Недефинираниот шум, кој суптилно, но сигурно, ми ги растројуваше нервите кои беа оневозможени да се посветат на дневните обврски, најмногу ме потсетуваше на ѕвекот од топче за пинг-понг, кое непрестајно, во точни временски интервали удираше по некој предмет и се одбиваше од него.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Очите само им шетаа по садовите и беа заслепени од сонцето што се одбиваше од препечената глина.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Ја имаше и Ноевата барка!, како под оклоп по дождот, се одбиваше од брановите, од запенетите фурии...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Тоа беа дуќани што нудеа многу, кои ги мамеа купувачите со одблесокот на златните предмети преку стаклените окна: блесокот на златото, пак, се одбиваше од сјајот на нивните очи, така што тие често влегуваа да купат по некое парче од Еразмовото злато.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ветрот маваше во ламарината. Сите прсканици, сите налети се одбиваа од брдото.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Всушност, грнчарницата беше една длабока пештера повеќепати проширувана од мајсторите.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)