Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Очите сами ми се затвораат. Да можам би си ставил потпори на клепките. Да не ми паѓаат, како што паѓам и јас.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И Влатко се загледа накај тополите... му се сторија како изморени старици, одвај стоеја така извишени... да можеле би се згутавиле и би чемрееле покрај Маркова Река.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)