Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Остани уште малку... – тивко прозборе Трајанка а гласот како низ цевка да си го слушаше...како низ сито...во грлото горка солза голема се запна тука, па не мрда...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во Маказаречката река останаа уште некои јаблиња кои набрзо ќе се исушат без дотекот на водата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Останаа уште лист-два. Легнав да спијам, но полната месечина и модрата светлина ме вознемируваа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сите бои ги вапцавме остана уште аловата Ако запнеме уште малку секако ќе доучиме и да бидеме свои на своето.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Аргир знаеше подобро од сите, дека е залудно да останува уште овде.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И ноќеска ќе стоиме потпрени на прозорецот, резимирајќи го поминатиот ден: Станавме се измивме јадевме ѓеврек штракавме по тастатура некој ни се јави правевме ручек прошетавме на сонце гледавме вести читавме остана уште камионот, за сѐ да се заокружи.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Се селеле од еден стан во друг во еврејскиот кварт Леополдштат, и во секоја улица во која се вселувале им се раѓало по уште едно дете – Роза во Вајсгарберштрасе, Марие во Пилерсдорфгасе, јас во Пфефергасе, Паулина во Глокенгасе, Александар во Пацманитенгасе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со месеци во нивниот дом единствена храна биле лебот и солта, а кога им останале уште само неколку заграби брашно, решиле да се преселат во Виена, каде што Јакоб Фројд почнал да му помага на таткото на Амалија во трговијата со ткаенини.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ете, Нурие под десната дланка има седум стапчиња, а ѝ останале уште три.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Во таа негова полусвест остана уште нешто, за што можеше да се сеќава исто толку мачно, како за некој загубен сон.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги пронајде двете загубени души што сплаварот ги беше оставил на спротивната страна. Ѝ остана уште да ги врзе двете откинати алки, да биде сведок на асоцијативното спојување на двата пловечки острови во водите на Власинското Езеро.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

До сабота не остана уште многу, уште само три дена, вели Максим, може некој се готви в сабота да отиде в град за да купува?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нешто што, велеа, им останало во крвта уште од времето на комитите, кога тие, на очиглед на Турците и предводени од Михаила Акиноски се учеле да нишанат, а кое, денешниве власти, во согласност со потребите на општонародна одбрана, усрдно го помагаат - и тогаш кога Потковицата беше полна со мажи, а и сега, кога е останат уште само некој од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Црквата, од којашто останал уште само еден полупрстен од куполата, колку за да ги премостува урнатините зарастени во трње, капини, глогови и диви рози, но чиј под, поплочен, порано беше редовно чист, е свето место.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас тогаш го заклав едното коковче. Имав три со петлето, а сега останаа уште две. А ги чував за некоја поголема мака, ама кога видов дека сѐ земаат, го заклав. 106

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Пребаруваа и обајцата во свеста да не останала уште некоја значајна ориентална заемка која и натаму фрагментарно живеела отелотворена во просторот и можела да најде место во нивната конечна листа на (без)опасните турцизми.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога видов дека има уште многу од патот се разочарав, останав уште малку да размислам, бев малку заморена бидејќи се влечкав по стомак, а торбата со преврски и другата опрема речиси не ми беа ни потребни зашто само ме изнамачија.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еден од нишанџиите упорно ме следеше, но никако не можев да видам дали има излез, некоја друга врвица.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не сакаше, сега, на минување на границата, да останува уште на старата стапица.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дека до коска се соголени непријателите; дека е изнесено ѓубрето на буништето и дека ни останале уште оние, попријатни и пофини работи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Извишена сама крај езерото, чиниш, цапната во него; над првиот кат е кренат уште еден кат, но поголем и поширок од него, наддаден од сите четири страни како да си ставил поголема коцка врз помала; покривот четириводен собран во една точка, во еден врв на кој има дрвено дирече останато уште откога е градена куќата за врзување макара и за кревање материјал за покривот; на диречето е вкрстена штичка, но недоволно е прикована, така што, при посилен ветер, се исправа и со диречето на кое стои - прави крст; кога запира ветерот, штичката пак се спушта надолу.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Остана уште обврската внучињата на баба Петра и дедо Костадин да ги подготви за враќање кај нивните родители, дури не смее ни да чека ако веќе еднаш овде се појавиле од црвениот крст, туку да се загне самата и да ги пронајде кривулестите патчиња што побргу ќе ги однесат во родителската прегратка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сме останале уште јас и Михајло Горачинов.