Кога тоа го дозна Богдан, се исплаши и ја напушти и неа и Пансионот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Интимно сакаше синовите да се занимаваат со политика, колку таа да не се занимава со нив. Но за тоа немаше мера, немаше граница. Па ја напушти и ова идеја.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тој вид на самоказнување кое доаѓаше поради животната филозофија „сѐ или ништо“, а се сведуваше на избор на „ништото“ наместо на „средното“, не ме напушти и натаму низ животот, а особено подоцна, кога стапив во циркусот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)