Влатко сѐ така лежеше наплеќи, со рацете под тилот, со рамномерно дишење...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Занемеа. Нема збор ниту проговор. Двајцата лежат наплеќи, ама сонот не ги фаќа.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)