Фамилијата и куќата на Ризван бег од Ресна ми остана како куќа во која секогаш можев да влезам, кај Абди-паша од Монастир, исто така.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тоа можеби најповеќе нѐ обезоружи и нѐ остави сите да останеме како што бевме.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Дури ми даде цел нов комплет есцајг кој ѝ беше останал како дупликат од свадбените подароци.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Зборот нека остане како историзам, како опомена?
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Неусогласеноста меѓу изгледот и облеката се очитува и во нејзиниот сон во подземните одаи на пирамидата, во кои најнапред е запленета како наивен, изгубен турист, каде останува како доброволна љубовничка на фараонот - Сонце, синот на порозната сфинга.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Честопати се прашувам: од што ли излеговме ние и што ни остана како наследство?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Татко, колку и да се бореше во животот тивко и ненаметливо да ги ублажува наследените и неизбежни разлики, наложени од исчезнатите империи на Балканот, останати како жилаво наследство, со уште пожилава инерција во времето, овде беше оставен засекогаш во просторот каде што разликите беа дефинитивни, засекогаш обележани.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Татко не му го откриваше на Климент Камилски својот крунски аргумент за да се откажат од проектот дека турцизмите, односно османизмите во подалечните времиња, останале како единствените сведоштва за историскиот континуитет на различните народи кои живееле во османскиот дел на Балканот, заемните влијанија меѓу балканските јазици кои придонесоа во создавањето заеднички менталитет олицетворен во балканскиот јазичен сојуз.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)