Низа книги, какви што биле „Најмладиот ден” на Франц Верфел од 1913 г., или „Лириката на акцијата” на Франц Пфемферт од 1916 г. веќе со своите наслови сведочеа за постоењето слух за граѓанското општество во распаѓање што плови кон катастрофа.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Како да се двоумеше еден момент, а потоа сепак ја пружи раката и го зеде кибритот од зад порцеланската ваза на која стоеше Кинез во чамец што плови кон поле од трски.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Тој беше добар баритон, благ, човечен, што како неголем бран се крева и се спушта пловејќи кон неизвесност.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие едвај забележително се зголемуваа и пловеа кон југ.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)