наслути (гл.) - негов (прид.)

Во нејзините очи прекор: по гласот, по разбрануваниот извик на детето, таа го наслутува неговиот немир, бегање - скршнување од установеното, определеното, измереното, познатото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)