Но, за таквите дела да можат да се намножат, потребно е и писателите и читателите да успеат навистина да се отворат кон бројните влијанија и погледот да го насочат над своето непосредно окружување.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Читателите на Исмаил Кадаре, на Борислав Пекиќ или на Бранимир Шчепановиќ ќе го пронајдат овде истото кровно прозорче отворено кон митовите, кон истото значење на фабулата што е омилена во балканските литератури...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Хотелите се приказна за себе. Откако Унгарците се отворија кон светот како туристичка земја, хотелите станаа претесни да ги примат гостите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој денес е затвореник на оние што никогаш не успеаја да се отворат кон светот (освен спрема она најмрачното и најекстремно во него), коишто светот еднаш, во некое прадоживување, го осознале како непријателски и тоа стојалиште веќе не го промениле.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
-Се отвора кон сонцето, за да ги впие магиите на зреењето.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)