погледне (гл.) - кон (предл.)

Погледнавме кон сите страни, кон хоризонтите на градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите погледнавме кон татко ми. Беше моментот тој да пресуди. Но, рака на срце, и тој беше изненаден.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А козарите, загледани во ноќниот танц на ѕвездите, охрабрени од земските сокови на последните тревки што ги брстеше козичката, погледнаа кон небото, небаре ги молеа божествата да ја одржат жива храбрата козичка до блесокот на сонцето. ...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Немајќи друг избор, се вртам уште еднаш да погледнам кон Сатирот и тамам погледнав на која колчето на коешто седеше кога одеднаш еве го Сатирот зад мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Погледнав кон црквата. Околу неа тремовите изгледаа празно и студено. Кога има луѓе, се стоплуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека минуваме низ зелените алеи на „Олимп“, Андреас ме чукна по рамото и ме натера да погледнам кон врвовите на Олимп, па ми рече: - Нема друго одморалиште, как нашево.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Самуел погледнува кон нив, но не ги виѓава.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Низ собата се разлетуваат листови од албумот, фотографии од настапите на Агата, прпелкаво паѓаат на подот новинските исечоци.  Агата со ужас погледнува кон мајка си.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите погледнаа кон мене. - Има Јоле. Не му го зедоа...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тие занишаа со главите намуртено и погледнаа кон оној што на раката и рамењата носеше некакви знаци.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ами нешчо друго да направиме, ќе ме послушаш ли ти мене? — го праша по третпат и остро го погледна кон повреденото место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мајка, најпосле, се чинеше смирена. Погледна кон Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тогаш многумина од оние што чекаа во редот зинато погледнаа кон влезот на болницата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" рече стариот професор пред да биде свесен што рекол и заборавајќи да погледне кон госпоѓата Гологанова за која не знаеше што мисли за сето ова што се случува помеѓу него и кучето, иако беше свесен дека таа е лицето што го има правото на одлучување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дури тогаш станав; погледнав кон кругот и видов дека и Ина гледа со љубопитство кон нас двајцата, проценувајќи кој од нас е Јан Лудвик, лудакот без мерка; за да се декларирам, ѝ испратив еден бакнеж од устата со рака во воздухот; таа се закикоте, ми возврати на ист начин, возврати и сестра ѝ, и јас и Земанек излеговме од шаторот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак, погледнав кон последната страница и видов нешто што никој друг не го гледаше: Луција беше гола. Беше распорена; врз неа лежеше телото на Фисот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И наеднаш како да се сепна. Погледна кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив: намерно не погледнува кон отворената врата на големата соба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А како си го замислуваш тој друг збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа погледна кон Огнена и си ги истресе прстите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И уште ова: при секој нов чекор кон мајка ми забележувам како се намалува гласноста на употребените зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборував за една бура. А бурите се такви нешта што брзо поминуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очигледно очекуваше одговорот на она негово прашање: што сум знаел јас за татко ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зема неколку банкноти и погледнува кон нег. при. сликар.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Го отвара и гледа во хартиените цигли. Ги гали замислено.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И ветрот се повлекуваше пред мене. Пред да ја затворам зад себе вратата на својата куќа, погледнав кон студеното ведро небо и се зачудив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Почувствував како ми се суши грлото. Се закашлав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледна низ вратата која водеше кон балконот и рече: „Се сеќаваш - еднаш стоевме овде, на балконот, ти погледна кон тротоарот и рече: ‘Сакам што поскоро да дојде денот кога и јас онака ќе му помагам на моето дете да прооди.’“ „Се сеќавам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сопнав и паднав. Брат ми се поднаведна, ми помогна да станам. „Добро си?,“ праша. „Добро,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш од под мостот по кој минувавме се слушна песна; јас за првпат при таа прошетка го одвоив погледот од моите стапала, погледнав кон каналот по кој, во гондола, пловеа неколку млади луѓе, и пееја.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога повторно и внимателно погледнав кон кутрињата, забележав како на плешките им растат крилца. Убаво обликувани, мовливи, оформени крилца.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не се слушаше ни сувото липање на Круме Арсов. Погледнав кон небото и видов само пет или шест орлишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓу луѓето не се забележуваше никакво движење, добитокот стана нерамен куп смрзната земја врз земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можеше ни да се исправи, ни да погледне кон својот прогонувач.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој некако неодредено погледна кон ќошот; потоа без колебање ја допи чашката и полека стана.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не ли е тој колар мојот старец прогонет заради моите долги панталони.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сега немам сили да погледнам кон прекорот во очите над мене и не сум сигурен не е ли тој колар мојот старец прогонуван поради моите долги панталони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Можеби кришум погледнуваат кон месечината, ноќта е секогаш поттикнувач на неверојатни мисли: ако оној, брадосаниот од последната прикаска, има светилка на велосипедот може и да го видат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа излегува и од вратата повторно погледнува кон Богдана и со раката му дава некаков гест да не клонува со духот, да не губи надеж.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жолтото месо на тутунот зацврче и умре во црна облека. „Морав, докторе. Простете“, погледна кон вратата Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Џулија се разбуди, ги протри очите и се подигна на лакотот за да погледне кон нафтената печка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повеќе луѓе погледнаа кон нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ете, ако е за душа, земете а и неа, — и строго погледнува кон групата чорбаџии што седи „уз колено" на авалеџијата и пуши од неговиот тутун.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка зачудено гледаше во Куранот, па во Татко, а, на крајот, погледна кон небото, од отворениот прозорец на чардакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Погледна кон оној што бегаше и го праша полковникот: - Што се случило? Зошто го бркате?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го остави огледалото и погледна кон аголот на собата.не, рече, јас не сум ни старец ни разбојник.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој тоа само го виде еднаш, во детството. тој остави темни печати на еден врат. тоа ти е мојот подарок, ќе и рече и ќе погледне кон аголот на собата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаете ли како великиот Ленин го дефинираше комунизмот? Секретарот ја крена главата од рефератот, погледна кон салата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се свртев. Немаше никој. Погледнав кон Манастирот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тогаш многумина од оние што чекаа во редот зинато погледнаа кон влезот на болницата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Всушност изгледа очите ѝ ги побара; а можеби тоа беше неговиот начин да ја натера да го следи неговиот поглед за да ја принуди најспосле да погледне кон мене бидејќи и двајцата, истовремено ме погледнаа: Ти се допаѓа овој млад човек? - ја праша тој со зборови кои како да произлегуваа од разговор што пред тоа го воделе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не, Јана не го рече тоа, јас го помислив, дури и погледнав кон Самоников за да проверам дали случајно се согласува со мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Погледнав кон Денко Самоников а потоа и кон жената. Жолтко се чинеше отсутен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа побара да ѝ ги подадам и другите ножички.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таа без да погледнува кон мене продолжи со средувањето на ноктите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Навистина не сум доволно умен - погледнав кон Роза, но таа не ми дозволи да продолжам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Погледна кон небото што се темнееше од бурата. Погледна во брзата река. Го почувствува асфалтот под чевлите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мама секогаш го набљудуваше штом ќе погледнеше кон ѕвездите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Таму!“ покажа слугата. Царот погледна кон небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тате погледна кон прозорецот. Таму беа прострени сините вечерни ѕвезди, а на исток се издигаше црвената планета Марс.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Брзо погледнаа кон небото. „Ох, ох.“ Неколку студени капки им паднаа на носовите и образите и усните.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Влегов таму низ тесното вратиче што води кон измачувањата и излегов низ истото тесно вратиче зад кое останаа десетици и стотици кои не сакаа да погледнат кон вратичето низ кое излегов јас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Махинално погледнав кон левата рака – по кожата на подлактицата се сјаеја влакната навлажени од пот, но „Nevada“-та не беше на своето место. Зошто?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Какво топло време денес.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Вие сте среќници. Вам веќе не ви виси над главата тој проблем: како да го изведете на пат својот пород“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега му е најпотребен татко“, вели Иван Степанович и погледнува кон мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури кога сторив крст на градите и погледнав кон иконата чудото прекутрупа излета низ прозорецот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сите погледнаа кон мене.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Извидниците од стројот погледнаа кон старешината Раде...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да живеам, зошто доволна е навиката да вдишам длабоко и да погледнам кон безграничноста на синилото во стотици нијанси.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Погледна кон улицата и за последен пат ја виде својата љубена претворена во топка сало како со огромна брзина се тркала некаде далеку.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таму в десно една мајка му ги брише солзите на синчето, го гушнува, го крева в раце, а тоа се зграпчило за неа како некое маче, ама веќе не плаче, усните на мама му се доближени до увцето и сигурно нешто убаво му шепнува, па се насмевнува и погледнува кон едно девојче кое се гушнало со своето маченце - и тоа, маченце - ќе стане прваче.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но тие, сепак, одвреме-навреме погледнуваат кон небото, во очекување Козичките да се вратат!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Погледнавте кон мене. Јас кимнав со глава, а вие продолживте како да не ме забележувате.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го гали отец Ангелариј тажно празниот кревет и плаче; потем излегува на конак и погледнува кон Галичица; сонцето сепак свети, а по тажните падини на испуканата, сушна земја надоаѓаат многу, многу скакулци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потем се врти кон Езерото: оттаму, како божји здив да надоаѓа, здивот на отец Лаврентиј ја мрси масната коса на отец Ангелариј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И во следниот момент, вистинска поплава од познати букви го затрупува видикот: манастирот е поплавен од убави слова, што еве, влегуваат во празните книги и се враќаат на свои места, како што си стоеле запишани од раката на последниот македонски ректор.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Погледнав кон брегот. Децата и нивните мајки ме беа забележале и викаа нешто на нивниот неразбирлив јазик, мавтаа со рацете, ама никој не влегуваше во водата да ми помогне.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ама, кога ќе погледнам кон детето, како го поткрева мешето, како си дише накусо, мислам целата соба мириса на јоргован.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми беше наместена за вечерање, и знаев уште пред да влезам во мојата соба дека и креветот ми е наместен за легнување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не паметам дали некогаш сум го слушнала Саше да плаче. А пак така, никогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прво што направи, погледна кон куќичката на Бак и кога виде дека го нема, писна да плаче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со нежност погледнав кон масата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)