Народот на тој историски простор како да не сака да осознае кој бил и што бил, кој е и што е.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Можеби токму во оваа смисла треба да се протолкува специфичноста и осаменоста на македонскиот историски простор кој со сета своја историска густина како да е предодреден - за утопија.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)