По откривањето на оваа тајна, се откри и друга: жена му на Мил, кога еден ден го искрши ковчеџето од Илко за да не остане никаква трага од него, забележа во ситнуриите внатре и едно писмо. Кога го прочита, се скамна.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Додека чекоревме по градот, Рајнер гледаше во парчето хартија кое покажуваше по кои улици треба да се движиме за да стигнеме до домот на неговата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во тој миг да ни кажеше некој дека тоа е нашиот последен миг на земјата, а дека потоа зад нас нема да остане никаква трага, тоа немаше да нѐ оттргне од нашиот занес, затоа што верувавме дека она што е меѓу нас, она што од нас двајцата прави едно, е вечно, и дека, ако ни биде одземена материјата, сепак ќе продолжиме онаму каде што силите на природата и законите на трошноста и минливоста немаат моќ, и каде што човечката душа е посилна од сите небесни тела, затоа што тие се осудени еден ден, милиони години по својата креација, да згинат, а она парче душа во кое се вткаени нашиот занес и копнеж ќе трае и кога од сета материја на универзумот нема да остане ниту прашинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Трага од него не остана никаква: Збор не изусти со никого, заспиваше и се будеше покрај пештера што веќе ја нема.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)