Следното на што се сеќавам беше солзата на син ми која капна во супата што ја јадеше во ресторанот и направи крукче меѓу зеленчукот и тестенините.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
И наеднаш пред уште дождот да капне во пресрет му идат и лисјето и земјата и птицата изгубена во жбунот и здивот мој заборавен во тремот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Стигнав во Бутел. Во капелата. На одарот беше Вангел Скендеров. Вујко ми. Им се придружи на Димитар, Софија и Пане Скендерови.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Веков е горчлив, тагата се повеќе зоврива, ама солза, сепак, не смее да ди капне во млекото.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
А и на стариот учител по литература и живот му секнаа и солзите и сеќавањата на Шекпир и Набоков, кога го разоруваа Алепо, на очиглед на целиот свет веќе зацапан во дваесет и првиот век МЛЕКАРКАТА Од далеку се гледа што мислиш.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Со сламка му капнува во грленцето капка вода.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)