молчи (гл.) - и (сврз.)

Молчиш и здржан си за да можеш да ја дофатиш оддалеченоста што ја создала смртта и во исто време да се одбраниш од нејзината блискост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бане беше вцрвен и намрштен: Јас молчев и чувствував некаква кривица дека можеби заради мене, за кого се заложи, тој ги губи своите нови чевли.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Зошто ја запалил? Што му текнало тоа да го стори? - шепотеа жените меѓу себе. Но ние молчевме. Молчевме и долго му мавтавме со насолзени очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле сега го потбутнува и со мевот. Бузо молчи и скиселено отстапува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Дедо ми молчи и ништо не зборува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тој мене таму не ме пушта. - Тогаш, молчиме и одиме.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нешто како да сакаше да праша, но се воздржуваше. Подобро да молчи и да гледа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред силата на чистиот и непосреден македонски збор, мене не ми останува ништо друго освен да молчам и оддалеку да го проследувам самостојниот живот и дарбата на вечното самопресоздавање на зборот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој молчи и ја загрнува сѐ уште топлата печка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не можат да се договорат. Пак седат, молчат и мрзнат. - Добро, јас ќе ставам прв, - вели Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А чичкото молчи и гледа во расцутените трендафили.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Молчев и не ја гледав, божем не ја забележив кога ми се доближи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сакав да им кажам дека светот ќе биде обеспокоен од писмата на фантомите од подземниот град но на Кузмана му се заколнав дека ќе молчам и јас молчев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Прекинувам, молчам и во молкот го слушам одговорот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Молчиме и гледаме на патерицата со која поп Стерјо ни го покажува вечното почивалиште и вели: - Тука лежи Стерјо Сидовски, го носам неговото име – триесет и пет годишен, сирачиња ги оставил – Зисо, Коста, Риса и Тана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Поп Стерјо стави прст на усните. Разбравме дека за тоа не се зборува, туку само се молчи и со молкот треба да се памети.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас молчев и мислев на Рајнер; во мене се бореа стрепењето дали ќе се врати и сигурноста во неговото ветување. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро, една година по заминувањето на Рајнер, додека се приближував кон неговиот дом, го видов како стои зад прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Продолжија да молчат. Молчев и јас. Молчењето нивно ме стреперуваше и ме намовнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Молчеше и одеше Кијмет, се лизгаше како топло ветре низ сокаците, како ѕуница под облаците, како кордела од тишина, како стаена прашина врз камењата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Татко му молчеше и пушеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оние што знаеле нешто за настаните од егејскиот вилает можеле и да му веруваат. Молчеле и му се враќале на минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молчев и ги слушав далечините што говореа со гласовите на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но помеѓу ноќното ловење на полуголиот господов слуга и настанот што долу, во селото, тој некако им го раскажал на ловците од Кукулино и на неколцината ранобудни лесновци, лежеле во просторот на времето полни тринаесет години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа не му реков на Симон Наконтик дека тој не е виновен за закланото воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Напразно вие вашиот сосед, негоцијантот, го сомничите во лошиот мирис...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас само молчев и се смеев.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, денот си врвеше по старому и барабанџијата со својот оптегнат глас ја најави пак вечерната конференција на Народниот фронт,а на светлината од газиените лампи и вечерта сите селани продолжуваа да молчат и да чмурат со своите цигари во ќошковите на единствената поширока училница на основното училиште, како секоја вечер, ниеден од нив не велејќи НЕ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој секогаш само би продолжил да молчи и да се ребри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак за сето време Претседателот продолжуваше само да молчи и да смучи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тие ќе продолжат да молчат и да те гледаат вака будалесто поднасмевнати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Жената молчи и во длабините на очите дупки светкаа во празнината на своето тело.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас во категоријата на жени кои секогаш чекаат, домашниот „дозер“ кој опслужува и усреќува некои други перачки на веш и постелнина во машини „Горење“, затоа што така нѐ учеле, си молчев и не прашував.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Молчеа и со кусоног пингвински чекор се вртеа околу мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Третиот не ја симнува пушката од рамо. Молчи и во никого не гледа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие молчат и јас пак го слушам само кладенчето, поточето. Си ромори, ми ромори во душава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војводата го испитува, а тој молчи и бара помош со очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледам така, секој ден увилен, само молчи и само се сука. Стои задуман и ништо не му се работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние молчиме и го гледаме, а Мисајле Ковачот ќе рече: - Е, бог да го прости! Несреќа!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас му реков молчи и тој ме разбра. Ко пријател.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зашто, луѓето и не можат да насетат колку има моќни и големи луѓе кои така, молчејќи и невидливо, а брзо, умираат во себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И колку такви покраини има на овој божји свет? Колку ли диви реки без украс и убавина?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добро, Пајо, возвратив со мисла. Ќе молчам и не ќе мудрувам веќе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Здивот ми се скуси. Треперив. Можев и да се обесвестам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Молчеа и веслаа кон ред врби под кои лежеа неколку чунови.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оди, се враќа, молчи и таи, а во него сѐ понапред избива потребата и го гори, да каже кој е и што е.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш нешто испрекинато проговори. Рече: Значи... Значи, така... Јас молчев и стоев в место. Значи, така! рече повторно... Ме туркаш...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
До него, клекната, со колената под брадата, молчи и се нишка Богородица.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ќе молчиме и ќе ја гледаме нашата мртва птица изгубена на модрото небо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби тоа ме охрабри да продолжам да објаснувам дека поединецот, па и во случаевите кога е преставник на високите органи за заштита на државата, има моменти кога едноставно не сака а можеби и не е во ситуација себеси да се смета само за механички дел од целината која мора да настапува само тимски за да ги оствари заедничките интереси.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Молчев неколку моменти. Молчеше и мојот иследник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И попладнето зина како огромна празнина на пештера а таму негде во недоодната далечина стоеше Катерина со насмевка што предизвикува чудна болка бидејќи ми одземаше дел од некоја посакувана вредност за чие значење дури и не бев доволно свесен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но таа молчеше. Молчев и јас. Најпосле ја спуштив слушалката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зошто Оној Горе молчеше и милоста ја штедеше - никој не узна!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Молчеше и го допираше лицето со обете раце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија не се двоумеше и ѝ рече да влезе, да се напијат по едно кафе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го везе името Душан, молчи и славеи слуша.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Тој поздрави војнички и излезе. Во земјанката завладеа тишина. Молчат и пушат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пригушнат до гробот, тој молчи и чиниш во молчењето сака да ја најде душата на Ѓорѓевица за да ѝ каже колку му е тешко без неа, колку е несреќен во осамата и колку голема е неговата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но светлокосиот само молчеше и ништо не кажуваше.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Потиснат од она што го чу, Мече молчеше и дури не смееше ни да го погледа својот другар што молчаливо веслаше низ трските.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Меѓу Германците има еден помлад човек кој само молчи и погледнува во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас молчам и горам ко свеќа запалена под некој голем црквен трем.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Здраво, народе, викам, а тие молчат и сѐ така ми стојат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Белото тажно молчеше и собираше животни сокови да преживее до идната пролет.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Чекам. И таа молчи и сѐ така ме гледа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Молчам и размислувам. Не е пријатно ако некој не ти рече добар ден.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Старецот замолчува. Молчиме и ние и гледаме пред себе во жолтата полјанка преку која поминуваат овците и се губат негде зад грмушките од другата страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И пак молчиме и ги гледаме хризантемите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А чичкото молчи и гледа во расцутените трендафили.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Молчеше и ги стегаше забите, а една жила му беше излезена на слепоочниците и убаво се гледаше како силно му чука, како да ќе му се скине секој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)