има (гл.) - на (предл.)

Заповед имам добиено од Бога, зашто посвето од ова сега што го правам нема, ниту ќе има на веков...!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А ги има на секој чекор, верувај ми, само што не можеме да ги видиме.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како олово да имам на нозете. Колку повеќе се напинам да бегам толку повеќе нозете ми тежат и од место не можам да ги мрднам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Има на секој чекор раритет и збиднувања, монументите се на дофат на чекорот...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како да се проследат тие сите, како да се подредат, да се изврши правиот избор, за да не испадне просто смешен тој негов генијален потез, една обична очајничка непромисленост, А и времето што го има на располагање е толку кратко!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На потомците им остави лози натежнати од мака, а и мртов смогна да им даде ишарет - колку многу ветер и магла имало на Клиничките патеки на власта.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Аха! Со мене сакаш да збориш. Може некоја поплака имаш на некого?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мајката имаше на нозете пантофли од син сатен со мали копринени панделки врзани во буква на врвовите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Е ти ќе спиеш по гаќи и маица. Ги имаш на себе?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И имајте на ум дека гестикулацијата е составен дел на секој дијалог.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И, повторно мора да се има на ум Дишановиот хумор. ANEMIC, што е дел од насловот, во францускиот јазик го среќаваме единствено како анаграм на зборот CINEMA.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дојде време, о блажени, да ви преподадам и уште една дребулија: од раѓањето знак имам на грбот, нишан од Господа: мал црн крст.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Навистина? Го имаш на слика а зборуваш ли зборуваш? Како навиен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа што се не замеша. И борбата. И нашата потрага во неа. И потрагата на Иван. Па дури и побуната на природата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само едно не спомна Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на онаа огнена топка што им припаѓа на вистинските природни чуда?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, животот одвреме навреме ќе им одреди на овие свои избраници кога да го изведат казнувањето и со какви средства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нивна задача е да спроведуваат некои важни упатства и да ги штитат интересите на нарачателот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не гледаш туѓи луѓе имаме на вечера?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Такви поуки изобилно има на други места.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Птиците ги има на небото, но не се гледаат – рече старецот, покажувајќи кон небото, каде што во тој миг прелетуваше јато птици, за веднаш потоа да исчезне во мистериозните далечини. – Птиците можеш да ги видиш само кога се блиску.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Авиони, возови, бродови и автобуси почнаа да ме прават меланхоличен –да си стално на пат значи да бидеш понизен, да имаш на ум дека само „транзитираш“, лебдиш некаде помеѓу, на место кое не е ни таму, ни ваму, ни тука.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
- Како да не. Имаше на две места. Онаму горе, над свиокот каде сега се копа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На некои масички предметите беа наредени со внимателност, понекогаш по строго определен ред, на други беа расфрлени, создавајќи хаос.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А јас тоа го имам на ум и не им проштевам, не им попуштам, не ги онаквувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мавни ги, откачи ги, дефјосај ги, притоа имај на ум, памти ми ја думата: внимавај на чумата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми стана мило. Се орасположив. Имаше со кого да си поразговарам, имаше на нешто да му се радувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И така, сите услови за националната преродба на Македонија се имаат на лице, па и таа преродба и од гледиштето на втората историска теорија за образувањето на малите етнографски единици од една поголема на Балканскиот Полуостров е совршено логична.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бугарите ни кладоа владици во Македонија; имајте на ум оти тие владици во повеќето случаи и на најважните места се Бугари, а не Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Повеќе од 5.000 души Македонци има на државна служба само во Софија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не биле сигурни, но јавачот како да дремел во седлото, се нишал олабавен напред и назад оставајќи му на коњот да одбира врвици со бавни нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакате ли да ви раскажувам какви тревки има на земјава?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил без пушка, не можело да се види што има на појасот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А тилот може да си го види само пресечена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледај ме така, ти се молам. Премногу крв имам на себе за да можам сега, токму во овој момент, да се откинам од нив.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За мене некој бакшиш не ќе има на ова добро што ти го правам?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Имаа на себе дебели ќуркови, поставени одвнатре со кожа, снежинките се стопуваа уште веднаш штом ќе слетаа на нив, а Змејко го префрли пораменици својот забан и избрза да им разгази малку напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една чудна миризба на сончевина и на тих домашен говор, сакаше долго да ја има на лицето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Најпосле го имаше на нишанот токму по средината меѓу неговите две матно разгорени очи. Повлече, не очекувајќи ништо друго, ништо ново.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Келнер! Собирај сѐ што има на масава. Сакам да биде чиста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше на таа перница многу љубов, но не онаа која ги растреперува пеперутките во стомакот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се смеам и за она „распуштеница“, а и за она гнездо од тутки што навистина го има на темето, ама се „увалила“, како што вели мојата друшка со два аршина за еден ист пример.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите знаеја дека таа им е наменета на Турците: христијаните, за да ги сочуваат од грабнување, на женските деца им ги огрубувале лицата, на машките им извртуваат нога или рака, и такви, огрубени, ги чуваа покрај себе и ги имаа на душа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го погледнувам јас: здрав е, сѐ има на него и сѐ му е убаво. 24
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Исполнет со задоволство, тој згора- згора се потсетувал на сите оние весели моменти од поминатата вечер, сите оние зборови што предизвикале кикот кај неголемиот круг; голем број од нив тој дури и ги повторувал полугласно и заклучил дека тие се исто толку смешни, како и претходно, и поради тоа не е чудно што и самиот си се насмевнувал од длабочината на душата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа е дете на ѓаволот, со ангелско лице. Имајте на ум дека сè што ве привлекува, е опасно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Бели магли имаме на тони. Еве солзи сув дрен што ги рони.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И другиот, десно од него, ми го соопшти името: - Јас сум Барбут- бег, негов ортак.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Најголеми кијамети има на Балканот: двете балкански и светски војни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поголеми кијамети немало, макар што е еден кијаметот, односно судниот ден!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Ох, ослепувам, - имаше на едно место во составот и јас, шутракот, толку природно сум ги превртел очите, белките да ми ги исполнат очните дупки, та кутриот Трифун Трифуноски да ти помисли оти е свршено со мојот вид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Командантот на нашата бригада го разоружа командантот на бугарскиот полк во мое присуство, му пријде малку поостро и бугарскиот командант му се сврте со овие зборови: Ас сичко ше ти дадам, и коњот и сѐ што има на него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
КОЊОТ ВАРДАР Тоа беше во септември месец, заробивме еден бугарски полк меѓу селата Борово и Крњево, Кавадаречко.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Размачканото руменило што сѐ уште го имаше на образите јасно се истакнуваше, речиси како да нема врска со кожата под него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Земи го Молитвеников што ти го дадов и читај ги молитвите со длабока верба, но имај на ум - Господ им помага на оние што сами ќе си помогнат.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред да излезе од манастирот, новиот игумен му рече: „Имај на ум, Петре, неколку работи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Многу се ранливи, човеку, кога е во прашање љубовта, а тоа не чини! - заклучи самоуверено Марин Крусиќ, заборавајќи дека го има на ум чемпресот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ти реков, сум чул дека Турцине сега пик му имаат на Свети Ѓоргија-Горг.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Игуменот продолжи, кркорејќи од старечката кашлица: „Имај на ум и ова: секој што доаѓа на панаѓурот, било Грк, или Бугарин. или Србин, Латин, Арбанас, Влав, да ја плати законската такса.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Небаре имаше на ум дека е сега тепе на времето, ама дека од тепето секогаш мора да се слезе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа само миг поголтна, па рече: „Јас сум Тодора, имаш на ум?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Луѓето не сакаа секакви, децата невиноста ја имаат на малото прсте.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
XXVII Еднаш Богуле, кога мајка му беше излезена во полето на работа, ја донесе Злата дома и ја качи на таванот на ѝ покаже што сѐ има на него и каде почесто го проведува времето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ѝ определи засебна соба најудобно уредена; ѝ направи најубава облека, скапоцени срмени влечки, накити какви што имаше на времето најубави и најскапи и ѝ наложи на Ајша да почне со кандисувањето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но денеека беше петок, та Дуче немаше да има многу работа како во сабота и затоа и тој цврцна како другите пријатели и му издекламира на зетот една своја солена декламација, од оние што ги имаше на стотици за секој случај, а особено за свадби, крштења и првичиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Плескотот се пренесена сите редици, дури и до оние на сред чаир, што не можеа ни да видат што има на сцената.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Има на вој свет како нас многу!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
На Струга дуќан да имам на ќепенците да седам, да видам, само да видам и на ќепенкот да умрам!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Имаше на маргините и два-три Таткови збора, колку да ги потврдат Мајкините.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Po të kesh frik të hypin në qafë… (Ако им се плашиш, ќе ги имаш на врат!)
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ве има на улици, на телевизија, во весници, на приредби, се криете по куќи, хотели, резиденции…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
От беше било непендек вампир многу ќеф имал на тапан да игра.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но никогаш не велеше „ракета“,ниту ја споменуваше ракетата и сето она што не можете да го имате на ракетата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Минаа петстотини, илјада автомобили, и нешто имаше на сите тие лица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Неописливо тажен момент, и ефектот што го имаше на мене беше убиствен.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како и да е, В-А-С-Н е последната музичка тема од таа фуга.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Не знам, - рече Најдо гледајќи пред себе. – само ти кажувам да се имаш на умот, зашто сѐ бидува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ѝ реков: „Ме радува, Рајно, многу ме радува дека сега веќе имаш на кого да се потпреш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТЕОДОС: Оставете! Оставете! Вие ќе ме чистите, и чист ќе бидам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: Да ти поможеме, куме, имаш на грбот слама. (На синовите.) Ајде, бре, чистете го кумот!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А нашите другарчиња - треба да си искрен - многу се иницијативни, на пример, први покренаа изложба на домашни миленичиња, или изложба на икебани што сами ги изработуваат, за тоа минатата година имаше на еколошката страница, па дури и фотографија во колор - од натпреварот за најуспешна икебана.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
СТЕВО: Да ве убијам! Имам на ум да ве убијам! КЛАУС: Чекајте, господине Андреевиќ!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СТЕВО: Рацете горе. КЛАУС: (Ги крева рацете.) Што имате на ум, господине Андреевиќ?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Срамота! - подвикна пак и рече: - Нашите браќа таму се борат - крвават - тој покажа на кај Бела Вода – а таа Бела Вода - планината над Герман, а од таму, од Отешево како на дланка се гледа и Лунѕер и Врба - Јани покажа на широко отворената дланка - како да ги имаш на дланка, така се гледаат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш прибеснуваат на видело страстите, коишто очигледно неуспешно сме се обидувале да ги урочиме со благозвучни зборови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толеранцијата е една од оние сомнителни благородни вредности, што секогаш радо ги имаме на јазикот, освен тогаш кога е тоа најпотребно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога лутината што нѐ обзема е света, покажуваме дека сме подготвени в миг да го голтнеме повикувањето на толеранција и во другиот да го исплукаме она во што навистина сме загрозени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дека нешто не е во ред во тие нивни игри најдобро знаеше Мурџо кој штом ќе се појавеше Чана со Дончо, се прикрадуваше крај нив и постојано го имаше на око Дончо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Чекај, ми вели Никифор, нешто имаш на устата и, фап, вака ми направи со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тоа беше имале на програмата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште една река би имало на земјава. 48.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Впрочем, тие го знаеле неговиот став и нивното евентуално среќавање можело да има само информативен карактер, Делчев, колку и да симпатизирал на нивната акција, бил револуционер кој ослободувањето го очекувал од свесната акција на широките обесправени маси и сѐ што правел на револуционерен план секогаш првенствено ги имал на ум интересите на Организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- И ти мене ми пречиш, - рече другото. - Ни јас никогаш не можам од тебе да видам што има на таа страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И почнаа да јадат, да пијат и да одмораат по долгата, напорна летна работа. Храна имаа на претек.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Каков прстен! Најубавиот што го имаше на тезгите. И скап. Голем.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со долгнавест жолт камен во средината, што се прелива во сите нијанси на таа боја, и проѕирен, а од страните целиот обрабен со сребро.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)