Батанџиите, двете куќи, оставија по една невеста дома да го дворат спаијата и неговата дружина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги собираше ливчињата оставени по подот, меѓу храната.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Рече: Добро! Но сепак, остави по два дена да се видиме пак.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ја гледаше дирата што ја оставија по себе оние двајца.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кај ќе поминеме и ќе ни остави по нешто...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)