Во со-стојба се невини да прогласат за виновни, а виновни за невини, небаре и тие исполнуваат некакви планови, само за да напредуваат...
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Она што сакам да го истакнам како особеност кај нашите актери (секоја чест на исклучоците) е умешноста да се наметнат на театарската јавност како актери, а всушност ни оддалеку да не се тоа - дури и да изгледа дека исполнуваат некаква ролја, тие, всушност, не го чинат тоа.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Не сакав тие да ме видат да плачам и во тој момент ме исполни некаков пркос.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
И мене, можеби како единствена утеха и можност да се доближам до Мајка, да исполнам некаков долг кон неа, којшто таа никогаш не би го побарала од мене, ми остануваат овие пишани зборови, на различни јазици, како сведоштво за една судбина и за едно опстојување.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)