ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Бодлер, којшто очигледно повеќе пати го доживеал тоа искуство, го опишал во Поемата за хашиш на следнов начин: „понекогаш се случува личноста да исчезне и објективноста во вас да се развие така неприродно што посматрајќи ги предметите од надворешниот свет, заборавате дека и самите постоите и наскоро се стопувате во нив.

Дури и кога би исчезнал и последниот примерок, ние можеме да ја репродуцираме речиси од збор до збор.

Посебниот притисок што таа го вршела врз човечките суштества помеѓу Неолитот и почетокот на дваесеттиот век исчезна и е заменет со нешто сосем различно.

А тогаш блесокот на интелегенција исчезна и лицето на О'Брајан стана непробивно, како и на сите други.

Меѓутоа, Татко веруваше дека употребата на овие заемки нема конечно да замре зашто тие понатаму беа живо присутни во народната меморија и творештво, во народните говори, во старите документи од кои некои беа валидни и во новото време, како на пример тапијата, адетот, аманетот, бакшишот и други.

Татко беше мошне рестриктивен во изборот на овие заемки зашто речиси сите, како и тие што следеа од областа на администрацијата, со падот на Османската Империја исчезнаа и во употребата во јазиците на новите балкански држави и во самата нова Турција.

А всушност, без намери: „целисходноста исчезна и моделите се тие што нѐ генерираат”.

Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.

Кога би можел во тој миг да исчезне и да го избегне ова навредување.

Не може да се рече дека совеста воопшто не го гризеше, но откако сфати дека наутро може мирно да спие, да јаде каде сака, што сака, врз каков сака чаршаф и да носи каква било кошула, тежината во градите му исчезна и престана да слуша Бетовен кога одеше на работа.

Баба ми чека да се јавам по пет минути, исто така.

Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.

Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.

Дел од мојот свет исчезна со појавувањето на Марта Бернајс, исчезна мојата блискост со брат ми, исчезна и оној наш мечтаен свет уште пред да се појави, исчезна Венеција, исчезнавме и тој и јас во неа.

Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …

Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.

Кога завршува детството, исчезнува и рајот! – Значи, чувството за непостоењето на смртта е един­ствената причина за големата љубов меѓу нашите деца и козите – заклучи Чанга.

Множење со нула Не ме фаќа место, не сум овде во оваа одломка престорена во космос блудам и во отсутност преминувам « тегоба во тегоба » сѐ додека зборот не исчезне и тој ли осуетен, сетен анаграм сѐ додека повторно не се овоплоти - помалку алегорично, повеќе пародично - и не нѐ потсети дека меѓу двата света освен двата постои некој трет за некој друг не за нас за минус еден за минус два за минус сѐ додека не остане и не стане сѐ прааззззннноооо ОО 00 оо