Тропаа пополека или во налети по покривите од куќите, му отвораа поткожни дупки на езерото, ја раскашавија земјата, ја скиселија: замириса на комина, на гнилеж, на лигави кожи; го заборавија луѓето сонцето како изгледа, изгревот, залезот: темен почнуваше денот, темен звршуваше.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во темнината само ние двајца, полека брзаме, се љубиме како никогаш порано, како тука да престанува темнината, а почнува денот.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)