Кога ја водеше Љубица, таа си купуваше сѐ што ѝ требаше и сѐ што ѝ се допаѓаше, секогаш најскапото, па кога ќе дојдеа дома, татко ми ќе почнеше да ја фали како знае сè што ѝ треба и купува сѐ квалитетно.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ние, нејзините деца, со веќе оформени семејства, неутешени поради нејзиното неидење кај нас, како да сакавме да си ја смируваме совеста, секој на свој начин: ѝ носевме, ѝ купувавме сѐ што требаше и што не требаше.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)