Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Откога се вознесува Големиот Пророк Свети Илија, со својата огнена кочија, со пар прелесни огнени коњи, шета по својот македонски мафта со буздованот бркајќи ја ламјата, за да не ги испасе житата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Меѓувремено, ене го Сатирот, качен на коњ, облечен како каубоец, со своите криви нозе стегнати околу натагарениот стомак на коњот, во траперки и со сомбреро на главата, распеан, мавта со ласото над својата глава и тера пред себе преку ридови и долини една бескрајна сурија луѓе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Џерард играше со флуоросцентните цевки во рацете и мавташе со нив по воздухот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Им мавтавме со веѓите охрабрувачки, додека мајките нѐ гледаа презриво и ги вардеа гласно и загрижено, оддалечувајќи ги од нашата неприличност.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

- Зошто ја запалил? Што му текнало тоа да го стори? - шепотеа жените меѓу себе. Но ние молчевме. Молчевме и долго му мавтавме со насолзени очи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Стражарот и натаму мавта со цевката пред него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Па уште толку да сме, не би можело наполно да заведеме ред: едни внатре продаваат, а други како кучиња пазиме пред вратата или вртиме наоколу и мавтаме со клоци по оние „бузовци“ што се вртат крај колибите преправајќи се дека нешто загубиле или пак се бунат дека се излагани.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- А јас, братче, помислив дека си се забудалил кога го читавме писмото и кога те видовме искочоперен крај Буза, - рече Танас мавтајќи со рацете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Аман ага, аман пашум, аман татче, — пиштеа обесените, клоцаа мавтаа со рацете на кои им беа слободни, псуеја најпосле: живи, мртви, вера закон но ниту молбите помогнаа, ниту псовките и заканувањата ги заплашија инквизиторите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кој кого да каже кога речиси сите беа!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го наследуваш лудилото. Мафташ со крилјата како лилјак што удира по ѕидовите на историјата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја става на шпоретот, живо мафта со рацете: - Стево Масло отепа со веслото еден нор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кучката се прилепи до земјата, па мавтајќи со опашката, како да мете зад себе, почна да лази кон децата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога ги виде децата, само почна да мавта со опашката и се обидуваше да му се протне меѓу нозе на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш се сврте да се враќа и ја виде Горда како и таа се враќа, сега само по костимот за капење, додека со едната рака му мавташе со соблечениот фустан, а со другата ја држеше торбата за пазар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во отсуство на чичко Томе, кој уште во рани зори заминал за варница, да ја ѕида на суво со сур камен и суво грло, за леб и раат на челадијата и душата, мајка му го избаци по сите страни држејќи му го лицето меѓу дланките како велигденско јајце, и долго му мавташе со марамата од главата, небаре го испраќа чедото на далечен пат во непозната земја.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Милан уживаше да ги гледа петлите кога се перчеа и се топореа како оперски басови, и како мавтаа со крилјата приближувајќи се еден кон друг, како боксери во ринг.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Го поткрева главчето, ги дига раменцата игра со рачињата, мавта со нив во иднината. целото зацрвенето како огног во прекршениот леб, како чистата зора во згаснатите ѕвезди.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Летаа право и рамномерно мавтаа со крилата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Страшниот змеј мавташе со крилата низ собата и удираше по прозорците.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Гра! Гра! - повторуваше враната, гледаше во расплаканото девојче, потсмешливо мавташе со крилата и го креваше опашот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Потем Фисот говореше глупости, како и обично; нѐ караше, ни се закануваше со укори, мавташе со прстот; и конечно, некаде пред крајот, рече дека би било добро да има што помасовен одглас на распишаниот конкурс за литературен состав на тема: „Перспективите на народната уметност денес.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Туркана наназад од коњот кој двапати високо потскокна колата се занесе кон длабокото корито на потокот, а потоа направи полукруг кон карпите над патот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Закачен на неговиот врат, Петко мавташе со нозете и кркореше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Полицаецот сташно мрдна со мустаќите и го повлече за ракав старецот; на овој му паднаа напукнатите очила рамно под тешката стапалка на писарот кој потскокнуваше и мавташе со раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Слушајте, мавташе со тупаница еден од „осмаците“, долго црногриво конте.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мрдаше со рамениците да ме стресе, мавташе со нозете да се ослободи од живото клопче што го тргаше кон земјата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потен Циганин, со голи, мускулести гради, ми мафта со сабјата пред очи: - Прашај го, ќе ти кажи, за ситен динар нема да ти лажи!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Скокнал и споулавено се вртел околу себе, истовремено трчајќи во круг и мавтајќи со долгите раце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не се зачудил: пред него стоеле најздравите и најрешителни кукулинчани, пенушки без нозе и со невидливи раце-гранки; зли биле, значајно мавтале со главите што не се држеле на ништо туку виселе на конци од магла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби само тој знаел дека дел од облеката му е натопена со газија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гледал низ разбранетост на златни и зелени риги кон купот секакви глави, кон очите во кои животот со свој знак го обележил најтемното во човекот, суровоста, алчноста, себичноста, или само му се чинело дека гледа и дека знае колку им тежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МЕТОДИ: Тогаш, ти дочекај го Ивана и Младичот, а јас одам да го однесам ова... (Мавта со писмото.) ... горе. (Излегува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ќе останеме со часови заглавени на булеваров, како во лош сон, мафтајќи со рацете и отварајќи ја устата како риби, обидувајќи се да го изложиме сопствениот план за разрешување на кризата во регионот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ја тргна главата со гадење. Почна да мавта со рацете, удирајќи му тупаници на невидливиот душман.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мавта со опашот и ги лиже сувите раце стиснати на решетките.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ене го - се витка пред заглушениот тапан, мафта со полно шише, ги задавува сурлите со сребрени банки фрлени во нивното грло.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А тој, Арсо, се виткаше и мафташе со шишето понесен од некоја своја радост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мавтаме со матерките и викаме: Мат, мат, бери ми се, матоо...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стои така до трнот и ми мавта со рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Григор мавта со раката, го растерува чадот од пред себе, за да може да не гледа. И да се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас мавтам со рацете, се чипчам, ко мачка: за секое камче, за секоја сламка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас одам крај нив, им мавтам со рака, а тие само одат и не се обѕираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А еве веќе една недела не сум го исправила бутинот за да изматам маштеница. Ја стискам кравата за вимето, ја тргам, а кравата само тупа со нозете, раскопува шума и мавта со опашката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А стопанот е индиферентен – мавта со рацете над главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пребројувам – до пара за четири парчиња. Господе, бадијала сум се карал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и оној внук на синот или на внукот на зографот од првата половина на деветнаесеттиот век, иако сега издуван, јунак и артилерец во српска или бугарска батерија од балканските војни, седеше под сенка со чанак попара пред себе, давеше муви во реткото млеко и мавтајќи со лажицата пееше со децата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не ќе се радувам помалку ни јас да можеше тој да појде со мене кон Пупипафија и да живее таму.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пееше пајакот со златна глава. Неговата песна гласно ја повторив и додадов: Слободата, Пајо, ни мавта со рака...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Што да ти правам кога си слеп! - велеше смеејќи се, итајќи, весело мавтајќи со рацете ваму-таму, чиниш ќе летне.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оливера Срезоска особено на него се навраќаше, друг некој да направеше прекршок а таа нему му се развикуваше: - Зошто се нишаш кога одиш? или: - Не мавтај со рацете, оди мирно! или пак: - Што си ја кренал главата толку високо!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како по порачка, ритмовите се искршија (или така ми се чинеше), и скокав мафтајќи со рацете, во обид да ја излеам жешката лава.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

XI Од ретровизорот на мерцедесот сѐ уште ги гледав децата како ми мавтаа со рачињата крај нивната мајка, додека свртувајќи десно ја напуштав Авенијата на палмите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Долу на улицата ветрот мавташе со искинатиот постер наваму натаму, а зборот АНГСОЦ соодветно се појавуваше и исчезнуваше. Ангсоц. Светите принципи на Ангсоц. Новоговор, двомисла, променливост на минатото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеш да ги видиш како лежат во вировите под врбите и мавтаат со опашките!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Авни се радуваше на своите внучиња кои му се јавуваа на интернет преку скајп мавтајќи со рачињата за да му кажат: „Вујче те сакаме. Те сакаме вујче Авни!“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој викаше, тој мавташе со рацете како последен амал додека сите се завртија да го гледаат, а чаушот само мирно стоеше пред него и дури не посегна ни по пушката, за да го смири овој будалетинка.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Оној сејмен што се поти, зарем и тој не е сличен роб што мора да мавта со кубурата и со анџарот, и така стокмен да заплашува сѐ живо?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Стануваше ноќе, се гушеше, мафташе со главата, не можеше да дишеш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ти, со капче на глава, на коешто пишуваше YALE и со апаратот во рацете трчаше од една страна на друга, мавташе со рацете, нѐ фотографираше, нас, Гаврил…, другите студенти.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Италијанецот мавташе со раката како да диригира.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Заспа. И сонуваше многу куси соништа. Не мавташе со нозе и не леташе како во детството.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ни мртвата птица, чија сенка мавта со крилја зад моето чело.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пред вратата го пречека кучето Лиско. Лиско квичеше, мавташе со опашката, скокаше и се милуваше.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Мажи, жени и деца ги поздравуваа, ги испраќаа и им мавтаа со рацете.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А оттаму, од излогот, ми мавташе со раката една воздушеста убавица, чиј што нежен превез многу придонесуваше да се причинува дека не личи на живо суштество.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Повторно мавтам со раката пред очите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Височество, човек што лета!“ „Што?“ Царот престана да мавта со ладилото.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се качив на покривот на кабината, пак ги составив дланките во инка и на сет глас извикав: - Ма-мо-о-о-о!! Ма-мо-ооо!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стоевме на нозе и викавме, викавме, мавтавме со раце, викавме до зарипнување: Мамооо!!! Мамоо!!...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дедото дремеше, а бебето мавташе со рачињата за да му ги ишка мувите пред носот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој почна да вика гласно, да мавта со рацете, да се загледува во секоја тревка – и пак никој не свика по него, ниту пак се обиде да му објасни дека и тоа не смее да се прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Профим сето време мавташе со рацете, со целото тело и ја прекинуваше Царјанка викајќи: „Доста! Доста!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Најинтересни беа жените; боже, велеа луѓето, највесело од сѐ било - да гледаш жени пијани; пиеја од котлињата, мавтаа со чашките и пагурите и викаа, пискаа: Ихуууу!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Излегувајте од овде сите тројца! Да не сум ве видела, говеда едни одвратни! - тетка ми се сврте накај нас и почна да мавта со четката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѓорѓија си купи музика од Дебиси, Равел и Сати и почна да ги слуша многу гласно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Очите ѝ се насолзени и како низ магла виде дека некој мафта со рака во окрвавен завој.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ја закачил отепаната змијата отровница на еден стап и мафта ли мафта со него, а насобраните девојчиња ги слушам како пискаат - Леле змија, змија...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

„Каков совршен живот? Зарем не му завидуваш?“ Не му завидував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Каков живот”, рече таа мавтајќи со чашата пред екранот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му завидував на висулчето од жад што се клатеше меѓу нејзините гради и тоа ѝ го реков.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не ве касаат вас комарциве, велиме и мавтаме со рацете, се браниме.