Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Го спотна оганот, се навали на перницата: — Е! Сполај му на господ: и вој ден помина, Еден по еден, ама нам ни се бележат на ќитапот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа сеа кога ги видоа во анот потковичаните и над сите нив извишен Лазора, и едните и другите, и дружината Хаџи Ташкува и Арнаутите, прв Хаџи Ташку, навалија на Лазора да се согласи да се збори со Иса.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, кутриот, сиот онемен и сиот пожолтен, не од страв од борење со Иса, беше сигурен дека нема, не се родил човек кој не може да биде кутнат од него, туку од еден сон што го сонуваше ноќта помеѓу средата и четвртокот (тогаш, во сонот, од една џган, од сите вери и раси, насобрани на една непозната ледина се зададоа две црни кучиња и едното еднаш го укаса долу во слабината, а другото двапати горе за левата плешка, а од песните и од кажувањата на стари се знае дека ако те укаса на сон црно куче, значи те укасал душман, поправо те укасал нож или куршум од рака на душманот) само гледаше во Максима и затоа се почувствува многу олеснето кога тој рече Не сме дошле да правиме борачки, Хаџи Ташку; имаме да свршиме многу работи а една и со тебе, да се измириме, но првин да ја свршиме оваа со Мустафа ефенди.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се навали на наметот со грбот и откако одмори малку, го истапчи снегот на десетина чекори од стражарското место и така отвори партина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се навали на својот крлук од кој не се разделуваше (дури и кога спиеше го ставаше под перница или во ровот и земјанката под глава) и се врати на излагањето на Захаријадис.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Циљка се врати во ровот. Сега ослободена од стравот, се навали на топлиот земјен ѕид, вдишува воздух, истресува земја од коса.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ги слепи рацете дланка на дланка, се навали на колк, ги стави рацете на еден камен, се навали, за’рка.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Хм. Потоа, не само Европа туку и Америка навали на кај нас. Само Сатирот е несреќен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Арсо се сврте со грб кон Патрокле и се навали на рамото од Глигора кој уште спиеше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Скрсти нозе Марко, се навали на перниците: „О, мој вели пашо! Се колнам!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ќе се навали на една страна толпата и ќе се урне, ќе се скине.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стариот учител се навали на наслонот од столицата и задоволно си ја погали бујната, пробелена брада. Тој копнееше по такви одговори.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Целиот свој живот реб Апфелблум го посвети на обликувањето такви возвишени идеи меѓу млади луѓе од ашкенаската дијаспора.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И суварки и котленце позајмив... Денес ќе ја варам лченицата... Така е адетот...