крева (гл.) - глава (имн.)

Класниот непријател премногу крева глава. Треба да му се скрати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
МАНОИЛ: (Ја крева главата) Каде така?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Но таа не ја крева главата и не гледа во канчето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ох, боже, крева глава жената, сака пак да се обиде, убаво да му објасни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Трубачот како да се буди од летаргија: полека ја крева главата ги трие очите, станува од местото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој сѐ уште не крева глава. Седи на клупата под врбите. Свенат. Замислен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прелистува една книга, зема друга, трета. Крева глава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Начинот на кој петелот скокаше на оградата или на нискиот покрив и како ја креваше главата за да го огласи своето достоинствено кукуригуу, Милан го потсетуваа на муезин кој од балконот на минарето ја искажуваа благодарноста кон единствениот Алах, или пак кон султанот-воин кој ја повикува моќта на мечот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја крева главата и во очите на своите другари го наоѓа истото, вечното другарство.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Оттогаш кога на небото ќе се појави авион, Гошко ја крева главата, го гледа, се восхитува и си вели: - Одамна, кога дедо ми бил дете, немало авиони.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Па што ако лета високо! - пак одговара Гошко и не ја крева главата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Гошко, гледај авион! - вели дедото. - Па што ако е авион! - вели Гошко и не ја крева главата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Детето обеспокоено ја крева главата, ги стиснува сувите усни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кловнот го спушта палтото во скут и ја крева главата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега трчам назад, го растворам шеќерот во едно пајнче, и му ја кревам главата на Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Копам така, наведната, а од зад меѓата слушам некој ми зборува. Ја кревам главата и гледам некој војник.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ја крева главата и плукнува кон сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му ја кревам главата, му ја бришам устата од крвта што му се потсирила и го бацувам в лице, в уста, му ја давам душата моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа наеднаш ја крева главата кон мене, ги исправа ушите и како да сака нешто да праша, за нешто да помоли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може од утре да не бидеме заедно, вели, којзнае кој куршум не мисли отаде ридовине, вели. Ја кревам главата и гледам отаде ридовите. Во празното небо, оголено и изгребано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа го удира со босите петици да оди што побргу, бидејќи од умора или тера инает, одвреме навреме подзастанува; ја крева главата и силно се издишува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но постоеше и друга, поневеројатна можност, што постојано му ја креваше главата од работата, иако залудно настојуваше да го спречи тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја кревам главата и гледам, фотографијата на Борко ме пресретна врамена во онаа рамка што ја најдов во оставата на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се штрекнува, ја крева главата и гледа: лисјата потреперуваат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Без да ја крева главата, без да фрла опул во нив, Пелагија знае дека тука е шефот на станицата, добриот човек со црвената капа и белата лопатка, учениците што треба да го завршуваат последниот клас, а според сенката што се мернува пред нејзините очи и здрвената снага на старецот, тука треба да е и Танаско!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако не ги затворам очите нема ни да се појави мојот Костадин, си мисли, брца со прачка во вжареното меше на ќумбето ја крева главата а тој веќе е онде каде што таа треба да легне.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А уште поважно е што во историјата на денешниот ден Некогаш поразените сили повторно креваат глава И до кајшто ќе стасаат наплатуваат стари сметки Удираат и печати и штембили ако треба да се завери нивната вратка
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
- Шетам околу костените, ја кревам главата угоре, барам, ама нигде да ги здогледам оние што пеат – сака да ме зазбори Кадрија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Така и треба! Инаку, ако ги здогледаше, ќе мораше да им оставаш и бакшиш - му велам јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сети се на топлите денови. Спарни тешки денови кога ги милуваме телата со малку зборови на испотените усни . . . или, се сеќаваш ли како ја креваше главата кон Северот, чекајќи го студениот бран.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Го гледаа белото блескаво езеро долу пред нив сѐ до малото езеро и мрачните албански планини, ги починуваа очите на зеленилото спрострено под нив, понекогаш ќе здогледаа срна како пасе мирно и одвреме-навреме уплашено ја крева главата да разгледа дали некој не ја демне, а живо задоволство беше кога ќе се појавеше дива коза, една или повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Толе ја крева главата и почнува да мисли. - Па... имаме... имаме двор.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но таа не ја крева главата и не гледа во чинијата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Кога ќе сфати дека чини - ја крева главата...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дури сега Едо селанецот бавно, како да се напнал под претежок товар, почна да ја крева главата; се сврте кон авторот, го изгледа како одвај сега да го забележува и со прилична спокојност рече: „Јас немам што да мислам“, рече и пак ја ведна главата и го закопа погледот пред себеси.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дончо дури сега го напушта стравот, не свртувајќи се кон неа, проговорува со напнат глас А, ништо, онака... меѓу нас двајцата! додека во себе се чувствува посрамен и понижен оти Пела го најде така здрвен, па одвај ја крева главата и скришум погледнува во неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најпосле Пелагија, крстејќи се, ја крева главата и во очите има чуден, несекојдневен блесок!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела ја крева главата Таа сите ги пофалува, никого не кара, како да ни е мајка на сите! И продолжува да пишува.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мурџо ја крева главата и ја гледа зачудено или така ѝ се чини нејзе поради слабата светлина што капе од сијалицата врз вратата?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ја кревам главата, а од никаде никој ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали забите си ги барав ваму, дали очите си ги барав, си велам и ја кревам главата: четворица мажи, ко облак застанале над мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И штрковите што пасат по ливадите ги креваат главите и се вртат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им ги креваме главите на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им се извинуваат и им ги креваат главите. Се обидуваат да ги оживеат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја кревам главата уште повисоко и гледам дупка во ѕидот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оттогаш кога на небото ќе се појави авион, Гошко ја крева главата, го гледа, се восхитува и си вели: - Одамна, кога дедо ми бил дете, немало авиони.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Гошко, гледај авион! - вели дедото. - Па што ако е авион! - вели Гошко и не ја крева главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Па, лета високо, високо! - вели дедото и се чуди. - Па што ако лета високо! - пак одговара Гошко и не ја крева главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)