остава (гл.) - ме (зам.)

— Толе! — шепотеше при секој бакнеж. — Толе! Не оставај ме никогаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Знаеше и самиот, слушајќи ме, оставајќи ме да се доискажам, пред присутни сведоци, дека слегувам уште подлабоко во спиралата на големата и непростлива ерес во атеистичката земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Или... Библиски саламандер, измисли. Едноставно испарил оставајќи ме па сега неговата душа лета околу мене и ме обвинува: ја уби мојата добрина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Над платното лежи твојата рака фатена во градината на боите. Ти ми го понесуваш со себе убавото зајдисонце оставајќи ме на брегот по кој паѓа темнината како црни саѓи по белите постели.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заспивав. Чуј, ме тргна. Не оставај ме сега, те молам, не оставај ме. Јас не можам пак да те сонувам мртов. Кажувај ми за Конго и за златната врвица на антилопите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И за мене неочекувано, ропски покорен пред својата ајдучка страст, тој го замрси денот в јазли оставајќи ме в стапица полусакат и во неизвесност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не оставај ме, кога небото ќе те повика крај себе, тука дупка ќе остане само празна без нежна душа, која рани мие.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
НЕДА: Иване, не оставај ме. (Му се фрла во прегратката на Ивана.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Иване, мили. Не оставај ме сама. Ќе се збудалам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не оставај ме и ти, господе, се молам, барем ти опсени се, велам, подгази ја маката наша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)