може (гл.) - само (прил.)

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој рог на изоблиството и на слободата можеше само да ги зачуди, но потоа и да ги иритира одговорните локални политички раководители.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но, едно, тоа може само да ми се чини и друго, не знам во што била разликата кога и така и така сево ова е големо ѕенѕање.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одев наваму-натаму низ собата, се вѕирав во дното на бунарот, гребев со прсти по песокот, но знаев дека можам само толку, да замислувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Добро, можеш само малку да копнеш, да видиш на што можеме да се надеваме“, велам јас со молба како што моли очајник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дали и тиe не очекуваат таму како што нам ни недостасуваат тука? Можеме само да претпоставуваме!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„И јас ќе појдам со вас. Сакам да напишам репортажа за кошаркарскиот подмладок“, тргна и Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со амблемите можеш само да се сликаш или да си ги мушнеш под перница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не вреди да му вратам! - помислив и само лошо го погледнав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаеја, кога ќе се разбуди ќе ги бара и ќе може само да нагаѓа каде се.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го спушти потоа покрај овцата и застана настрана да види дали јагнето ќе може само да цица.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Секој што е посматрач однадвор може само да претпоставува, а единствениот што е внатре не може ништо да каже зашто ќе изгори - како што прегорува дивиот белутрак суво нареден како одвнатре изѕидана варница во делотворен варовник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност вистинскиот дијалог можев само да го наслутувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- „Само невоспитани копилиња и шутраци можат да се однесуваат на таков начин, зар не тате?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не може само универзумот да направил едно „бум!“ и да се развил.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Потоа, многу кратко, бев жесток атеист, а сега мојата философија има поинаков изглед.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако тоа го прифатиш како отворено, искрено чувство кон најблиските може само да те прави среќен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш низ просторијата како во хор се разлеваа гласовите кои молеа да заминат од Гнездо: меѓу ѕидовите одекнуваше композиција за човечки гласови со молби, со жалби, со уверувања; се мешаа десетици гласови во таа композиција во која се испреплетуваа различни ритми, тоналитети, брзини, а помеѓу разговетните зборови одекнуваа и нејасни мрморења и врисоци, и чудесни звуци од штракањето на забите, од брмчењето со усните, од повторувањето еден глас, од имитирањето на звуци какви што можат само во некаков сон или некаков кошмар да бидат чуени, па некаде отаде зборовите се чувствуваше судбината на оние кои зборуваа, кои офнуваа, кои брмчеа, кои штракаа, кои мрмореа и врескаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од раѓањето па до венчавката девојките најчесто беа чувани во потполно незнаење за сексуалноста и можеа само нејасно да ги насетуваат нештата; од дома излегуваа само во придружба на мајките или на некој од повозрасните роднини; од нив се криеше секоја претстава за интимните делови на машкото тело и секоја претстава за интимниот однос.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да ги критикува работите на Комитетот можеше само друг комитет што располага со сила.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Језекил можеше само да ги дослуша сите тие тупи удари надолу, без да направи ниеден чекор, тоа таму, удирајќи де во ѕидовите, де во скелињата, продолжуваше да паѓа младото цврсто тело на малтерџијата со големите бакарни топки на мускулите по рамениците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се сви, но од тоа болката можеше само да се притаи, а да остане пак постојано будна и задемнета некаде внатре во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше само уште да ги гледа сите оние букови трупци, наредени во карма до тезговиот, готови да го заземат местото на оној пред бичкијата, како и целата таа просторија да имаше стеганати вилици како него, застанат во нејзината средина, уште еден ненужен дел, отповеќен дел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека размислуваше на тоа, додека се труеше од тие мисли, што го печеа по неговата внатрешност, Змејко можеше само да се превиткува како ремен, издолжен на тоа тврдо легло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше само да остане на својот прозорец и да очекува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше застанат над таа длабоко вкопана бразда и знаеше дека тука поминал еден од оние сами диви вепрови, еден таков самјак, каков што може само да се сонува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Можеме само да се вериме, за некоја поголема официјалност можеме и да причекаме.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не можете да си ја претставите, може само да се има - сета е мека и топла, ќе се закопа во тебе и само те топи, растопува и те пие, пие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што најдуваа, може само да се претполага, зашто тие копаа скришум од жителите на Потковицата, забранувајќи им, со џандари, и да приѕнат на Градиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да правам преврска за сѐ уште неповреден војник и чувствувам дека ми годи што му олеснува претходно, однапред. Нека страда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можам само да ја мразам толку, да се згрозувам од рацете што ја фрлаат на под и од неа, од неа, уште повеќе зашто ја тепаат, зашто сум јас и ја тепаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со левата рака, на десната негде и некогаш некој му ги исекол трите прсти, со палецот и показалецот можел само да наденува конец на игла, да крпи јамки на парталосаните беневреци или нешто слично, да ја треби од гниди ленената кошула или да ги суче прудолу ретките мустаќи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сум сигурна, може само ми се причинува дека сите веќе се геј. Посебно машката популација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Може само да се повлече, онаму каде што настапува, ако таму публиката ја прифаќа со погрешна перспектива. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можете само да претпоставите како одекна новоста во управата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Ех, синко, то знаење не е фута. Од то можи само да се преживеи, но добар живот за ќерка ми - најмалата, најубата и најгалената – нема да има.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас најодговорно тврдам дека моите намери се најчесни и најчисти и можам само да Ви ветам дека доколку ја одобрите мојата молба, јас ќе се грижам за Томаица и моето семејство на најдобар можен начин.“ рече Петар, додека срцето силно му чукаше во градите, а тој со сигурен глас сепак успеа да настапи доста убедливо, гледајќи го цело време газда Таки директно и смело во очите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Можев само да маневрирам, да видам оти транспортерот само мене ме следи!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Борбите, кога воопшто се водат, се водат на нејасните граници, чие географско постоење обичниот човек може само да го претпостави, или пак околу Пловечките тврдини кои бранат стратешки точки по должината на морските граници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Невозможно е да се избегне, можеби може само да се одложи: а сепак, наместо тоа, одвреме навреме и со свесен чин на сопствената волја човек одбира да го скрати интервалот пред тоа да се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку често и по кој систем Полицијата на мислите се вклучува на кој било екран можеше само да се нагаѓа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеме само да читаме за нив во книгите, а тоа што пишува во книгите можеби не е вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сега, еве, најдобро што можев ја завршив таа задача, задача со која само посакав, на скромен начин, да го славам прочуениот монарх, на чија величина и моќ во науките на војната и на мирот, а особено во музиката, човек може само да им се восхитува и да ги обожава.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па времето се оклештило, јасници, опнало дење сонцето: пече ли пече! Кој може само да работи!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се знае: каде лази мариовска и полска вошка, таму има аир, а од оние суртуцине: плетварци, оровчани, крстечани, деништави, небрежани и други пограѓанети селани можат само Долзите, Зојчевци и Даут да се користат по нешто, и тоа слаба работа, од некоја басмичка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Што се однесува до обидот на Кулик да создаде нова „соединета култура на ноосферата“ која ќе биде втемелена на сетилото за мирис, можеме само да кажеме дека културата како таква - наспроти природата - е воспоставена дури со моментот кога човечките суштества престануваат да се потпираат на чувството за мирис.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Што да побарам, и што да понудам? Можев само да му довикнувам, и тоа молчејќи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- И да ти кажам, ти голтар низаеден, така лапајќи, можеш само стомак да си расипеш, разбра ли?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Единствено што можете е одненадеж да слушнете, на ист начин како кога имате кивавица, тогаш можете само ненадејно да кивнете.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таа централност и таа ексцентричност можат само да допринесат за неговата налудничава пропаст, која на њујоршката „сцена“ естетски се транскрибира низ лудирање, низ жестокиот експресионизам, но која целиот град колективно ја негува низ техничката френетичност кон вертикалноста, низ забрзувањето на баналноста, во живоста на среќните или бедните лица, во дрскоста во која човечкото му се жртвува на едно чисто циркулирање. 66 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога влегол во чунката видел оти не може и тој да влезе и сите три работи што ги носел да ги земе. Можел само две.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тие стануваа симболично писмо испишано на нивните мермерни тела чија порака можеше само да се почувствува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Некаде зацрцорува нешто ко ластовица. А може само така да ми засвиреа ушиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ си мислам дека среќата не може да се обновува. Може само несреќата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)