однесе (гл.) - во (предл.)

Фонтовите го посредуваат и инкорпорираат (put-into-a-body) zero-wait транс­ ферираниот текст.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Виртуелноста е состојба во којашто текстовите или говорите не се однесуваат во склад со традиционалните време/простор законитости.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сопружниците, од некои причини, само што не се беа степале.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташа со автомобил кој случајно намина ја однесоа во болница, а потоа за неколку дена ја префрлија во големиот град во психијатриска клиника.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Над фабриката беше отворена стечајна постапка и беше назначен стечаен управник од Скопје.4 Сите вработени отидоа „под Биро“ – т.е. секој, зависно од својот стаж, неколку месеци земаше паричен надоместок во случај на привремена не- вработеност, кој им следува како уставно и законско право.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Колку за илустрација, ако само машините и инвентарот од фабриката беа демолирани и однесени во отпад, како старо железо, ќе се земеше сума која е повисока од проценетата вредност за кое беше продадено претпријатието!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, по оваа, само навидум добиена битка – следуваше уште едно разочарување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ја однесоа во Злетово на крштевка: Во црква Пресвета Богородица па свештеникот Богољуб на девојчето ѝ го даде името Радојка од кумот Ѓорѓи.. Тоа дете сум ЈАС!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога веќе ја изгубила силата, посакала да ја однесат во Рајчани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се разбира, ги фатија. Најпрвин ги беа однеле во болница.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бегот првпат го видов не кога отидов таму, зашто тогаш ме зедоа постарите прислужници и ме однесоа во помошните згради зад сарајот, туку подоцна еден ден кога јас се најдов близу до предниот двор на жолтата голема зграда со долги правоаголни прозорци и оттаму можев да го видам како се качува на еден дораст коњ, опкружен со слуги кои, кога коњот се препна под шибањето на мамузата, се тргнаа скраја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веднаш ме кренал на раце и ме однел во инмпровизираната болница што беше сместена во училиштето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го чекав автобусот што требаше да помине од тука и да ме однесе во Скопје. Да стигнам на погребот на вујко ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не шетаа од еден дом во друг такашто, по таа “proшетка”, децата од нашето село и од Букови и не знам колку грчиња, не однесоа во Балатон Алмада.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ги затворија во училиштето, а утредента ги однесоа во Лерин, во затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Една вечер мене ми пукна слепото црево и итно ме однесоа во болница во Вспрем и уште истата вечер ме оперираа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Следното на што се сеќавам беше солзата на син ми која капна во супата што ја јадеше во ресторанот и направи крукче меѓу зеленчукот и тестенините.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не однесоа во една голема зграда што на унгарски ја викаа „Дохан ѓар“, што значи фабрика за цигари, но беше прилагодена за живеење.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Една ноќ Ерик и Рони буквално го изнесоа од таксито и го однесоа во неговиот стан.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Џим обично стоеше покрај барот и пиеше вотка со џус и истовремено земаше даун - и навистина потполно се губеше - и тогаш доаѓаа девојчињата и правеа будала од него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Жедни бевме за одмор. Во хотелот „Киев“ таа ноќ имаше бал, а сето тоа нѐ однесе во некоја нестварност, во соништа, можеби поради заморот што го чувствувавме.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Особено што тоа беа луѓе родени во еден од полските штетли, села со еврејско население, семејство кое судбината го одвои од животот на предците, а трговијата со сточна храна го однесе во Гдањск и пристојно го збогати, овозможувајќи им да скокнат од селската општина во трговскиот сталеж и од грубите ткаенини во префинета градска облека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рабинот го фати под рака својот другар од школските денови и го однесе во другата просторија. Таму сѐ беше на своето место.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Но, она што сакав да ти го кажам е дека ова што ти го правиш го гледаме сите ние, моето семејство и целата еврејска заедница на градов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ингрид Бергман се заљуби во собарот Џо Котен, а кога него како осуденик го однесоа во Австралија, таа појде со него.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А јас, како идиот, им поверував.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нѐ зеде за раце, нè однесе во фурната и рече: ќе легнувате и ќе се будите и така ќе растете низ благородната судбина на лебот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Гранче чесно дрво На Н.Вретакос
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако не дадат, нема да се кокорат кај мариовките, — го убедува Митре Раифа и уште на кинисување завитка две мартинки во сакмата и му ги товари на куцото магаре, та ги однесе во Градешница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаеш, неговата куќа е на крајот и има поголема одајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во вршидба време отиде во Битола со десетина селани и на излегувањето сите изнесоа по две три. Раиф ефендија си достоја на зборот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си го зедоа Ферада Турците, го однесоа во Битола и му ја исприкажаа приказната дека тој арамија, Толета, не го фаќа куршум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ручекот се однесе во колибите, а за вечерата Даме му рече на Ѓорѓија да се спреми в село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако нештата нѐ однесеа во исто време со себе, колку безвезни и да ни изгледаат, би умреле од поезија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ги извади од чантата трите сиџили што требаше да ги протолкува за Сокол Мечевски, а врз кои работеше ноќта пред да го однесат в болница, а и додека престојуваше таму.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пред порти беше Татковиот пријател Сокол Мечевски кој му ги остави трите сиџили, еден ден пред да го однесат в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Војводите скокнаа. Востаниците го кренаа онесвестениот Цепенко на раце и со најголема брзина го однесоа во куќата на Начевци, каде што беше сместена востаничката болница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Фоте и Боге се сретнаа за првпат кога Фоте колабираше на работното место и веднаш беше однесен во Воената болница, а Боге беше во конзилиумот лекари што го испитуваа и му ја дијагностицираа болеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најдобро е, ако сте со некого кој е на лош трип од ПЦП, да го однесете во болница. Никогаш не користете туѓи игли поради опасноста од СИДА. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нејзината облека и чевлите, спакувани во картонски кутии, го натерала Милан да ги однесе во организацијата „Татковски галеб“ за годишниот добротворен прилог на црквата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети стоеше и ги гледаше додека јадеа, и во таа мешаница грабливите сојки бесшумно се спуштаа долу за да грабнат од храната и со клуновите да ја однесат во своите скришни места во дрвјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Му ги затвори очите го грабна на крилата и го однесе во царството на соништата...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Фустаните беа толку погодени што можев да ги однесам в град и на нив добро да заработам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му ги покажав празните дланки да го разуверам, но Генералстап му се доближи, како перце го дигна од земја и го однесе в соба.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стиснати се гнетевме еден до друг во тие камиони што нѐ однесоа во тој град што го викаат Дуреси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Имам впечаток дека со мислите е вратен на онаа ливада недалеку од границата, надвор од селото Трстеник каде во примракот на 25 март 1948 година заедно со своите војници не прифати и не чуваше до наредната ноќ, кога со камиони не однесоа во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И возот не однесе во Бугарија и слеговме во Берковица, надвор од Софија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа слика мајките, жените и невестите од Костурско и Леринско ја однесоа во Австралија, Америка и Канада каде мажите и синовите им беа на печалба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Трагите и локвите крв ги покри снегот и бури од дождови ги испраа и ги однесоа во неврат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од Елбасан патот нѐ однесе во Драч, во пристаништето. Пешачиме долж доковите, ги гледаме усидрените бродови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Планинскиот пат нѐ однесе во Елбасан. Западно од градот, во подножјето на планината, зреат маслинките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нашиот пат со времето и трагите на спомените не однесе во селото Езерец, сега Петропулаки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Слеговме долу и таму не фатија нашите, партизанските милиционери и не однесоа во милиција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пред изгревот на сонцето ги однесоа во шумата над Дреново.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не отидовме таму, а толку многу сакавме да ги најдеме нашите први детски траги оставени на туѓа земја, уште еднаш да стапнеме на истото место од каде зачекоривме по патот што не однесе во далечни земји, а толку многу тоа си го прижелкувавме, зашто од тука почна нашиот растур по светот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Истата вечер другарите направија препис од тефтерот и си отидоа и по некој ден нас доброволците не однесоа во Арад, а потоа во Тулгеш.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Патот сам ќе ве однесе во Врник. Нема да згрешите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога вечерта си легнале децата, слушнале како маќеата му вели на татко им: „Утре ќе ги земеш децата и ќе ги однесеш во гората каде што ќе сечеш дрва.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во просторијата во која влеговме десетици деца беа поделени во неколку групи, со секоја група имаше по една жена која им објаснуваше нешто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа навистина нѐ однесоа во парк, во Пратер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го однесов во работните простории – во онаа во која се правеа предмети од дрво, па во кројачницата, во ткаилницата, и во собата во која везевме и плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден Клара ме однесе во таа долга просторија во која мирисаше на смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во малечката библиотека еден човек постојано се држеше за глава, извикувајќи: „Зборовите одлетуваат од страниците! Зборовите одлетуваат од страниците!,“ и повторуваше сѐ додека останатите читатели не се побунеа, па чуварите ќе го однесеа во неговата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мирис на живо месо што се распаѓа, мирис на измет, мирис на пот, и среде таа реа, тела кои се превртуваа во пресрет на смртта, и тела кои вкочането ја чекаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Идниот ден Отла ме однесе во една од бараките во кои беа сместени децата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие постојано ме молат да ги однесам во Гнездо во посета на тетка им, ама јас одбивам. Тоа не е место за деца.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара и јас го научивме доктор Гете да плете.“ „И тој плете?“ „Понекогаш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Господ неа ќе ја однесе во иднината, во животот, а во минатото ќе ме остави мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Алајко Ошев и Митре Ирчев, луше од власта и на власта, едно јулско утро измазнети, стокмени, со црвени вратоврски, утлеисани, со б`снати чевли, со чанти во рацете го чекаа џипот за да ги однесе во планинското село Ошево, како членови на Мировниот совет, како авторитетни помирители, но не и на војување (војната ја поминале „во позадина“).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со дланка се одбранив од капките светлост што ме удираа по очи. Со грб се залепив до ѕидот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каде е сега оној недозаклан бел коњ, мислев, да ме однесе во длабочините на црногорицата над нашето село?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајка му, сигурно, ќе го бара, ќе го најде и ќе го однесе во седелото.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Како второ, го однесов во весникот “Јужен крај”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како прво, јас напишав расказ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Погледни го Серјожа, - тажно ми велеше мајка ми, - момчето работи, ја заслужува љубовта на раководството, знае да разговара, слободно се однесува во друштво, свири гитара, пее.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чисто, внимателно Германче, наш сосед од куќата, Серјожа од најраната возраст ми се ставаше за пример на издржаност, на трудољубивост и на уредност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вечерта го однесе во старата куќа со триста чардачиња и со меѓувраќе со чкрткави подови и со миризба на тафтабити, каде што имаше собичка тој, а жената, што ги издаваше собите, го прими на стан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжувајќи да длаби по тие зборови, тој можеше да црвенее, мислејќи на оној ден, кога отстапи, оној ден, кога откажа да биде бригадир, кога ги тресна од земја документите за во Партијата, кога не откаса никаде ни збор за тоа, и кога довербата му остана откината, исто како што може експлозијата од некоја бомба да им ја однесе во војната на луѓето едната нога, или едната рака, и да ги остави сами без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рисот сигурно го дебнел за сето време оној малумен клапчо, сигурно и многу поодамна на него, а сега беше побрз и го однесе во своите заби.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Заспа доцна и сонуваше како го јава својот бел коњ, кого што тој пред неколку години го натовари самиот со качмите и со плугот и го однесе во задружните тремови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бидејќи беше на училиште, Томо во присуство на брат му Јордан, беше однесен во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека ќе ја однесе во некој мирен залив со фрлена котва за навек.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тропна на многу врати, подаде мито на многу раце, сѐ додека трагата од новосадското породилно одделение не ја однесе во Белград.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А дедо Кизо веќе не беше тој. Секој ден ги чекаше синовите да дојдат и да го однесат во Велес на викендичката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Понекогаш сакаше да однесе во недела од полжавите што нараснуваа во тепсијата како споулавени и да му подаде на детето што секогаш ги пречекуваше по мисата со пружена рака и бараше милост, ама никако не им остануваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со очи отечени, како сега, во три по полноќ од „фацебукот“, ме однесоа во полиција.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа е прилично голема ледина, околу наоколу оградена со длабок ендек.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе му ја одереа кожата на пцојсаното а мршата ќе ја однесеа во Гробница.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш нашите војници го ликвидираа Алекса Брчето, го фатиле, наоружен и во фашистички облечен, како оди за да им се придружи, кај Германците на Чауле, а Анѓеле веднаш си ја прибра Митра назад, го распрчка гробот, ја откопа рубата и ја однесе во Одборот - за да ја благослови лично командантот на војската.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Својот старец, се расчу, го однесле во гората и таму, покрај некој кладенец, го оставиле сам да умре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Утрото, рано пред да се раздени, Ордана го натовариле на коњ, божем за да го однесат во џандармеријата во Алинци, и уште еднаш поштук не му се најде, рекоа избегал во Бугарија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И, така стана, мене ме однесоа во Битола, ме пееја оџи во џамија и ме прекрстија, ми ставија име Али Ахмед.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За оваа приказна, која ја оценија како пропаганда, комунистичка, полицајците три дена ги држеа затворени во амбарите Трпоски, а потоа ги однесоа во општинскиот затвор во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму ги држеа уште пенајсет дена и на крајот ги испуштија, биле кусодрамки и вештерки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А сигурно го убиле патема и го закопале некаде незнаено каде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во меѓувреме, на другиот ден по злосторот, христијаните од Потковицата ги натоварија труповите на Акиноските на коњски коли и ги однесоа во Битола, за да ги закопаат на тамошните христијански гробишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Коњот го врзале в пондила, а него и детулето ги однеле во гостинската одаја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа, со старецот Акиноски, зошто неговите го однесле во орманот, и покрај што наредните настани брзо го разјаснија, денешниве жители на Потковицата го раскажуваат со страв во душите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потковичаните го спружија Лазора помешечки на веленцето Хаџи Паново и го пренесоа дома кај нив, кај Хаџи Пановци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш настапи Мустафа ефенди; на заптиите и на војниците им издаде заповед да ги фатат и да ги отераат Арнаутите во апсаната прилепска, а Лазора да го однесат во војничката болница за да го излекуваат, но Јосиф не даде; Сами ќе го излекуваме, рече.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќава - дел во оние стари добри пегли со јагленово загревање, дел во радиотот чиј механизам го однесоа во вреќа црни и дрипави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во кој ја чував Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да те однесиме во Битола, велам, дошле нови еќими. Од Русија пребегани, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Болничарката прифати, само доколку договорот остане целосна тајна. Ѝ се закани со непоткупливиот показалец. – Ако некогаш се дознае за тоа, ќе те убијам!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе три дни не ми доаѓа ништо од далечината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Без никаков воведен збор, дури и без да го поздрави, Марија го замоли да ѝ даде цигара. Ѝ даде една, ѝ ја запали, и ѝ ја подари речиси целата кутија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се предаде. И покрај тоа, ја однесоа во павилјонот наменет за агресивни пациентки, ја смирија со млаз студена вода од цревото и ѝ вшприцаа терпентин во ногата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утрото, додека нејзиниот сопруг во Барселона не можеше да пронајде никаква трага од неа, мораа да ја однесат во амбулантата, зашто ја пронајдоа онесвестена во локви од сопствената нужда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќата - дел од оние стари добри пегли со јагленосано загревање, дел од радиото чиј механизам го однесоа во вреќи црни и парталави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во која ја чував Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Нашиот човек не враќа ништо што однел в свет.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дали раскинувањето со бившото момче ме однесе во ваква нервоза.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Те однесов во Барселона една недела пред да те поведам во Виена.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
По кавги и закани од селаните, татко му Аврам го однесе во душевната болница во градот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потоа, така трчајќи, детето и кученцето стигнале до некое друго село, непознато, пошле в град, го виделе на некој брег, крај голема вода, со часови лутал заедно со кученцето, си играле со брановите, го однесле во некој дом...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во тој миг само едно на бога му се молев, господ дух на стриче Силе Николоски, Кејтен да не го однесат в болница.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ додека двајца брадести атлети не го однесоа во стара кола.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пациентот го однесоа во некоја задушлива соба.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Утредента рано, Бошко допушти како во сон, пред очи да му го земат телото на саканиот пријател и да го однесат во тукушто изградената џамија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Шестемина селани од Ајдинци мирно го спуштија ковчегот на земја, а шестмина гавази веднаш го позедоа и го однесоа во џамијата на ибн Тајко, каде што одново, само според други обичаи, требаше да се подготви телото за вонземскиот живот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да била млада, може и ќе ја однесел во кулата, и никој ништо не ќе му можел”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, дојдоа годините на пубертет, на младешките преокупации, ветровите на животот ме однесоа во други насоки.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Нѐ однесоа во кома-собата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
При една посета купив убав букет со лалиња и го однесов во станот на Гаврил, го ставив во една вазна на средина од масата, малку да ни внесе позитивна енергија во нашите животи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Докторката Милја нѐ однесе во нејзината канцеларија на десетина чекори од кома-собата, таму дојде и нејзиниот сопруг, мојот брат доктор, сестра ми, брат ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Пак се јавивме на телефон, овојпат ни рекоа дека операцијата завршила и дека си однесен во собата каде што треба полека да се освестиш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како го однесле во Германија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја однесоа во болницата. Долго време лекарите не можеа да ѝ го извадат плодот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од стравот или настинка се разболе тешко и го однесоа во болница.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се исплаши Дукле да не ѝ се случи истото она што ѝ се случи порано, го викна докторот Татули, тој ја прегледа и нареди да се однесе во болницата во градот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кокошките ќе се раскокодакаат, ќе претаат со нозете, ќе ги шират крилата, ама не ќе можат ништо да сторат, ќе дозволат да бидат однесени во просторијата под плочата каде што Чана веќе приготвила легало за неа и за нејзините пилиња веднаш до другата просторија во која ја смести својата мајка , нејзините бовчи и себе си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија побара, а Танаско се согласи, другите прифатија, Костадин да се однесе во куќата во која живееја за да се пробдее ноќта со него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Митра остана да ја суреди куќата. Да ги измие мисурките, лажиците, а новите бардаци пак ги однесе во земникот со една клетва по децата и бабите што се нашија од нив и ги излигавија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Посакувавме новиот ветер на слободата, на отворањето на земјата, силно да дувне, да го понесе нашето писмо на некој облак, да го земе некаков добар ангел, да го однесе во Италија, во земјата во која Мајка некогаш беше среќна и да го предаде во стоковната куќа на Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И одново луѓето го однесоа во манастирот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отец Иларион откако го изми Наќо во главата со вода и му ја поврати свеста, го однесе во ќелијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го сонував будењето, или пак можеби бев буден, кога го слушнав тивкиот познат глас на Мајка, враснат во мене уште од првите сознанија за животот: - Сине, сине премил, не гледај во езерската синевина, ќе те занесе и ќе те однесе во дното!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се разболе од бубрезите. Вториот син ја однесе во Тирана. Таму ја оперираа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На враќање помина низ едно полско село, купи два кутла жито и го однесе во Крива Воденица да го сомеле.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го кренав леѓенот со вода и преку надворешниот балкон го однесов во заедничката бања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш се оддалечи, замина негде не само со поплаките туку и со гласот, и моите зборови повеќе не ја престигнуваа; ми се чинеше дека попусто ги арчам, дека попусто се трудам, па затоа и се чувствував заскитан сè додека не почувствував дека нејзиниот глас се враќа, дека дишењето ѝ се забрзува, а челото, до тој момент речиси суво, наеданаш се ороси со студена пот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го соблече хубертусот и ја замоли девојката да го однесе во гардеробата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во еден момент дури и праша зошто сум ја однел во градската мразарница, зарем не сум можел да изберам поадекватно место?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги измив и прстите што не беа во завој а потоа бокалот вода што го истурив врз згазените лебарки ги одвлечка во канализацијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утредента чупите ме зедоа за раце и ме однесоа в дуќан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Утредента дојдоа хорофилаци и го однесоа во астиномијата. Ми го донесоа по два дена.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А нејзините деца ги прибра мајка Евгенија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стана стопанот мој, се облече и отиде во кафеаната. - Даскале, - му рече - излези на збор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Една ноќ не однесоа во котлинката каде што е сместен логорот за жени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кунте кјама?27 - Значи, ве однесоа во Романија? - праша Пандо. - Да, во Орадеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На болничарката, седумнаесетгодишно девојче, ѝ го врзав ѓемот за рака и тргна таа да го однесе во лазаретот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со никој од селаните не се поздрави зашто никој не го бранеше во судот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А ден пред Велигден помина селскиот кмет по сите куќи и рече: - На секој чардак на празник и по неделини да се вее грчкото знаме!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој си имаше парченце меѓу куќите, роткви, салати и дури патлиџани... и лозје!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа ме потсетуваше на мојата марула...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој самиот ме однесе во клозетот... Повраќав уште долго... Ми се враќаше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А на гробот негов му направија споменик на чијашто плоча изделкаа стебло со голем, ражилен корен.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Господе, кажи што ти згрешив... - заолцка повторно Маруш: што лошо сум ти сторил што ова ми го направи... - почна повторно со главата да удира во ковчегот од Висар, но Трајан го крена и го однесе во другата соба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја однесле во болница, детето се родило живо, но таа, сиротата, умрела. Тоа дете си ти.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
” Сите слики на сликарот Столпник луѓето ги собраа и ги однесоа во цркавата да им бидат постојано пред очи; ги изнаредија како икони, како светци.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откачениот управник (Tommy Lee Jones) е предодреден да се прослави како човек кој ги однел во смрт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зедов нож, го однесов во дуќан да го наострат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Актерите се сѐ повиртуозни, камерата е постојано под агол, дречливите бои се спојуваат и судираат создавајќи визија на усвитена Америка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа стави чаша на глава, јас имав еден стар револвер.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ете го идеалниот рецепт за лудата Стоуновска парабола за алчноста и злоупотребата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мајка ѝ стана и заедно со Томе ги однесе во собата каде што беше многу студено, да си легнат да спијат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ни пристигне утре - на полноќ, а утре претпладне ќе имаме приредба ќе имаме приредба во училиштето, ама само за нас, бабичке, ние сите првачиња, сме снегулки - во Новогодишната бајка, а Влатко свири во оркестарот...“ сè така нешто зборуваше, додека не заспа во скутот на баба си, а тато Петре ја крена и ја однесе во спалната.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А него го однесоа во Костур и по кратка постапка му пресудија: за зборување на забранетиот јазик дома и на јавно место, за пцуење и напад на власта – заточеништво.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Утредента ме качија на коњ и ме однесоа в град, на лекар.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Баба му рече дека сака да меси кифлички и да ги однесе во Влае „за душа“ на дедо Баџак.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Брзо ги однесоа во најблиската куќа да се пресоблечат и да се затоплат додека не се плевритосале.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Одеднаш застана, нареди: - Да се однесе во селото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Вслушувајќи се во таа бучава во којашто се тушираше сончевиот ден и во песната на славејчето, како да се најде повторно понесен од матицата на планинската река што синоќа го однесе во тврд сон, а утринава го повикува и тој да потече по своето корито на денот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ништо. Марко нормално го однел во болницата во Сан Диего каде што го задржале да го оперираат...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се разбира, не му одговори на прашањето, но намисли да го однесе в постела, евентуално да му одговори некако на прашањето кога Едо ќе почне да се помамува по нејзиното тело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо Бранов чувствуваше благодарност кон Јани што ќе го однесе во хотелот каде што ќе може да здивне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија и Перса, секоја на свој начин, ја подготвуваа за есенскиот миг кога требаше да ја однесат во училиштето Браќа Миладиновци за да ја запишат во прво одделение.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Остана уште обврската внучињата на баба Петра и дедо Костадин да ги подготви за враќање кај нивните родители, дури не смее ни да чека ако веќе еднаш овде се појавиле од црвениот крст, туку да се загне самата и да ги пронајде кривулестите патчиња што побргу ќе ги однесат во родителската прегратка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нѐ однесоа во 21 колона. Ова ќе ни биде последна станица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ однесоа во Тајшед, Иркутскаја област.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го барам детето, а детето го однесле во Скопје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме однесоа во школото, во командата на Германците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои велат да ме однесат во Врвник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин ме сместија во болницата на Црвениот крст, но, кога ја видоа раната, ме однесоа во воената болница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
29. Нѐ однесоа во Бурели. Двајца по двајца во ќелија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа потреба за блискост, внимание и љубов, да се почувствувам згрижена од некого, ме однесе во рацете на Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Павел Шатев, престојувајќи подоцна по задача во Бугарија, се сретнал со Христов, кој го однел во една конспиративна куќа и го запознал со Гоце Делчев и со Сандански.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ќе те однесам во бунарот пред мојата куќа и ќе живееш како царица.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Анимирај ја малку – ми дофрли мајка ми, погледнувајќи ме во ретровизорот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да одиме сега. Ако добро те разбрав, ти сакаш килимот да нè однесе во мојата земја?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа беше мала лани, кога прв пат Тета ја однесе во Маврово, и ништо не паметеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)