Следува дека, на повисоките нивоа на апстракција, најфундаменталните „категории” на значење (пр. простор, време, единство) мора да бидат a priori (т.е. независни од искуството), и така нивните функции мораат да бидат суштински епистемолошки (т.е. тие ја одредуваат формата и структурата на сите објекти на човечкото искуство).
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)