повика (гл.) - на (предл.)

Доволно е да се повикаме на историјата на француската книжевност, за да се потврди оваа констатација.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И врз тој факт на прифаќање (затоа тој, меѓу другото, е современ уметник) Граси гради една урбана акција, многу позначајна од вообичаените патетични плакатчиња што повикуваат на петиции и слично. 150 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Исѝ одос”, ќе се повика на солидарноста во името на Бога, ќе го заколне во споменот на Соломон, во Ерусалимскиот Храм, во Светијата на светиите...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гледа дека во него е згаснат секој пламен, па не се ни обидува да го пали оној тектонскиот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Учителот го повикале на состанок в град.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Аларах демне зад Алпите и чека Римјаните да му го донесат златото. Насетувам знаци, велеше, кои повикуваат на песна.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој ветер раскажува дека светоста на народот е јазикот и дека камењето сега раскажува за него. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Реков дека војската нема никаква врска со патриотизмот; се повикав на Ајнштајн, кој има речено дека човек кој може да маршира на воена музика, во строј, очигледно добил голем мозок по грешка, и дека за тоа му е сосема доволен малиот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мојот став е дека невклученоста во академскиот свет допушта одредена слобода, вклучувајќи ја слободата да се прекршат некои правила - на пример, да се употребува терминот деконструкција на начин којшто можеби нема да биде во согласност со неговото точно Деридијанско значење, - и да се повикам на автори за кои не може воопштено да се смета дека ја застапуваат деконструктивистичката метода.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се договараме: точно во седум, ама ни минута порано, да ја повикам на „овој телефон“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Куќите градени од делкан камен и над секоја врата табличка која во зимскиот период, кога работи жичарницата и илјадници скијачи тука доаѓаат од цела Грција, нуди соби, разновидни специјалитети од домашната селска кујна, а најмногу повикува на грав и секакви пити.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не стигнав да повикам на аларм.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така ќе се повика на најдлабоките стравови на рајата, која со години гледаше како оние на север мајка ѝ ебаваат на Југославија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Андриќ сфатил дека ѓаволот го повикува на кавга, па му рекол дека во литературата, исто како и кај парите, има едри и ситни.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ФЕЗЛИЕВ: Така значи... работата е толку заплеткана што треба и пиштолот да се повика на помош?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И француските револуционери морале да се борат со мерценерите кои биле повикани на помош од последниот француски монарх.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Морам да испратам низ светот безброј еретички текстови коишто сите понижени и навредени ќе ги повикаат на побуна... Долу со насилството!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Му повика на болниот во уво, му се обраќаше со „Господине... Вие... вие потатору!“, бидејќи името не му го ни знаеше; сакаше да го види како сосема се буди, сосем преобразен во живот, најпрекрасен, најчудесен!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако ова вие го изјавите за време мојот престој во Њујорк, би можел, на еден или друг начин да се повикам на вас...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш Фејсал Хусеини, во еден документ, составен во 1988 година, повикува на создавање на Палестинска држава крај Еврејската држава и создавање на влада во егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинците од 1969 година кога Арафат го презеде раководството на ПЛО не видоа бел ден во нивната окупирана земја, нивната судбина остана непроменета.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без да размисли, Арафат веднаш одговорил: Господине Претседателе, вие ова можете да го кажете! Но не јас! Никој нема да ме следи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Потоа, во 1997, беше пропишано дека критериум 25.  Според чл. 18, ст. 2 од УРМ (1991): „На граѓаните им се гарантира заштита од повреда на личниот интегритет што произлегува од регистрирањето на информации за нив преку обработка на податоците“; според чл. 25 од УРМ: „На секој граѓанин му се гарантира почитување и заштита на приватноста на неговиот личен и семеен живот, на достоинството и угледот“; а, пак, според чл. 50 од УРМ: „Секој граѓанин може да се повика на заштита на слободите и правата утврдени со Уставот пред судовите и пред Уставниот суд на РМ, во постапка заснована врз начелата на приоритет и итност.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Покрај тоа, при постојното темпо на секое-годишно намалување на работничките права, ваквите брошури и прирачници доста брзо стануваат застарени и неупотребливи за работниците, кои повеќе не можат да се повикуваат на одредено право, бидејќи тоа право во меѓувреме законски престанале да го уживаат.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но едновремено постави темели за воспоставување закон кој го повикува на одговорност субјектот во однос на природата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Добро. За половина час ќе те повикам на капење. Се изморив гледајќи ве.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со тешко срце ги зготви и ја повика на вечера половина зграда.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во серијата на билборди, плакати и банери поставени во јавни простори во внатрешноста на низа градови во Европа и Јужна Америка кои го сочинуваат проектот „Алтернативна економија, алтернативни општества“, Реслер ги користи средствата за надворешно рекламирање за претставување на алтернативи на постоечкиот општествен и економски систем.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во голем и видлив фонт, Реслеровите билборди повикуваат на преиспитување на постојните односи на моќ и нудат алтернативи кои би биле „помалку хиерархиски, засновани врз идеите на директна демократија и би вклучувале што е можно повеќе луѓе во процесот на донесување одлуки“ 139.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Враќајќи се кон куќичката Пелагија се обидуваше да разјасни зошто дојде Чана, дали да покаже дека е лута што не е повикана на армасот на Деспина, или едноставно да ја потсети на оној дамнешен црн ден што никогаш не се заборава, или навистина сакаше да се распраша како ќе ги носат децата до на школо?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
По завршувањето на програмата, нас неколку, нѐ повикаа на коктелот за слободните офицери.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)