нема (гл.) - река (имн.)

ЈАКОВ: Каква река мамо, луѓево велат нема никаква река, веќе немало реки, мислат си играм со нив, што да им кажам, каде живееме?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Колку да се знае дека нема река без враќање, а и дека зборот на изворот си тежи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Меѓутоа, ако веќе нема река, Софија има „воздушна бања“ - ја има планината Витоша, од која подувнува свеж ветер.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)