може (гл.) - веќе (прил.)

За моја среќа, и нему во истото време му попуштиле чевлите, па требаше да бара поправка, ако не може веќе да добие и нови.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не можеше веќе да издржи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Патниците дојдоа до каленското кладенче и Јован и Толе можеа веќе да ги распознаат што луѓе идат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Четниците, засолнати зад карпите можеа веќе да ги забележат претстражите од потерата како се вовираат низ честарот, собрани во групички по три четворица, но држејќи врски меѓу себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе и тука даде наредба да го чекаат него за команда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не можам веќе... Нека кашлаат! Нека плукаат! Нека се раскостат!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На крајот, старата метла моја, не можеше веќе да зборува.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Грозница или не, ми бучи сѐ уште и толку многу во двете уши што тоа не може веќе да ме научи на кој знае што. Уште од војната ме мавна.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Би сакала да плаче, но не можеше веќе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од петокот изутрината, кога првпат ја виде на колјата Панде толку многу се разволнува што не можеше веќе да издржи: сакаше веднаш да излезе момата, да видат родителите, да видат сите, каква невеста ќе одведе во Ресен...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секој си зеде на нишан по еден и - чекаше. Градите се напинаа до распукнување. Не може веќе да се издржи...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој речиси се покаја што посака да ја види момата, но зборот му излезе и не можеше веќе назад.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Не можам веќе, - само рече - ајде да си легнеме!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Се изморив, не можам веќе, - се брани дедо Спасе. - Уште една, само уште една! - моли Васко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој не можеше веќе да стане, ама јас го парев така од што ме имаше налутено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не можев веќе ниту да замислам да се искачам по скалата; за трапезот веќе воопшто и не стануваше збор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тука Фисот не можеше веќе да се воздржи и фрли со тешкиот часовник од масата по мене; часовникот удри една педа од мојата глава, во ѕидот и направи пристојна дупка; рече: „Ти признаваш сѐ?!“ Јас реков: „Да“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Неговиот изглед на љубезен и бзделнички набљудувач кој полека го пуши своето луле во очигледно празното атеље, не можеше веќе да измамува: тоа не беше инерција туку спокојство.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не можев веќе да чекорам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Броев до десет и пак ги отворив!.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не можев веќе да ги задржам солзите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не можев веќе да ги слушам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сето тоа ме истоштуваше сѐ повеќе и чувствував дека не можам веќе да стојам на нозете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во Антиохија, не можејќи веќе да издржи, му се развика дека човек не треба да се придржува кон Мојсеевиот закон или да биде обрежан како Евреин за да се помири со Бога, туку дека може да се спаси само преку спознавање на својата грешна природа и верата во Христа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Војводите го целивале и му праќале од своите трпези дебели овновски опаши и густо вино но тој, кашлајќи тешко, изблул од уста бели парченца дроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од удари на животот носот тажно му висел; бил светец на манастирски ѕид, се симнал проѕемнат од тој ѕид, поцрнел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но ти не можеш ... - Што не можам? - Не можеш веќе со жена. Си бил цапак, сега си козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слушај - новата куќа што ќе ја ѕидам дниве ќе има и горни одаи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наоколу никнуваа криви стебла со тешки и црни лисја, се ширеа, се лееја едно во друго, потоа станаа несовладлив ѕид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Војводите пак го целивале и му рекле дека мајсторите можат веќе без него, тој нека собере сѐ што може да застане на нога, старо и младо, машко и женско, на незаштитените места на гратчето да се постават камени појаси за одбрана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ни со божја помош не можеле веќе стутканите уши да му се доближат до черупката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уф, не можам веќе да издржам, ќе пукнам од мака.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога ја затера петтата и кога го углави трупецот да оди право, она што се случуваше со денот надвор можеше веќе да биде многу добро забележано и во движењето на таа челична плоча по нејзиниот процеп во буковината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рада не можеше веќе да се воздржи. Поројот солзи извираше од нејзините очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, сѐ беше преубаво, до моментот кога мајка ѝ не можеше веќе да го поднесе тоа што невестата не сакаше да бакнува рака по цела сала туку, по скопскиот обичај, помина со сребрени чаши, полни со шампањ, наздравувајќи од гостин на гостин.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не можам веќе да те сакам, понекогаш само те посакувам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Најпосле се облекол харно, се променил во хубаи рутишча, и се сторил како хеким, та поминал крај царскиот сарај и викал: „Хеким, хеким!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во тие два вечера момчето од старио што го врати од планина, никако не прогоорило со старио.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој тога го попрска со водата од изворот, шчо си носел во стомничето, и мостот се застојал, та мајсторите можеле веќе да го сврзеет и да го допрајеет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во старо време имало адет во едно царство, откоа ќе остареел чоек многу и не ќе можел веќе да работи, да го однесат на една планина за тамо да умри од глад.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа зеле заповеста царцка, сите беа се собрале кај царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа, очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И секој пат, кога ќе изгрее денот, тој забележува - момата е побледа очите ѝ се поцрвени. Не може веќе вака.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гласот на модерната жена! Мене ми е многу жал, но не можам веќе да си имам работа со кукавици.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сестра ми не можеше веќе да ме гледа таква.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Го слушам од ноќ во ноќ. Очите ми се затвораат... Не можам веќе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зла судбина на глава ни лежи, бол и тага плетат свои мрежи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога истражувачот ќе дојде до нови откритија, другите понекогаш не можат веќе да ги повторат резултатите на првиот истражувач.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Постојаното свиркање на Темелко, му ги истенчи нервите на сакатиот и тој не можеше веќе да издржи, та еднаш кога му свика да запри кога Темелко не запре - сакатиот го удри со патерицата по устата и темелко падна.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И ако случајно нешто го натерало да се премисли, не можел веќе назад, веќе сите знаеја, сите ја чекаа таа смрт.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не можеше веќе исклучиво да се потпира на своите чуда од осумте ридови и на своите ледени патокази?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите тие беа распоредени од мојата десна страна (освен Ема, која седеше на левата страна од мене, и не можев веќе никако да ја видам како што не можев сега да ги погледнам оние три букви од кои двете крајни извишени и споени со мало и, она НиЕ на средината од пластичната папка на досието што стоеше на десната страна од мене, на масата пред мојот адвокат Стојко Руменов кој лактите ги имаше ставено токму на папката, со лесно спуштени образи во дланките, чекајќи го отворањето на судскиот процес) и сакав во тие мигови, кога сè се одвиваше надвор од мене, да се обидам, со благ засек на сечилото откосо, онака како што јас можев да го направам тоа, да ги расфрлам сите деланки под кои се крие вистината за овие луѓе за да допрам барем дел суштината на која, отплеткувајќи го клопчето, ќе цели судијката, жена од педесетина години со несредена, со бела, како снег бојадисана коса, и со силно нашминкани усни, но истовремено во мене се раѓаше отпор кон таквата намера која требаше да ме врати на почетокот, а јас се плашев и бев преслаб сето тоа повторно да го изживеам на начин како што го живеев дотогаш и затоа ставив црта, и си реков: „Ова е крај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А што било? Јас можев веќе да ја заокружам приказната: Во ноември 1944 година, кога почнува посистематско собирање на таканаречените отпадници од народот, соработници со окупаторот, квислинзи, воени богаташи, кулаци и слично, за Борко Угрин се отворило ново поле за дејствување.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Токму поради оваа новонастаната ситуација, писмото до Карл од Марија, не можеше веќе ни во кој случај да дојде во рацете на родителите на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По неколку дена Илко не можеше веќе да ја издржи пустината, почна да го онерасположува пустинското сивило, едноличното и здодевно шуштење на тркалата по песокта, блесокот на сонцето што му дупеше во главата, и почна да го фаќа паника и страв од огромното пространство, од безизлезноста.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вратив повторно в кревет, легнав, но не можев веќе да заспијам.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А тука Анѓа ја побара помошта и, не можејќи веќе да се воздржи, писна гласно колку грло што ја држеше: – Намашни, либе Стојане, Намашни Шарка и Мрча, Одбрани, либе, од волкот, Твоето рудо јагненце, – а очите ѝ се навирија со солзи почна да ѝ течат низ темните образи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се буди у тебе мутираниот Миладинов и ти вика: „Не, ја не можам веќе вака да седам!
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Знам само дека не можам веќе без тебе. Беше студент, над него шуштеше Кумовата Слама на августовската ноќ.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не можеше веќе да мисли дека повторува зошто огнометот и отпорот на неговите мисли се слеаја во треска, го полавија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Така секогаш почнуваше он чиј крај не можеше да се согледа; сѐ имаше свој брз крај што тој и не можеше веќе да мисли ни на почетокот. И тој веќе не беше тој.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакам веќе да се вратам... Не е можно повеќе...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме облева пот и ладната што останала... Ја голтам низ нос... Крвав сум... Ме откинал педерот!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме научи да се бричам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам ништо да направам јас!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој имаше специјален систем, суптилен и модерен и што се вртеше на сите страни и дури наопачки...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се плашам да викам гласно...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја подигам тогаш главата... Го гледам лицето на мајка ми веднаш до моето...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не стискав... Никогаш немаше да помислам дека е толку слаб, толку мек...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа е таа целата маса што ми се урива врз градите... лепливо е... лицето ми е згмечено... се гушам... се бунам... молам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам веќе како прво!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не престанува веќе да се превиткува и да се собира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме гледа, очите дупло ококорени...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам веќе ништо да одговорам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се потпирам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа е одвратен грч. (стр. 327-336) Затворен така во дупката, испружен долж плочките, се тресев уште долго, се удирав насекаде...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сега треба да се кидне со сите сили...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Губам рамнотежа, се нафрлам и јас... Не можам веќе да се спречам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам веќе!... Дупката од газот ми се грчи... Серам во гаќи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можев веќе да киднам!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа не можеше веќе воопшто да оди...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можам веќе да се качам во Минвил..
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А може веќе се случило и она најстрашното. Можеби веќе го нема.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тие како да не се спремни да поверуваат дека оние кои ќе ги дофати студ на патот нема повеќе да се вратат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога помина месец и нешто, кога не можеше веќе да ја види Венче, Милчо еден ден собра сили и отиде да ја види.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не можев веќе да издржам. Сакав да бидеме сами. Сакав да ја имам.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога веќе не можеше да издржи, кога не можеше веќе да го поднесе, го напушти.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пак зема тесла и отсече ми главата, и не могох веќе да си подигнам главата.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
- Извини Ива, ама ние не можеме веќе да те чекаме, - рече гордо и смирено Мони.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Подигна Каме клепките, в очи му солза назреа, издиши гради, разниша, почна ко старец да реди: - Стојане, братко, Стојане, не можам веќе да сеам младост по карпи змијарник.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Не можам веќе. Не можам веќе. Оди. Биди нормален. Сочувај се.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„Како тоа мислиш?“ „Сите тие стапала“, рече таа. „Стапала.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можам веќе да те видам”, рече таа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не можеш да ме видиш?“ Бев вџашен, погоден, лут.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можев веќе да издржам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Почувствував дека не можам веќе да се држам за трупецот, рацете од страв ми омлитавеа, во главата ми се вртеше, а глас од себе никако да пуштам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Наместо да губи време кај тетка Маја, - си помислив, - би можела веќе еднаш да почне да го пишува романот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И кога горчината во неговото челично срце се прелеа, им рече на ’рѓосаните шини под себе: - Не можам веќе!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Молчи, Игбал – го прекинав нестрпливо. – Ме плаши ова што ти ми го зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се причини дека притиска врз мене од сите страни и дека уште малку, па не ќе можам веќе ни да се помрднам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не можев веќе да кријам, ова стануваше сериозно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ниту да дишам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе живее – смирено рече тој – само што ти нема да можеш веќе да ја видиш и да бидеш со неа, но тоа не значи дека таа ќе престане да постои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè му признав, од збор до збор му го раскажав нашиот разговор во Маврово.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)