Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Публиката мораше да избере дали да им се приклучи на оние што чекаа ред или да остане на своите места гледајќи ги оние што го проучуваа цервиксот на Ани.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но сеедно дали некој избрал да му се приклучи на редот или да си остане во седиштето, секој имаше шанса да си го согледува сопствениот избор...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во најдобрите времиња на фирмата, додека сѐ уште беше во општествена сопственост, таа броеше и до 50-на вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова, Кукулев – од инвентарот кој остана во просториите на Радиото – успеа да си наплати само 90.000 МКД (1.500 ЕУР), што горе-долу е само ½ од вкупниот досуден долг!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По оваа клучна година започнува и развојот на настаните за наведените спорови што следат...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Првичниот договор беше сите 272 вработени да дадат по тогашни 1.000 ДЕМ и да ги откупат уделите, за фирмата да остане во сопственост на работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Членовите на советот не можат да одбијат да гласаат за прашања што ќе ги постави претседателот на советот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во овој прв бран масовни отпуштања Божиновски, за среќа, останува во компанијата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред продажбата на претпријатието постоеше синдикат и Божиновски беше негов член, но – од моментот на продажбата до денеска – тој увиде дека синдикалното раководство е тесно поврзано со раководството на компанијата, и наместо да помага, во многу случаи тоа практично им одмогна на работниците!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

5 Но, тука симптоматично е тоа што тогашниот претседател на 149 велешкиот суд (Ш.Адеми) го усвои приговорот на тужениот дека миксетата, како дел од опремата, е суштински потребна за извршување на неговата работа т.е. „за понатамошно одржување на работниот минимум“, иако радиото воопшто не работеше, а немаше ни изгледи дека ќе се рестартира – па ја издвои од пописниот имот кој беше предмет за принудно извршување, иако токму оваа скапа миксета најмногу ќе му помогнеше на тужителот за неговата идна професија [всушност, тој отвори своја приватна маркетинг агенција].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Членот на советот што, при гласањето за некое поранешно прашање, останал во малцинство – не може да се воздржи од гласање за прашање за кое подоцна треба да се одлучи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред приватизацијата во неа постојано работат околу 30 работници, додека денес има само тројца вработени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Тие што отишле, отишле, сега на оние што останале во Македонија, им падна во раце жешкиот компир.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Бидејќи во природата ништо не угинува, туку, сѐ останува во севкупната вечност, менувајќи ја само формата, така минатото дури и не завршува, тоа дури и не е минато.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Длабоко, некаде во длапките се криеше изострен ум, а тој можеби сакаше да остане во тишина, како би можел подобро да создава.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Нараторот зазема страна да остане во сенката на една интрига, чии два главни лика се, од една страна, неговиот татко, учен човек, либерал, разумен и, од друга страна, Чанга, човек од сортата на Мерлин кој станува народен симбол.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Езерото по кое бродеше стариот чун, осветлуван од месечината ни остана во сеќавањето големо како море, што со текот на времето, во спомените стануваше уште поголемо, океан.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше тоа големо олеснување, услов последната мајчина рожба да остане во живот. Братчето го завикавме Агим (Мугран).

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои ширеа гласови во Козар маало и во градот дека татко ми е уфрлен од власта во Козар маало, а останал во тајни врски со партијата, наводно за да ги следи релациите помеѓу козите и луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тешко се одделуваа од живината, па и од крупниот добиток, кој обично мораше да остане во задругите, за на крајот да останат со козите, од кои немаше закон или сила што можеше да ги оддели.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас останав во автобусот ни станат ни седнат туку како некако протнат, секаде и никаде. Тоа многу ме налути.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Зошто не останав во Солун?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Зошто ми се полковнички и генералски еполети?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Старите пријатели и другари поразговараа, се прегрнаа со Дамета и си отидоа, а Даме остана во затворот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Другата недела пак Гоце излезе во градот како и другите ученици јункери и питомци од военото училиште во Софија. Тој дома пак го посети Ѓорче Петров.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Без да размислувам дека со земањето давам време да останам во дуќанот, го позедов пивото, но капка не ставив в уста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ти велам, зборуваат секакви работи“, рече пак Коте и остана во местото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Маказар се суши, се исцедува од него последната влага, течност нема, крв не остана во неговите жили.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас останав во собата, вртејќи се во круг, како пцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Подобро ќе беше да си останам во тој кошмар, отколку во реалниов - помисли таа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јас останав во интернатот се до 1955 година.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сега ќе се обидам да ја составам биографијата на мајка ми од белешките што таа ги оставила, од сеќавањата што останале во мојата меморија од нејзините раскажувањата, затоа што и ветив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Децата од три до шест години останаа во Будимпешта, а со нив остана и снаа ми Христина со Слобода и Севда, а и другите деца од нашето и од другите села на таа возраст.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми остана во Будимпешта. Два-три дена по закопот на мајка ми ја средував нејзината соба.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Некои луѓе останаа во текот на целиот филм, некои станаа и си отидоа, некои заспаа во своите седишта, некои заспаа во предворјето, а некои беа како мене - не можеа да го тргнат погледот од платното ниту за момент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Најчудно беше тоа што и мене ова ми беше првпат да го гледам тој филм - штом го измонтиравме го донесовме во кино.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Катахоро ни остана во лошо сеќавање, но затоа пред нас се редеа, еден по друг, кампови и одмаралишта, како на дланка крај морето, потонати од густо зеленило.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Додека „трчавме“ низ Версај, подолго останавме во оној салон каде што е потпишан Версајскиот мир и каде што на парче зелена масае скроена судбината на македонскот народ, каде што версајските „миротворци“ Македонија ја парчоса на три дела и им ја дадоа на три балкански држави како да сакаа само со потписи да го збришат постоењето на еден цел народ.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Повеќето од овие грешки се елиминираат од меморијата на биомасата (“неприлагодени мутации”); додека одреден многу мал број остануваат во меморијата и ја обликуваат “еволуцијата на животот”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Барикади(те) свесно сака(ат) да остане во плурал.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Дури во вечерните часови кога оди во кујната по својата вечерна доза валеријана, мајка ѝ ги склопува релјефните корици на албумот, затворајќи го, во педантната, можеби и суеверна навика, таа важна збирка на музички спомени и вредности на нејзината ќерка да не остане незаштитена преку ноќта. Кога мајка ѝ оди на спиење, Агата останува во салонот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пред два месеца, Лила требаше да му се придружи тука и да му ја скрати многумесечната осаменост, но таа веќе по третпат му најавува дека сѐ уште не ги решила прашањата со одржувањето на нивниот комфорен апартман, па уште извесно време ќе остане во Софија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога си дојдоа, жена му влезе внатре да пригодува за спиење, а тој остана во дворот. Не може уште да си ја смири возбудата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но, тоа го правам полека и со страв: знам можат да ми останат в рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но Толевци останаа во племната до сонце огревање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Околноста со потерата токму им ја нареди работичката на Толевци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се распраша по тебе по мене и разбра баш од дедот Паленѕа дека Митра остана во Прилеп кај Биковите на ан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Видов камен во камен - човекот останал во твојата песна.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Наслови на неговите други романски книги: Книга за обманите, Преобразбата на Романија, Солзи и светци, Сомрак на мислењето, Приручник за страста. 1937-та Сиоран заминува во Париз и од тогаш останува во Франција, велејќи дека сликата на Романија ја чува онаква каква му се врежала во детството и таа слика не сака да ја поремети со чести доаѓања.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во рамките на Кралството СХС на македонскиот народ му била негирана неговата национална и културна посебност, била забранета употребата на македонскиот јазик, забрането формирањето на македонски политички партии, македонските презимиња биле заменети со српски и др.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

По Версајската мировна конференција Вардарскиот дел на Македонија останал во рамките на Србија т. е. во новоформираното Кралство на Словенците, Хрватите и Србите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Според него било предвидено да се изврши пробив со две оперативни групи во големина на бригада предводена од воено и политичко раководство од највисоките форуми: со едната група во Централна, а со другата низ Источна Македонија, а една група да остане во реонот на Кожув и да дејствува во Тиквешијата и на десниот брег на реката Вардар јужно од Велес.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

д) Единаесетата и Дванаесетата македонска бригада добиле задача да ги нападнат комуникациите Куманово-Крива Паланка, а потоа Единаесетата бригада да го нападне Кратово и да премине на Овче Поле, а Дванаесетата бригада да остане во реонот на планината Руен:

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

309 Членовите на британската воена мисија Bethesda, која единствена останала во Македонија, по ослободувањето можеле и самите да се уверат во промените кои се случувале во Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Од почетокот на вооружената борба во Македонија, октомври 1941 година па сé до летото на 1943 година, македонското прашање не ја преокупирало британската дипломатија од едноставни причини што во нејзините калкулаии за повоеното уредување таа требало да остане во рамките на Кралството Југославија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Од почетокот на вооружената борба во Македонија, октомври 1941 година па сé до летото на 1943 година, македонското прашање не ја преокупирало британската дипломатија, од едноставна причина што во нејзините калкулации за повоеното уредување таа требало да остане во рамките на Кралството Југославија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Засекогаш ќе остане во моите мисли зашто заедно ги делевме моментите на среќа и тага....

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Трпел Трпе од Трпејца многу срања и празни трпези, но беше цврсто одлучен да остане во смрадот Скотје по секоја цена.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но уште многу незавршено остана во мојот живот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Фотографиите останаа во моите раце.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во мене се раѓаше нова мисла - каде ќе бидам пополезен и поуспешен во исполнувањето на Ататурковата мисија: дали ако останам во Цариград и ако се впуштам во брзата трка по хиерархијата на судската власт, или ако се вратам на Балканот, кај своите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Доцна во пролетта, па и во летото, кога почна да паѓа лисјето од липите, потоа есента и зимата, кога нивните гранки сосема соголеа, ние нестрпливо ја очекувавме новата пролет за да видиме што ќе се случи со нив, дали останале во живот или се исушиле.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко остана во болницата десетина дена, с до нормализацијата на нивото на шеќерта во крвта.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Јас останав во Татковата соба до неговото будење...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Она малку верување што останува во луѓето, ги спасило списите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Трагајќи по сиџилите, Татко го губеше реалното чувство за тоа колку останува во минатото, а колку се враќа во сегашноста.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Многу сиџилски содржини останаа во неговата силна меморија што не го напушташе ни во поодминатите години.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Неговата определба, дали да остане во Турција, и да го повлече и семејството, или да се врати на Балканот, ја следела и една друга пресуда, една философија којашто не можеле да му ја одредат цариградските универзитети, туку само оние на животот, на самата судбина...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше сигурно дека најмногу од неговиот дух, од неговата душа, остана во сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Само Полицаецот останува во униформа, но и тој ја врти работата, глуми крадец и ужива во “сластите на предавството”.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Идеалните урбани глетки останале во минатото. Во претходниот век сѐ уште можеа да се видат, да речеме Венеција на сликите на Каналето. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 159

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Едно време живеел во Италија, за најпосле да остане во Робион (Франција).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога дојде во гратчето, веднаш по Првата светска војна, никој не ѝ обрна внимание, остана во сенката на својот маж уважениот прота.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Избираше време кога можеше подолго да остане во разговор со дуќанџиите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дедо Димо ја фрли секирата настрана и ја крена раката да замавне Раката му остана во воздух.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Забележа три-четири нови јагниња, што останаа во кошарата откако овците како лавина јурнаа кон поточето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сите велгоштани, и оние што останале во селото и оние што слегле по градовите, уште од рани зори се искачуваат по ридот натоварени со кошници и гајби, со внуци и веленца, со тапани и балони, со лулки и зурли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гостилничарот ни ги раздели по чиниите и почека да ги отвориме за да ги полее со червишот што беше останал во тавчето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Грдан ѝ пристапи поблизу, во напор да ѝ објасни или барем да се обиде, но зборот му остана в грло - како кога стоеше пред управникот на домот чекајќи да му биде изречена неизбежната казна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Така Баге влезе во новинарството, не преку порта туку низ капиџик, за да остане во него цел работен век, и на сопствено изненадување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Немаше машки поглед што не се свртуваше по неа, да ја види уште еднаш пред да ја задржи во сон, како што сонцето останува во сончогледот колку и да се врти.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа беше последната реална слика што му остана во свеста на Гого, пред да му падне преку очи некаква пајажинеста мрежа од мрак, а снагата да му залебди во наглув и безвоздушен простор, небаре му се престорила во бабуле надуено до препукнување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Треба само да бидам релаксирана, да се визуелизирам себеси како летам, да го запрам здивот, да се сосредоточам на движењата, да ја визуелизирам дестинацијата и да се обидувам да останам во воздух што подолго...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Возбудениот космос на нашата надеж Загрижено го крие списокот на нештата Што не смеат да заминат в темнина Списоков засекогаш треба да остане во раката на сонцето:

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Двајцата загинати (непогребани останаа во Планината) од Македонската војска беа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сина водо остана во тебе далечен траг од огнот тој заборавен говор на билките.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оној, на прагот , се прашуваше, зошто Неговиот двојник што оостана во огледалото Се насмевна, и тоа со насмевка како да простува; Но и со молк што го исмејува заминувањето Сметајќи го за предавство или за грев?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дождот толку цврсто го воспостави својот авторитет што секое живо суштество остана во своето живеалиште.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега ја слушна птицата - продолжен звук, како звук на кавалче, мелодичност што останува во лошо сеќавање.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Останаа во свеста само оние три стебла на брегот – Како три тажеленки над морето, Како три крста, Три меча: Дење што го милуваат Ноќе што му шептат Во која насока заминаа децата И кога – ќе се вратат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Нема непознато за нив. Непознатото остана во нас!

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Обврската за исплата на бруто-плата, наместо исплата на штета, беше воведена и во случај кога има правосилна судска одлука во корист на работникот, а за работникот не е прифатливо да остане во работен однос кај работодавачот (чл. 4 од ЗИДЗРО/јан.12).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Не беше решен вечно да остане во туѓиот стан, сметаше само до пролет да живее тука а пред да дојдат ластовиците пак да се врати во својот стан под ќерамидата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Од другата, кога ја кренав, газерот ми остана в раќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Распознај го и остани во таа состојба...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А гласот загадочно му рекол: „Надополни го просторот меѓу коските на отецот твој со месо, обнови го целосно телото на Словото, на таткото твој, и засекогаш ќе останеш во славата на царот и логотетот, прв меѓу првите ќе бидеш во царството над сите царства земни!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Националното е еден вид политички камен кој на сила му се става околу вратот на човекот расположен да лета; со него се задржува човекот да остане во своето село, до својот нужник, да не отиде во светот, да не види дека постојат многу и различни светови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Народната уметност, таа „планина на народниот дух, папокот на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот живот“ (повторно ја задевав Луција), онаа традиционалната, нема познат автор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рече дека народната уметност денес треба да биде „планина на народниот дух, папок на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот свој живот.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А на ретките поединци неупатени во овие промени им потврдувам дека веќе и јас не се одлучувам тукутака на необмислени постапки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како да се наоѓав повторно во оној натпревар со времето и тоа во деновите кога не ми беше тешко да ги прескокнам и највисоките плотови. (Иако и подоцна, додека растев, па дури и сега, кога ме сметаат за возрасен, не спаѓам помеѓу покорните кои мирно остануваат во аголот каде што ги испратил животот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сметав дека можам да бидам среќна со тој човек. Во тоа верував и уште верувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Точно е дека времето за летање ме има одминато.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Впрочем на какви убавини можев да се надевам ако останев во полето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Покрај сета своја проницливост, историчарот останал во сферата на смислата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Харалампие, пак, горделиво одбивајќи секоја соработка со окупаторот, до ослободувањето остана во градот, заедно со деветнаесетгодишната куќна помошничка Маца и бесмртните дела на Шопенхауер, Ниче и Кјеркегор.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Долгоушлестиот лад поет кој умее во капка мастила да ги наслушне подземните гласови, се сокрива во некој јавен ВЦ и останува во него со часови. Плаче.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Беше крајот на ноември 1948 година, поточно 28-от ден на месецот и тој ден засекогаш ми остана во мачен и горчлив спомен.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Стоејќи на ридот под кој длабоко лежи бездната на Котелската Кула, ете, само се обидувам да си ја вообразам сликата за нив, но таа е бледа, далеку е од онаа вистинската во која војната беше дел од нивниот живот, од која едни останаа на вечна стража, други од неа излегоа осакатени, а трети го фатија неочекуваниот, но принуден егзил и голем број од нив засекогаш останаа во туѓи земји и меѓу туѓи народи...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Остана тој таму под ритчето, да му се миросаат коските, и кој знае дали ќе има некој да му запали свеќа... дали за на век ли ќе остане во мракот тој и тие покрај него?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Засекогаш останале во источните земји на Европа и како единствен белег дека тие тука биле се урнатите авлии, `рѓосаните катанци обесени на портите, мрачните отвори на прозорците и вдлабнатите покриви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дали нешто ми остана во Прењес?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И наеднаш голема бучава. Отиде во воздух мостот на Пероо и многу луѓе останаа во водите што почнаа да го поплавуваат полето...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ја кажуваа и прераскажуваа и како приказна слушната во лош сон остана во паметењето на нивните внуци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко ѝ, по потреба како лекар го извикале ноќта во болницата, така што мајка ѝ останала во куќата сама.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Понекогаш останував во собата – мојата причина беа болки во стомакот, или главоболка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно дете зема неколку камчиња, се наведнува меѓу раширените нозе на еден од чуварите, и замавнува со камчињата по лудите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа остана во истата, неподвижна положба, само ги сврте зениците кон мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сепак, ако некој најдеше доволно добра причина, можеше да остане во зградата на болницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, има луѓе на кои нивното чувство или мисла им бега и се вселува во некој друг, во нешто друго; или можеби, некогаш одамна, научиле дека помалку ќе боли доколку дел од своето Јас, оној дел кој чувствува нешто, се префрли во нешто друго, наместо да остане во нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ти треба ли нешто?,“ ме праша. Одмавнав со главата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некои од лудите возвраќаат, други остануваат во својата занесеност со своите светови, или во својата збунетост од тоа зошто се нашле пред толку многу погледи. А толпата чека.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И додека моите пријатели - уметници фаќаа пусија околу манастирот, по ливадите и карпите, на песокта крај езерото, јас останав во манастирскиот двор за да ја сретнам повторно манастирската обителка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И неговиот живот, таков каков што му останал во сеќавањето, немаше никогаш веќе да биде ист, и тој немаше никогаш веќе да биде свој ако мораше да продолжи да постои без неа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Тој веќе еднаш си го одбра патот кога реши да остане во Памфилија наместо да продолжи да патува и да ја шири Радосната Вест“, му рече тогаш нестрпливо, но Варнава упорно продолжи да го убедува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, кога се осамив, она што ми остана во сеќавањето од средбата беше забелешката на еден од писателите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тато знаеше дека градскиот фудбалски тим „зорле“ не може да остане во елитното друштво на тогашната Втора лига.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак истото ја прашав од збор до збор и пак таа остана во тесната рамка на прозорецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Несреќниците не побарале прошка од никого. Се повлекле зад диви и непристапни врлежи, во земја на вечни сенки и на дивина, да се молат поснички и да гнијат. Им се заборавиле имињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога со обете шепи и ги стиснал повиените раменици на непоканетата но со своја цел дојдена гостинка, не со брзо подавање како по плен туку со достатно сила да му остане во рацете она што го држел, го видел уште на земја и бледото лице на најмладиот од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со крајна претпазливост се одвоил од земјата и со притаено движење ѝ се доближил на девојката од зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тројцата останале во сеќавањето на луѓето и во ноќните прикаски како набожни проказници од нова балканска Библија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Остана завртена со грб по чија ленена белина се спуштаа две 'ржени плетенки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не чувствуваш ли, под тебе мириса на ископан гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го прави тоа уплашено, забрзано, со очигледна намера што помалку време да остане во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ТИ Ти стана невреме во моите очи од сите времиња што изминаа остана во главата да висиш фотографијата притисната на градите ја оживувам и голтам...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Само ноќта ќе остане во понор од невремето маргинилизирано од заборавот на едно непостоење...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Со долгите раце го зграпчив здолништето и парче ми остана во рацете а таа, се стркала со крвави коленици по земјата и лажна насмевка...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Оваа ноќ остани во прегратките, да го слушнеш ритамот на моето срце, да го сетиш вкусот на мојата искрена љубов...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ми го украде најубавиот дел од младоста... Што остана во сумракот?

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Насмевката ќе остане да го отвори ковертот На моите скриени желби Твоите ветрови ќе уриваат во тесните одаи На моето почивалиште, оставајќи ја последната ружа Но, мирисот ќе остане во твоите прегратки вечно.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Остани во растурените крошни, од полноќната тишина, остани да ги негуваш, моите ретардирани пориви од болката по тебе...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сé додека во системот се додава енергија - односно, сé додека се испуштаат зрнца песок - системот ќе остане во критичната состојба а неговата динамика нема да се стабилизира.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дом стана сеприсутен збор во секој каталог во секоја маркетиншка кампања. Sony и другите нудат домашна забава, комуникациските компании ви помагаат да останете во контакт, а кредитните картички ви сугерираат дом во странство.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Бидејќи уметноста на нашето време, тнр. „постмодернизам“, во голема мера е коресподентна со маниризмот (наспроти крутата класичност) се разбира дека Маргина на овој или оној начин останува во рамките на “маниризмот”, посветен на историската димензија на овој клучен уметнички феномен.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сѐ додека оној ден, кога сосема во невреме, младичот сета утрина остана во дуќанчето, иако утредента требаше да го положи последниот испит; остануваше така шетајќи се нервозно од едниот до другиот ѕид, а не велејќи за тоа ништо, сè до тој ден, кога сосема во невреме не почнаа од вратата на тутунската фабрика да наизлегуваат разјарените луѓе во сини комбинезони, прво една сосема мала збиена група, а по нив една цела река, дофрлајќи по нешто гласно преку рамената, сите со онаа разјареност во погледите како еден човек, како еден разлутен човек, кој треснал од земјата сè, кој повеќе не може да поднесе нешто да се продолжи да се прави со него, кој се свестил дека е ограбен, и кој што има тука да го каже и својот збор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Кој е... Тоа го викна тој. Гласот му остана во стегнатото грло. Штама.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги присобра уште ситните деланки кашкавал, што беа останати во крпата, во која еднаш имаше цела полутина од питата, а после го донесе тука и шеќерот, што беше преостанат во една метална кутија и реши дека сета таа храна може да му стаса сила-сила за уште два полугладни дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Понекогаш, кога ќе му останеше во планините некоја заделена крава, што забегнала од стршенот, или останала расипана од дивината, оној продолжуваше да ака по неа и во вечерите, заедно со нејзиниот стопан со едно фенерче.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Пред да ми ја кажеш големата одлука, ноќеска на мира просеј ги сите свои мисли и тоа што ќе остане во ситото утревечер ќе ми го кажеш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, додека сум жива, имотов сакам да остане во целост.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- И! - нестрплива беше Рада. - Сакам овој одмор да биде одмор на нашите соништа, да ни остане во паметење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Тето, те бара некој Ѓорѓе, - ја подвикна Рада тетка си, но остана во нејзина близина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа што остана во тавата од син ти, - лутината на Анѓа сѐ уште не ѝ беше минала.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Уште три дена, заради сериозноста на породувањето, Рада остана во Новосадската болница.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Следниот ден вечерта изгасна осветлението и градот остана во темнина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Глигор остана во мешаницата. Арсо забележа дека на Глигор му се доближи еден затвореник облечен во нови шајачни беневреци и темномаслинест елек.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Поарно е да ти остане во пазува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А џигерите ми останаа во рингот. Дека едно време тренирав бокс... во „мува“ категорија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако, сепак, се прашувам јас, овој стариов со трпениево нема да го надживее младиот, кого секогаш можеш да го сретнеш повторно потаму во животот, како во песната „Остала си увек иста“, па остани во добри односи со него кога ќе се разидете и можеш да го имаш во резерва, тукуречи златна.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Македонија и понатаму остана во составот на Турската империја и стана поприште на крвави буни и востанија и на уште поотворена и поожешточена борба помеѓу странските пропаганди - од една страна и од друга на уште погруби самоволија на императорските власти и беговите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од него, од Јосифа, освен споменикот на гробот што му го подигнаа родителите и Максим, ништо не остана во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие што останаа во жална Македонија работат во Телеком или Електросто--панство.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мирнотијата на езерото во сончевиот ноемврски ден, прекинувана во правилен ритам од удирањето на веслата во водата на Александар му остана во сеќавање како најгрозен звук што го слушнал во текот на целиот живот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Љупчо, сосем логично сакаше да го исфрли на клоци, но на инсистирање на мајка им која без збор го чистеше изметот на Феликс, како што го крстија мачето, тоа остана во нивниот стан цели две недели.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Преку плоштадот Владас продолжив до почетокот на мостот, малку со одење и со желба понекогаш да останам во куќите или по излозите, кај преоблечените момчиња или фонтаните со високи јунаци со побелени пелерини, Тадео Аланко и Владислас Нерој, пијачи на токај и чембалисти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Марија однапред ја определи својата цена – да му се пренесе порака на мажот ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред сè, од Патувањатасе добива впечаток дека целата земја е покриена со злато, а тој никаде не можеше да види ништо слично.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но гневот сѐ уште остана во неа, па со удари им се противстави на болничарките кои безуспешно се обидуваа да ја совладаат, сѐ додека не ја виде Херкулина како со прекстени раце ја мерка оддалеку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој можеше да се преправи во тој брат од простата причина што вистинскиот брат по некој случај останал во Амакава во моментот кога „црниот брод“ со духовничката дружина испловил на морската шир.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вистинска, зашто Клара, значи – никако другото, никако да не ја чувствувам како ѝ студи или како ја мачат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Исто така, овие метафори се тесно поврзани со нејзината телесна состојба. 45 Иако за време на терапијата се поставуваат прашања со кои се настојува да се прошири значењето на метафорите и нарациите, терапевтот сепак работи на тоа да остане во поставените конверзациски рамки.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Надвор, над градот, созреваа ѕвездите пред уште едно нивно есенско откинување од невидливите гранки на вселеснкото стебло, зад нив да остане во височините пустош и црна размачканост од која низ а најнабожните не 'рти утеха.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таму во свеста се вкочанува времето на оној ден кога се оставил домот: со тој миг во сеќавањето непроменливи се луѓето што останале во селото, настаните врзани за нив и тој самиот меѓу тие луѓе и тие настани, божем из'ртел од себе и пошол да бара нешто што немал дотогаш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Расказот, кој беше објавен во часописот „Amazing” 1983, остана во сенка но насловот беше запаметен, прво во научната фантастика а потоа и пошироко во медиумите.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Бројот на турските глаголски заемки во текот на времето рапидно се намалувал така што само мал дел од нив останал во употреба, особено во разговорниот јазик.