Знае каде лежи секое зрно. Дури ни не мора многу да распретува.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Лежеа секој со свои мисли и свои чувства, со полни гради под кристално чистото небо, милувани од тоа речиси несетно ветре.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)