има (гл.) - уво (имн.)

Понекогаш зборовите имаат уши, понекогаш зборовите и гледаат, ама сега како шупливи костени исчезнати со солената осека.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И ти имаш уши да чуеш, и знаеш поарно од мене, туку се правиш дека не слушаш, ти се живее, не ти се умира, таму е работата!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И ѝ беше дадено да се бие со светите, и да ги победи, и ѝ би дадена власт над секое колено и народ и јазик и племе. Кој има уво нека чуе!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Знаеш дека и ѕидовите имаат уши!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
ГЛАВА ОСМА ВТОРА СРЕДБА
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И немој многу да зборуваш зашто тука во планињето и дрвјата и камењата имаат уши.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Времињата беа осетливи, а голооточките затвори преполни. За гласното размислување и ѕидовите имаа уши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Славко: Потивко, потивко, не заборавај дека и антените имаат уши. Мирко му пријде на Славко и му прошепоте нешто.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Е бе, Топук, Топук. Овде и ѕидовите имаат уши.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
И ѕидот можел да има уши ако е од брачна спална соба...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Фреските имаат уши. Гледај ги светциве. Молчат. Се смешкаат. Сѐ им е јасно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Следното: Тој има уши, нека ги користи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Впрочем, и во други градови се случува сите ѕидови да имаат уши. Какви времиња, такви ѕидови.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Нека знаат! – Молчи, мила, и ѕидовите имаат уши!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)