менува (гл.) - лице (имн.)

И после се врати митралезецот, го менува лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој се пеплосува, го менува лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Видов како брзо ѝ се менува лицето, ѝ добиваше израз на благост, но и на притаена гордост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Љубовта ја доведе до ивицата на бездната, во која како во огледала се одразуваат грдите лица на лагите, а на дното сенките на избледените неми ветувања.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А беа пусти балкански времиња... Фашизмот го менуваше лицето, но не и намерите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И ангелите ги менуваат лицата, чувството на вина ми го наментуваш зошто незнаеш да се извиниш, честа ја газиш под нозе зошто не можеш да ги признаеш сопствените грешки.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Минувачите ги менуваат лицата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И мора да направиш пакост. Пепелницата удира, Фирсов ги подзамижува очите, го менува лицето. Ги викна стражарите, и тие ме истераа в ходник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)