На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Деница немаше близок човек на кого би можела да му се довери, а синот Ѓоко беше премал да му каже такво нешто, за што никогаш не би можела да си прости.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ние дојденците немавме блиски, роднини во градот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Многумина од нас, дарагој Лев Петрович, немаат блиски средби со Светите книги и со тајните закопани помеѓу зборовите со кои се среќаваме во нив, се обидува да ми помогне татко ми.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)