За нив сите знаеја, и христијаните и Турците, дека носат оружје со себе, дека се во дослух со горските самовили и духови и, воопшто, со дивината според чии недофатливи закони честопати и се однесуваа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На христијаните во Турција, под закана од казна со смрт, забрането им е да носат оружје, но, зашто се постојано изложени на грабежи и убиства од страна на муслманите, сите тие носат оружје.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Откако бил примен лично од Махмуд II и лично од него одликуван со орден, добил и три царски фермани: едниот да смее да носи оружје во секое време и пред секого, вториот да седи во Покраинскиот меџлис и да го заштитува народот од сета Мијачија и од сета Деборија, и третиот, кој бил издаден лично на негово барање, да смее да подигне џамија во Лубаново и црква во Лазарополе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Јас се излага и си реку оти мажи одат по планина, а тие и од стрина Богдана биле подолни.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Така се истеруал Турчинот со валби и петелеље прел селаните. Море крвавење, брату, крвавење сака, та да го оставе конакот, не само валби. Co валби се плашат децата и бабите, а не Арсланбеј и неговите заптии и аскери шо носат оружје од пред петстотини години.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ги немаше само во ноќните колони кои носеа оружје на Грамос, ги немаше во битките за Мали - Мади, Костур, Воден, Негуш, Лерин...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
На расправата можат да присуствуваат само полнолетни лица.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Лицата кои присуствуваат на расправата не смеат да носат оружје или опасно орудие, а ова не се однесува на припадниците на судската полиција и на обезбедувањето на лицата кои учествуваат во постапката (чл. 292, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Ова се луѓе од некој далечен свет, од одредена планета и имаат точно одредени очи, точно одредени уши, одат со нозете на точно одреден начин и носат оружје и размислуваат и се борат, и имаат точно одредени срца и секакви други органи, точно така како што уште многу одамна беше утврдено.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)