Тоа го знам и би сакал уште да знам - кога можам да заминам кон чистилиштето на една планина како економ.“ Се потпиша и го здипли писмото со невешт искинат ракопис, по малку очаен зарад својата искреност, овој пат без капка цинизам, но и зачуден дека човековата биографија може да се набие в кожура како неколку зрнца ситен и безначаен барут.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Точно се сеќавам што потем изговори Луција: „Си ја ризикуваш иднината, Јан Лудвик. И јас ти наредувам да потпишеш и да тргнеш со мене“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)