.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Финансиски, господине Салтиел”, му соопштува со доверлив тон Максимилијан Мертен и погледнува во подофицерот Мајснер, еден левантски Германец кој грчкиот јазик го зборува како вистински фанариот, интелигентен и способен, без одвишна емоција, во кој стекна таква доверба што напати го доживуваше како сопствено второ јас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Како што излезе од резулататите на различните работи што ги обавуваат, Евреите се несоодветни за работници, па треба да се заменат со стручни работници”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Слушај сега, му вели на Соколета, - „И застанав на песокот морски и видов ѕверка кај излегува од морето, која имаше седум глави, и рогови десет, и на роговите нејзини десет круни, а на главите нејзини имиња хулни...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во „трансреализмот” писателот излегува од рамките на реалноста со помош на архетиповите на научната фантастика (летечки чинии...) што ги употребува на постмодернистички начин.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Излеговме од визбата, божем не ни е гајле, а знам дека и Влатко имаше чувство на пораз - како и јас: небаре потурен со студена вода.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А од загорено млеко не бидува добра бела боја, велат сликарите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога ќе излезат од вода, од гаќите и од под гаќите им капат само промашувања.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Го користат дамското право и слобода да се испружуваат во бикини, а како што се упорити бргу можат да стасаат и до топлес.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Млекарката излезе од платното и претрча до најблискиот киоск да си купи влажни марамчиња, да ѝ се најдат, ако, не дај боже, ѝ засолзат очите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Само едно стракче беше загледано на другата страна и се обидуваше да го префрли работ, да излезе од вазната да ја допре и да и се предаде на светлината и заедно со неа да се искачи таму од кај надоаѓаат походи небеска љубов.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— А бре, што, Митре... Да чиниме абер ноќеска во Маково, та што сака нека праве Толе најпосле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Потерата запука на Толета, но Толе продолжи да излегува од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Агите долго не смееја да излезат од кулата, та ништо не презедоа да се спречи пожарот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога излезе од орманот пците се враќаа на неговото мамење, но така накострешени, што одвај чекаа да им рече „тут Шарко, Мрчо — де бре!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Дури ќе бидат тука четите таинот го сакам навреме, — си ја даде наредбата кога излезе од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така лут, Толе излезе од дома и отиде право во вигната од Стевана небарем палечник да потклепа, но причината беше сосема друга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Доста вјаваа ако е за фајде; да ги симнеме еднаш од грбот, да си починеме и ние, нели сме душа, стопанка му — заврши детето, а Толе веќе се пренесе со мислите како ќе излезе од апцаната, ќе му појде првин на Валијата во Битола, ќе го поткастри со сите негови мезличари, со сите гавази и слуги; после ќе ги најде сите бегови од прилепско битолското поле, ќе си оди во Крушевица, та ќе ги суреди Адемовци, Селимовци, Ќемаловци и сите други како нив. Море ќе кола, ќе кола, ќе кола дури ќе ми сечи ножот и дури ќе ми мава раката".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И ене ги двоножните кртици, што ја ријат земјата по цената на своите животи; излегоа од своите дупки и се назагнаа на долчето да се расонат што побргу, и да влезат да ѝ ја буричкаат утробата на земјата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шитската економска криза хараше. Македонија додуша не ја ни осети кризата затоа што таа никогаш и не излезе од криза.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еве, и ние, веќе неколку години не можеме да излеземе од победничката еуфорија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа не одговори ништо. Само ме погледа со насолзени очи, наведна глава и излезе од собата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никола и жената безволно жвакаат, не им излегува од глава честитката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Штотуку излегол од школската клупа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги навлече дебелите чевли, излезе од тремот, скокна и се закачи за ниската греда на таванот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Стави над огништето котленце со вода. Се нагрна со една черга и полека, држејќи се за ѕидот, за да не падне, излезе од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
До вечерта не излезе од плевната. На вечерата, кога се собраа сите, ниту еднаш не ги погледна момчињата. Их!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе од тремот, го зеде снопот ’ржаница и одејќи покрај ѕидот од колибата кој го штитеше од грб, го постави снопот исправен во снегот, меѓу плевната и колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека таа во кујната ја редеше долгата чинија, а тој во салончето го доцедуваше шишето ракија, си разменуваа по некоја реплика, како на проба излезена од читачка на сцена.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не го ни забележаа професорот, кој излезе од својата работна и лежачка просторија, како вратар на целата барака, и се претстави со сета своја должина како кускуле.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога слезе од возот, Ване не појде со врволицата по перонот па низ холот да излезе од станицата за да продолжи по улиците на кои во тие утрински часови се среќаваа само луѓето што одеа на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Има градови што излегле од пејсажот А кога ќе осамнат стојат на брегот зачудени.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Бил беше навикнат на занаетчии, кои возејќи влегуваа на теренот, но слаб русокос млад маж излезе од ”холивудизираниот” шевролет, облечен во работнички комбинезон со масни флеки и во сина тексас кошула, и тогаш Бил си помисли дека човекот бара работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од дома излезе од предната врата и ја извади лимузината, која ретко ја користеа за викендите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неделата, кога излеговме од миса, нѐ придружи густ и мрачен ветер а потоа се нафрли дожд.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Уште облакот прав не беше слегнат, а селаните, и машко и женско, и старо и младо, се насобраа како на мечка, не стасувајќи да видат ни кој излезе од него ни во која куќа се скри.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако излегов од циркусот, сфатив дека светот на Луција, на Партијата, на училиштето, на семејството, на нацијата, на државата е обичен провинциски неуреден двор; светот без циркусот изгледаше беден, смешен, нецелосен; произведуваше дробни грижи со кои ги плашеше бедните мушички заробени во неговата мрежа; тие мушички мислеа дека светот достига до оградите на тој мал двор, а не гледаа дека зад него има уште, и уште, и уште; во циркусот, по само неколку волшебни часови престој, сфатив дека светот е огромен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој се заврте кон Луција, завергла со клучот и со силна гас спрашти кон патот; ќе го искршеше џипот од брзина по дупките; излезе од споредниот на главниот пат и спрашти кон Велес.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И денес се разбудив пред сите пилци“, беа зборовите со кои ќе ме пресретнеше мајка ми во тремот кога ќе излезев од собата замижан и поспан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Гледаш, немам размислувано за таквите можности“, се насмеа мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
КОТЕ: Ете, пак кај нив други адети, кога се оди на печалба гурбетчијата да излезе од пенџере.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кираџијата излегол од пенџере?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ја очекував домаќинката да излезе од тесната врата и да ми се развика, потоа да отшантрачи кај моите дома и да им бара пари за прозорецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Плачовите низ селото се носеа сѐ уште и Неда црна крпа пак од главата си фрли, повтор косата ја пушти, а плачот стана толку јак, - „Малодушни земјоделци, излезете од дворов!" - им викна мајката со гнев.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Свртивме лево, го прегазивме селскиот макадам, ги растеравме кокошките од крајсокачните буништа, и откако нѐ излааја речи сите селски кучиња, излеговме од селото и го фативме многу добриот пат. Камен до камен, локва, кал – не измеривме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По појадокот излеговме од хотелот и тргнавме кон раскрсницата долж морското шеталиште.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ајде, стари, му велев, поаѓаме, одиме и чувај се да не излезеш од патот, да не се превртиш, да не ти се случи да ти згасне душата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А наредбата беше да не си изразуваме љубов, да не крадеме, зашто ние бевме народна армија, излезена од народот, така ни велеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Она најужасното што ќе се станеше како да не чекаше мене и Ели да излеземе од зградата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се собраа повеќе луѓе околу нас и се чудеа како сме успеале да излеземе од станот ние двете деца, сами.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа не се однесува на вас, вие сте во одлична состојба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да, како театар. Оние кои би сфатиле дека таа реагира погрешно, од тоа сознание би доживеале нешто како катарза, што би можело да им помогне да излезат од својата состојба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, по малку белина, со сосема поинаков ракопис, стоеја развлечени букви; сигурно биле запишани кога почувствувала како полека тоне во нешто што наликува на сон: „Биди цврста, како и секогаш“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Браќата уште како деца некако се спасувале од тој терор одејќи во работилницата на татко си, и му помагале околу сликањето на плочките, а потоа, кога тој ќе се поднапиел, за да не му бидат при рака кога ќе почнел да удира, бегале по улиците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долго стоев таму, загледана во водата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најстрого ги казнувала кога се препирале, кога биле немирни, кога ќе излезеле од дома без да ја прашаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттука се разви дискусија за правата на жените меѓу Клара и пријателите на Берта, кои беа дел од она што се нарекуваше млада виенска интелигенција, дискусијата заличуваше на кавга, младите интелектуалци велеа дека со светот сепак мора да владее машкиот род, и Клара, пред да излезе од салонот, рече: “Очигледно ние девојките треба самите да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е библиотеката. Гледаш - малечка е, ама има убави книги, и доволни се и за оние што ќе останат овде до крајот на животот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде да ти ги покажам другите простории,“ реков, па излеговме од салата и побрзавме по ходникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде да одиме,“ реков, и излеговме од просторијата во која мирисаше на смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ракописот беше спокоен, како со него да беше испишана едноставна порака, известување дека излегла од дома, и наскоро ќе се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога излегов од болницата, појдов, појдовме детето во мене и јас, на кејот на Дунав, онаму каде што исчезна Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме прегрна, го зеде куферчето в раце, и излезе од просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излеговме од болницата и стоевме на врвот од скалите на влезот, па гледавме кон паркот, а таму веќе се беа измешале гостите со жителите на Гнездо, играа, пееја, вревеа, се бркаа, разговараа или се расправаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Излегоа од страв касапите од кланицата и истрчаа по косината по која тој протатни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И сега ја гледам како излегува од портата на куќата, со нацрвени усти, теглени веѓи, напудрено лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом ќе излезела од храмот променета, просветлена и ведра, благословена од Бога, почнувала со секојдневното сновење: од чистењето на храмот и на иконите до спаструвањето на пилињата и на кутрињата, од тимарењето на кравите и на телињата, до последното скалило на камбанаријата итн., и тоа со ред, со усул, без тегоба, без жалба, без замор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нашите национални интереси ѝ диктираат на македонската интелигенција и на македонскиот народ да ѝ се помогне на Турција да излезе од отежнатата положба во којашто ја кладоа религиозните и националните пропаганди во Македонија и државите заинтересирани за нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да излегол од кожурец: бил подвиткан, сиот во некој трепетлив грч, навидум слаб да се движи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Да, епизода. Впрочем, ти си крив што таа воопшто излезе од овој плик.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури е и поминато, требаше порано, пред сонце да излезам од кај тебе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ПОП ЈАНЧЕ: (излегува од куќарчето играјќи си со бројниците со себе си).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А сега ако речеше нешто можеше да стане и кулачки елемент, и ситносопственик, и малограѓанска стихија, а таа врата е многу широка за влегување, но за да се излезе од неа би требало прво да знаеш да се провлечеш низ иглени уши.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури по цели два месеци Рада излезе од болница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада проба да го пронајде излезот од ќор-сокакот, да излезе од лавиринтот кој самата го создаде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ме боли срцето ако тој збор пречесто излегува од твоите усни, ако како флаер го делиш по сокаците, сквернавејќи го неговото вистинско значење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како ќе се снајдам да излезам од глибов? - речиси во исто време кон неа беа пружени четири раце кои ја извлекоа и и го покажаа вистинскиот пат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мислата на Рада се развлекуваше како ластик, од некаде долу на Југ, сѐ до спојот на Ушќе, местото каде што денес потона и излезе од вителот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш дека денеска и малку порано излегов од работа, морав да тркнам до Качарево да го доорам она парче што ми остана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мирно и лесно ќе си излезат од буварот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И навистина, Фиданчо секое утро комплетната тоалета ја прави во езерото: се нурнува, се насапунува, па повторно се нурнува и како морж излегува од водата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Џипови не сопираат Во времето кога почнаа првите доцни излегувања ми ѕвонеше на телефон десеттина минути пред да излезе од кафуле, а јас тргнував со кола да ја земам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Излези од тунелот. Те чекам на Треска. Ти ќе пливаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
6. Внатре, пак, во Потковицата, иако не без ризици, сепак нормално, човешки, пеша, на коњ, или со запрежно возило, моторни, освен трактори и џипови, не одаат, без попусти напори и закани дека, ако се намериш преку ридиштата, ќе се зацапаш во блатата и мртвиците, може да се влезе, и да се излезе од неа, само по два пата - по Пазарџиски Пат и по Голем Пат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога и тоа ќе излезело од гробчето, Трајана ќе го фатела за раче и ќе го поведела прудолу по падините на Горник за заедно да пијат вода од Виданови Извори.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така, некогашната населба од само неколку многучеладни домаќинства, - Митреските, Перуноските, Ендоските, Бозоските и Ѕвездакоските - излезе од Дупка и непречена од никого, а не смеејќи да запоседнува обработлива земја, се искачи на најниските, неплодните, падини на Горник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој излезе од зад тезгето и седна зад слободна непокриена маса.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Штом ќе излезам од станицата, зад мене останува темноцрвена тулана. Ме пречекуваат ред тополи и згрчени куќи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стана и старечки подгрбавен излезе од воденицата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сиот потресен и понесен од црни мисли излегов од дома и појдов без одредена цел.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во тие пијани ноќи тоа навредуваше; тогаш излегов од себе како полжав и бев исто толку непријатен од самосожалување и од замрачена свест.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе излезат од реката потоци вода истекува од гаќите на војниците. Мислиш крстот го фаќале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сум излегла од утрини и заборавив на Ѕвездана и на Капинка. Се исчукав од умот, пушка да ме чукне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ах, што сум зет, си велам јас, знам инаку на кого да мавам, си велам, и гледам како се прпелкаат луѓето, ошевратени митокос крај меѓата, како кијаници коноп, излезени од под мелица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто е клепањено, ја прашувам Уља, дали е празник или куќа некаде се запали. - За да бегаме, вели Уља, да излеземе од селово.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај гледаш, мори, куќа, кукавицо моја, велам, кај гледаш дома, велам, кога уште не сме излегле од шумава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Јон излезе од ’ржта, за право, ме послуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тоа не е сѐ, - подвикна Тодор и заканувачки се загледа во Бојана, која во рацете врткаше зелено -маскирна кутија од дамското издание на цигарите Генерал и со едната нога беше тргната да излезе од канцеларијата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ние сме добро. Штотуку излеговме од засолништето...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Бендоу е бивши советник на Роналд Реган (Ronald Reagan) за внатрешна политика и виш соработник на Институтот Като (Cato) во Вашингтон (Washington).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кари е научен соработник на Институтот за проучување на општествените промени при Универзитетот на Калифорнија (California), во Беркли (Berkeley), и писател на книгата “Истражување: дроги, градови и иднината на Америка” (Reckoning: Drugs, the Cities, and the American Future), која треба да излезе од печат. 70 за против Doug Bandow Elliot Currie
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Излезен од својата малолетност (според славните зборови на Кант) тој се прогласи себеси за кадарен да размислува без помошта на татко.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во тие пијани ноќи тоа навредуваше; тогаш излегов од себе како полжавни бев исто толку непријатен од самосожалување и од замрачена свест.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тетеравејќи се под тежина на она што го кажаа таванот и подот, излегов од куќата што воздивнува.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Човекот со голо теме седеше на ниско столче. Личеше на кип.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан, поминувајќи ги сите денови затворен во собата, излезе од куќата како Ное од ковчегот и влезе во градината без која не можеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Работејќи триесетина години врз сиџилите, во битолскиот кадилак (од XV до XIX век), кој ги откри, ги систематизираше и ги преведуваше во триесетте најубави години од својот живот, па можеше да состави еден вид енциклопедија од поимите на исчезнатото време, но ова што сега го работеше со Камилски, можеше да претставува игра од неговите големи соништа на Балканот, како единствен калауз да излезе од самиот себе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кејтен, кој сигурно пред сите ја чул бурата, уште со првиот звук, веќе беше излезен од спалната.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се поздравија, Тодор замина, а Петар и Костадин ги облекуваа палтата и шеширите сѐ уште длабоко внесени во разговорите, излегоа од бистрото и заминаа секој во свој правец ....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Да, да, и јас ќе пијам со тебе. Ајде“ со тивок глас рече Атина и излезе од собата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таа војна кај нас беше само лажно дисциплинирана со комунистичкиот мир (што, сепак, според Еуген Финк, е „забрана на смртта”), но токму во него маскираните тагови дотуркаа до највисоките хиерархиски места, и во моментот на историска шанса за нов зов на Нацијата, за фашизам (според Финк, „очитување на смртта”), тие излегоа од своите заклетвени пратемници - од коишто изнурнува и божицата Кали, не како Примавера, туку како ждерачка на лешеви - и удрија со современа воена техника, сепак, амулетно, сѐ уште користејќи касапски ножеви, на сето она што беше југословенско, што не се одзва на повикот на божицата Нација.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Оваа појава подоцна ја доведував во врска со нашата постојана балканизација, односно ропскиот менталитет кој не дозволуваше да излеземе од орбитата на деспотската власт.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога бев излезен од Авенијата на палмите и се упатив по магистралниот пат кој водеше кон Тунис, на ретровизорот забележав како ме следи голем воен транспортер. Бевме сами на патот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Излеговме од претседателската палата. Бешир по инерција појде кон амбасадата по магистралниот пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие нема да ме стрелаат само затоа што еднаш сум излегол од колосекот, нели?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Без да проговори, или на кој било начин да поздрави, Мартин излезе од собата, затворајќи ја тивко вратата зад себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој често ноќе остануваше тука за да биде во тек со работите кои, како што велеше, не смеат да излезат од контрола.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Божем нежив човек, туку сениште излезено од пресен гроб.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред да излезе од манастирот, новиот игумен му рече: „Имај на ум, Петре, неколку работи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги сакаше Бошко јорганџиите, и стоеше пред нивните дуќани залапано, додека тие го дрндаа памукот пред негови очи, ја сакаше папуџиската чаршија каде што на шега му дозволуваа да обуе лева папуча на десна нога: во кујунџиската чаршија со големи стреи и кепенци, каде што златото и среброто блештеа и го заслепуваа, се смееше будалесто: но најмногу од сѐ го сакаше безистенот, чист и среден, со мириси на ѓулсуи и темјан, каде што по калдрмата пред дуќаните не се растураа распарани опинци, парчина тенеќе или шајки, и каде што можеше да влезе од една врата а да излезе од друга, и пак од таа што излегол да се врати назад.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рече Марин Крусиќ, кога момчакот на враќање ги растовари рибите, излезе од чунот, и кога сфати дека го чекал, му пријде, како на нешто неминовно, како на судбина: „Ти Влав ли си?“ го праша овој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега молчаливоста му беше катинар, за да не излезе од него онаа смрдеа што го труеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сегде, па и на главното џаде за Струга кое беше исто врз мост, од кој подолу имаше стотина далјани за риба, и таму секој што влегува или излегува од градот плаќаше пазарна такса или десеток на риба.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
8. АФЕРИМ НА МАГАРЕТО ШТО ИЗЛЕЗЕ ОД БАТАК - а ако на панагонот носело и човечки товар историјата на човештвото таа прастара дата ќе треба да ја календарува со прослава нова...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Погледнете ѝ во очи на осамата Погледнете ги слабоста и мааната Посакајте ги совеста и доблеста Не е животот чаура тесна Ниту енигма за вас прелесна Улогата ваша никогаш до крај не е доиграна Не поклонувајте се пред време Завесата сѐ уште не е спуштена Сѐ уште не сте спремен Да чекорите без трема Да излезете од закоравената лушпа Во која со векови се дреме...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Стигнавме до центарот на Менхетн, излеговме од метрото, па кога те запрашав дали се чувствуваш добро и дали ќе можеш да шеташ, ти само кратко ми одговори, да.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ми дојде да излезам од автомобилот, но издржав некако.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Подробната анализа на оваа суштинска промена на пензискиот систем на Република Македонија излегува од рамките на оваа студија, но ја користиме оваа прилика за да ја искажеме нашата убеденост дека преземањето на оваа реформа и нејзиното вообличување со дадените карактеристики заслужува критички да се промисли и, преку компаративните искуства од останатите земји, да се оцени колку во нејзиното вообличување одигра улога нужноста а колку идеологијата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Илко оздраве, но скоро цела зима не излезе од дома.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледајќи дека не може да ја уништи, викаше за помош и се обидуваше да излезе од одајата, но не можеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На Митровден, а може и порано, чекајте не со свршена работа. – Де да видиме што ќе излезе од ова – изусти беглербегот и се согласи со предлогот со аџиите, давајќи му упатства на заповедникот на аскерот да работи смислено, да не ги испушти случајно затворените бунтовници, та да плати со својата глава за нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас, за жал, не многу следам што ново излегува од литературата!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Илко му мигна на дедот Петка: обајцата излегоа од анчето и се стиснаа до Батанџиовото ѕитче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таман во муграта излегоа од село и открачија колку да не ги втасаат дрварите нагоре и веќе забеле зората.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се изми надве-натри, покасна и уште предвреме си го зеде сакулето со таблата и букварот и излезе од дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тој си беше уште во најраната младост, со една нога излезен од патријархалната тврдина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Излезе од градската куќа, со своето бело сари, порабено со сино, со блага насмевка, со поглед преполн добрина кој зрачеше и допираше до сите. И до Мајка...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дали во него се пренесуваше неговиот неостварен сон да излезе од маѓепсаниот круг на балканскиот егзил или имаше нешто друго, величествено во неговиот страдален живот, преполно со заминувања, со неизвесности.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Излегов од дома. Појдов замислен кон реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Излезе од малата куќарка едно младо, стројно војниче, со нарамена пушка, кое држеше еден клуч поголем од кубура.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еден ден неможејќи да го слуша плачењето на татка си, зеде ракија кришум од мајка си, ја потпре дрвената скала на ѕидот од куќата однадвор и се искачи до прозорецот и му го протна шишето низ решетките што ги ставија на прозорецот за да не може да излезе од собата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Под нас долу е езерото, но не смееме да излеземе од рововите, зашто постојано се пука...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ќе мораше со родителите да појде на задушница или на некој закоп - гледаше што побргу да излезе од гробиштата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- А не, не, тој сега нема повеќе да излезе од ќелијата... - им рече игуменот успокојувајќи ги.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се затвори и манастирот. Игуменот никого не пушташе ниту да влезе, ниту да излезе од манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ќе излезеа од бурињата не ги оставаа да се мијат, туку варта да им се засуши на кожата, да им направи тенка лушпа како од јајце, да ги заштити.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги осети оздола кучињата и терачите, скршна настрана, излезе од трапот и зафати накосо да бега.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тукушто излезе од селото, го втаса селанецот Анѓеле.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Излегол од зад шипјето и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Застанал крај море да гледа кај што се скрши гемијата, да не нешто излезе од море дуовникот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Уметникот тежнее кон чудо, сликарот посакува неговите слики да излезат од платното, надвор од сликата и една пукнатина е доволна за пандемониумот да се лизне низ неа. 104 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ти излезе од Исток, но, никогаш не зајде, Сите згаснаа - Само светлината во тебе гори.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Нели и самата заклучила, и тоа дури во Поштата, (додека ми телефонираше) дека и покрај сите подготовки излегла од дома несоответно дотерана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Девојката, што ја имам милувано како најпосакувана вистина и по оние места кои обично ги сметаме за незаситни, наеднаш излегува од под меката сладострастна покривка на интимниот чин и со корбач в рака го казнува човекот кој и ја приредил неповторливата екстаза!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ни нареди да ти ги пренесеме неговите најубави желби, додаде оној, поснискион, и излезе од мракот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку митарства за да излезам од пламената кошула во која за првпат ме озрачиле?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Прозорецот е - за да не се излегува од дома, да се гледа и гледа - надвор, а таму, веранда и бездна голи разгалени стебла есенска гримиорна светлина во одблесок и процес секогаш бледа налик на покојник и лизгава како ползавец и скотна како бубачка, па лазе, подлазува лази буба, лазибуба, апи апи аап...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Додека бевме амеби и риби се напрегавме да излеземе од морето без да бидеме смачкани од тежата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш, со насмевки на лицата, се свртија и излегоа од тунелот, токму кога се врати учителката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Едно летно попладне Џорџ и Алиса Смит излегоа од возот што пристигна во Бијариц. За само еден час претрчаа преку хотелот до плажата, влегувајќи во океанот, па излегоа да се печат на песокот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Излезе од ендекот и, кога камионот се најде на стотина метри, тој ја подигна патерицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Националната држава веќе не е економски систем, самовтемелен и самодоволен.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Денес, економското управување излегува од националната држава поради глобализацијата на економијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дедо Геро мирно излегол од неговиот конак, но веднаш се сетил каде ја скрил пушката и сета комитска спрема.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Веднати, тие се губеа во високо нараснатото жито и само одвреме-навреме по некој ќе се исправеше колку да излезе од заветот, каде што беше пеколно горешто, и да го фати малаксаното ветре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Утредента, додека сонцето сѐ уште се готвеше да отскочи на небото и да продолжи да ја пече жетвата, дедо Бошко, онаков сув, висок и подгрбавен, излезе од дома.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Внимателно излезе од одајата, слезе по скалите уште повнимателно и низ дворот молкома се приближи до портата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Уште кога чу дека Луман излегол од оваа страна на планината, прв меѓу селаните се крстеше и се молеше вака: „Само, луѓе, речете тоа зло од нас далеку да биде“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дарагаја Рајно, ми вели. Дарагаја Рајно, дед Павел никогаш не спие. Откако е излезен од Русија тој нема заспано“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој надуењак чорбаџиски, ако нејќе да биде цигански кум, нека излезе од верата рисјанска надвор, нека згази на адетот!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЦОНКА: Така, Поцко, така синко! Адет е овде, не е играчка!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Знаеш што ќе направам кога ќе излезам од овде?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бојсовата инсталација Strassenbahnhaltestelle (Трамвајска станица) од 1976 г. сфатена е како да го одразува неговото искуство на „петгодишно дете кое влегува и излегува од трамвајот...преоѓа на другата страна за да седне на еден од ниските железни облици под столбот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Малку посовесните имаат ментална болка од инсолентното лицемерство, фарисејството, неограничената глупост која не може да се контролира.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човештвото ќе се издигне од емоционалната затапеност и отуѓеност и достоинствено ќе излезе од демилитаризаната зона на глупоста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
У ја најави својата мрза многу рано. Само што излезе од стомакот на мајка си, заплака сосема кратко, колку да ја исполни бебешката должност и веднаш заспа, исто како да се наоѓа во стомакот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Едно утро излезе од дома со цел да се заљуби и да си го осмисли животот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Како прво, јас излегов од дома да се самоубијам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Третата дама излегува од слаткарница. Ѝ ја бакнувате раката, но таа е ужасно леплива и едвај успевате да ги одлепите усните.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По овој непријатен настан што се одвиваше пред вратата на тоалетот настапи затишје во кое единствено се издвојуваа нервозните чекори на тетка ми која патролираше низ ходникот, веројатно, како што претпоставив, чекајќи ги децата да излезат од тоалет за да исчисти по нив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гасовите во мојот стомак се раздвижија и почнаа прво да татнат, а потоа да цвилат во двоглас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неколкупати сосем се препотив, ми се заврте во главата и ми дојде да повратам, но откако главните кризи поминаа, почнав да чувствувам дека всушност ми е добро и дека можам да го исклучам тушот и полека да излезам од тоалетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Смири го, синко, радиото, замоли, јас не знам да ти појаснам зошто ама секогаш кога го свират Тешкото Татко ти излегува од фотографијата И со црвена шамија во рацете Заигрува и скока та се затресува куќата, - чиниш се урива чардакот...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
МАРИЈА: Те поздрави. (Стево демонстративно излегува од собата. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Како боли? СУЛТАНА: Како да сака некој да излезе од тебе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СИВИЌ: Оригиналот е на сигурно место. Ако за пет минути не излезете од куќата почнуваме со рушење. Тогаш ќе морате. (Излегува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Еве излегов од затвор. Што да правам сега? МАТЕЈ: Што правеше пред да отидеш?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Командирот, каде е командирот? - праша тој. - Таму - покажа некој со глава на олтарот и во исто време излезе од олтарот командирот, опашувајќи го офицерскиот појас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не се мешај во машките муабети! - ѝ подвикна дедо на баба, а таа поцврсто ја фати фурката и, вртејќи го вретеното налутено, излезе од одајата без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кому ли таква лоша клевета му излезе од уста, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Излезе од ровот. Отаде пожар.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Расплакана жена во одминати години, излезе од пожариштето и кога пред себе го виде Ѓорѓи, застана како омелушена. Секна плачот во нејзината уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Излегов од транс. Гледав во робата, мислам, со тап, стаклен поглед.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зборува смирено, напати со доверлив глас, излезен од линијата на инструкциите. Јас и натаму упорно молчам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој се премисли, ја спушти чашката и продолжи: - Не заборавај, ти си излезен од оваа земја, од емигрантско семејство, твоите зборови тежат повеќе од другите тамошни сонародници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А мене, еве ме излезен од спиралата на татковиот егзил, во фаталната проверка на една од постојаните илузии на бегалските семејства дека враќањето од егзил постои.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. како да излегол од рамките на предвидениот говор. Х.Х. верно следи. Секој секого следи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Погледот ми го плени главата на еден бункер која беше излезена од морето, а врз неа беше застанат бел галеб.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со насобраните сили од големиот сон и изедениот дел од питата тикуш, која никогаш не била повкусна, со исушените солзи на моите деца на образите, излегов од дома.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По тоа одеднаш, како да излегоа од тунел, кога испловија на широко водно пространство, ги залеа светлина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Двајца бригадирци излегоа од водата посрамени и покиснати до кожа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Каков живот”, рече таа мавтајќи со чашата пред екранот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Косата ѝ беше подигната како токму да излегла од када и мирисаше на „нокзема“ крема* и „фајсохекс“.**
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бреда шмркаше првите половина час, потоа ја стегна мојата рака и липаше отворено кога момчето конечно излезе од меурот, доби триесет и седум различни болести и умре пред да почнат рекламите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме бакна во образ, го зема шишето вино што го донесов и ме воведе во собата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога излегол од водата рекол: - Е, од волку повеќе немаше да накиснам!...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Срипав од столчето, брзајќи да излезам од куќата пред да почнам на глас да липам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога излеговме од киното дождот веќе беше престанал.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Откако на долната порта излеговме од црквата, мажите почнаа да пеат извикувајќи колку што можеа погласно: Крсти креваме, Бога молиме, Да ни се роди Жито пченица И бело грозје И машки дечиња И женски чупиња...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Неколку пати нѐ пушти на починка, но ни забрани да излеземе од манастирската авлија надвор.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Излегоа од орманот и уште клевкајќи дотрчаа ваму, до мене со поведение како божем да велат: Виде како ја истеравме?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе видиш какви амајли- ѓердани за жените ќе излезат од нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Молчеа така со поглед одпредметувајќи ги облиците, наслушнувајќи ја стварноста, сѐ до утрото. Во мугрите излегоа од дувлото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тука сме, си рече авторот, ја фотокопира веста и излезе од библиотеката на Домот за печат не само задоволен туку и решен што поскоро да замине за Битола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На заминувањето од Струмица, кога излезе од градот, на раскрсницата каде што патот се дели за Штип и Валандово му кренаа рака да застане некои три женски.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Што е најважно, се разбуди со чувство не само дека се наспал туку и дека се преспал и со копнеж што поскоро да излезе од постелата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред да излезе од гаражата, Едо го отвори куферчето и од него го извади пасошот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му се обрати со бате, а зборот сестро никако да излезе од неговата уста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да, тука е, само треба да се излезе од тука и од ва долната страна, од кај реката, од задната страна на ѕидот, таму има направено две удајки!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како да сум излегла од жива кал, од мочуриште. „Ако не сака господ да те загуби, велеше мајка, сѐ ќе се најде нешто да те избави.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, колку да излезам од дупката, нешто ми ја нагазува раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да ги дупнеш, којзнае какви ѓаволи ќе им излезат од сонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изглумивме дека се караме жестоко за некои безвезни глупости и јас лута и вцрвенета излегов од автомобилот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа не е случајно, некој нешто сака, едно да се шпиунираат сите мои чекори, друго да се води интригантаната игра зад кулисите која изгледа во моето окружување никогаш нема да излезе од мода.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Утрото, наспиени и одморени, децата излегоа од стариот вагон и со вреќи на грб заминаа негде во градот што се будеше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Си мислев дека веќе нема да се разбудиш, дека нема да излезеш од својата куќичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тоа што треба да го знаеш, кога тогаш ќе го дознаеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, наместо да се заангажира и да ми помогне да излезам од таа луда мешаница во која западнав, таа само мирно заклучи: - Мислам – рече – дека и не е потребно да одговориш на сите нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Крај, си реков, ова мора да е крај, сега ќе излезе од зад некое дрво манијакот, убиецот, и ни парче од нас нема да остави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)