Сѐ наоколу исчезнуваше во некакво оловно сенеење, а тие во него остануваа сосема сами.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пелагија открива дека ѝ е мило што не останува сосема сама во селото, дека овие луѓе околу неа, тешки од болка и достага, се всушност нејзина радост.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)