почувствува (гл.) - дека (сврз.)

Колку за илустрација, ќерката на еден поранешен синдикален лидер се фалеше дека од парите кои нејзиниот татко и ги давал како „џепарлак“, а таа педантно си ги собирала – подоцна си купила стан во Скопје!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, поранешни вработени на високи позиции во „Порцеланка“, а меѓу кои имаше и членови на првичниот синдикат, заедно со политичко-партиска логистика, извршија проневера не овие средства, за што подоцна некои од нив беа и кривично гонети, па дури и осудени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, за брзо време старите проблеми пак се вратија и работниците почувствуваа дека нивните надежи се изјаловени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мајка ми почувствува дека таквото време е дојдено, зашто гладот се закануваше да го уништи семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мартин почувствува дека девојката почна да се повлекува од него. 9 Нејзиниот мек стомак како сунѓер се припива крај неговите препони.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но веќе тогаш почувствував дека тој бес и пцостите не се однесуваат само на Милан Бабиќ, дека погодуваат многу пошироко подрачје од она на Книнската краина или дури и од она на политиката како таква.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Почувствува дека зад него поминува сенка.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ридот Цион е мајката на Израил, Ерусалим е центарот на светот, можеби е ова времето кога вековно прогонетите, страдната дијаспора, вековно расеаниот Израил конечно ќе се врати кон матицата, барем духовно обединет околу неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во тој миг Цви Корец длабоко во срцето почувствува дека судбината негова, на семејството, советот, заедницата, на целиот овој град, сѐ посилно се заплеткува во големо клопче што се намотува, се пласти и стега околу сите нив заедно од некоја огромна сила спрема којашто секој отпор е слаб, оттука и излишен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Може ли да им се верува на комунистите?“ - гласно ги прашува тој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шабтај кој веднаш почувствува дека нешто се случува, на неколкупати се обиде да отвори муабет со снаа му, но таа, што од гордост, што од срам, немаше сила да завлегува во тие теми со свекорот.  Шабтај, пак, дозна по нешто од тоа што се случува со син му.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш Корец почувствува дека е време да го активира знаењето стекнато на високите рабински студии, неговата реторичка вештина со која владееше врвно и која, знаеше, имаше сила да поведе колку и да заведе: „Мој сон е, учителу, конечното остварување на спој меѓу одамна поделеното западно и источно еврејство, големата унија што ќе нѐ сплоти во единствена нација, во нацијата на одново собраниот Израил”.  Погледот на Апфелблум се спитоми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така чувствувам дека зборувам за индивидуалната работа на секој од тимот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Што и да ѝ се случувало на таквата личност во животот, колку и да била повредувана, таа секогаш може да погледне во минатото и да почувствува дека може да биде сакана. 54 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Не, почувствував дека само ќе ги разочарам. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А во себе почувствував дека ми олесна една тешка грутка што наеднаш ми се собра и ме потисна.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се опуштив небаре спијам - очите затворени, а дишењето рамномерно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Почувствував дека некој ја подотвори вратата и влезе во собата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поп Данаил Москополчанин не може баш да се сети дали кога првпат беше во Венеција беше измислен фудбалот на мали голчиња и на што мислеа Венецијанските трговци кога претскажуваа светска економска криза.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сал почувствува дека низ брадата му се стркалаа четири капки сок од капини
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И животното инстинктивно почувствува дека гостите се пријатели на стопанот и идат со добри намери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Преведувачот почувствувал дека тоа е поадекватно (на некој недефиниран, но апсолутно 86 Margina #19-20 [1995] | okno.mk обврзувачки начин).
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татко почувствува дека со нешто ја повредил, дека претерал.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко почувствува дека таа го слуша отсутно. Тој веднаш се смири.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, почувствува дека му претстои уште една тешка битка на патот кон вистината, кон таа балканска вистина во која да не е никогаш докрај да, како што не, не е докрај не !
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во зборовите почитуван судија и ние решивме, почувствува дека, сепак, ќе ја нема очекуваната одлука.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И сега, кога му беше јасно дека засекогаш ја беше напуштил илузијата да ги следи јагулите кон Америка, или да им се предаде на азиските далечини, тој, всушност, почувствува дека, во овој град, беше на крстопатот на својот лавиринт, создаден од западните и од источните линии на неговите илузии.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога излезе од вакафот, почувствува дека бран од остриот свеж воздух му ги исполнува градите, а од устата не престануваше да јаисплукува насобраната прав од сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Веднаш почувствував дека тука има приказна за нешто повеќе од 15-минутен квази-документарец.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можеби тоа се должи на нивното губење вера во уметноста како резултат на еден граѓанско -материјалистички концепт, а можеби и на Скопје - малограѓанинот- убиец кој кога и да почувствува дека некаде во неговото тело се случува некаква креативна дејност, брза да ја искорени, како креативноста да е вирус, бактерија или тумор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 22
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Првото што му дојде на ум, откако почувствува дека е спасен, беа зборовите на војводата, кој, на тргнување од Прилеп, му рече: “Внимавај!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Панде почувствува дека се олабави нешто во чунот, налутено крена глава, сакаше да им свика и да им се скара на чунарите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нејзиниот живот доби нова смисла и таа почувствува дека е одново среќна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И Веле во овој миг почувствува дека е виновен пред овој човек.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И Веле од првиот миг почувствува дека велгоштанецот му е близок, поблизок дури и од вујко му Аргира.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вечерва, посилно од секогаш, со болка почувствува дека среќата не е надвор, вон оној круг од печати што му ги врезаа во душата оние што ги остави; од кои побегна сурово, лекомислено.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан се пресели со мислите в село, во топлата светла соба на татковиот дом, па наеднаш почувствува дека очите му се навлажнуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Даниел!” Сѐ уште не гледајќи во неа, тој почувствува дека таа стана и почна да оди по собата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Даниел брзо почувствува дека очите на брат му се вперени во него, но ни очите, ни лицето на Френк не објаснуваа што размислуваше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога глушецот почна поцврсто да лази, мачорот сигурно почувствува дека на глушецот му беше доволна таа лажна слобода, и дека беше доволно повторно да живнат за да може посилно да го почувствува следното зграпчување на неговите канџи, и затоа одеднаш ја замени здодевноста со грчење на мускулите и се нафрли врз животинчето и, со возбуда на целосно ново запленување, го зграпчи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Рози почувствува дека бурата кај Даниел стивнала, но исто така сфати дека еден вид борба продолжи и понатаму да се одвива во некој дел од неговото битие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Погледнувајќи назад, тој забележа дека двајцата копачи го гледаат и почувствува дека тие гледаат во неговото колебање и затоа брзо се сврте и зачекори накај кулата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но, почувствува дека тоа не е доволно и отиде до неа, ѝ се приближи, ѝ ја зеде раката со двете раце и нежно ѝ ја бакна велејќи ѝ: „Благодарам!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Почувствував дека не можам да допрам до размислите на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив: настојува да ме увери дека и смртта за луѓето не е веќе тајна, дека ја имаме веќе осознаено па затоа и располагаме со доволно умеење за да ги намалиме последиците од нејзините постапки што напати и не сме во состојба да си ги објасниме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напротив, лично почувствував дека Даскалов сака да ме окуражи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност првпат тоа претпладне, благодарејќи на ова сеќавање на Иван, почувствував дека сум поблиску до сеќидневието на Таша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку малку е потребно за да почне да се пополнува и да ја снемува бездната што безмилосно ја длаби времето помеѓу нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Набргу почувствува дека не може да дише, дека и се сушат шкргите и кожата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа одлучи да почне со повторно запознавање со оние кои беа “далеку” и контактираше со неколку пријатели од училиштето кои не ги имаше видено неколку години.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога почувствува дека има успех со нив, таа премина на подиректната социјална мрежа, којашто ги вклучуваше нејзините роднини, кои почна да ги поканува за време на терапијата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 41
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
(Сигурно, возможно е да се обопшти овој феномен на луѓе што не се геј- мажи, бидејќи сите во еден или во друг миг почувствувале дека голем број од гламурозните по кои желувале се над нив, недостапни, па дури и дека чувствувале одбивност; но барем хетеросексуалците не чувствуваат дека предметите на нивната љубов им се категорично недостижни, бидејќи спаѓаат во погрешниот пол, што е токму она што го доживуваат геј- мажите).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На рана возраст во животот, во кои и да е миг кога стануваме силно свесни за своите желби, геј-мажите откриваат дека повеќето човечки суштества што нѐ привлекуваат ни најмалку не се заинтересирани за сексуална врска со нас, дека не ги привлекуваме и дека не може да ги привлекуваме и дека некои од нив самиот факт за нашата желба ги грози.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога ќе почувствува дека безбедноста на стекнатото добило на значење.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Почувствува дека е внесен во запознавањето на својот живот до таа мера што не можеше да го препознае својот сопствен идентитет.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Прем самиот крај на отворот, од каде што дневната светлина, со силен сноп зраци му ги заслепи очите, почувствува дека јажето попушта, се истенчува.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Почувствува дека е многу погладен за духовната отколку за земската храна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Алчноста ја убива естетиката, мил мој! – вриснуваше Хорацио, речиси прилепен до увото и пијано ме гушка: - Штом жената ќе почувствува дека љубовта замира, обично ја фаќа тревога.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не знам кој ден се освестив и почувствував дека ми ја нема десната нога.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Почувствував дека во истиот момент стана повесела.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден, кога се вратив од училиште и дома ја најдов тетка Рајна, почувствував дека веќе не можам да го кријам тоа што ме измачува и ја прашав: - Тетко Рајно, учителката Вера мажена ли е?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ме разбуди некакво страшно тропотење, ги отворив очите и прво што видов беа парчиња малтер што паѓаа од таванот и ѕидовите и почувствував дека нешто ме гуши.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Косата ѝ се беше наполнила со гасениците кои лазеа по дрвото на кое се имаше потпрено.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми одново почна да ми ги кажува зборовите кои беа врежани во моите први сеќавања, а кои долго ги имаше заборавено: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се расони, почувствува дека нешто ја чеша во главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога не можат да побегнат, замислуваат дека другите, оние кои можат да ја стоплат и исполнат ледената пустош во нив, се предмети, и дека секое човечко суштество е само прецизен механизам, не повеќе жив отколку некој часовник, и така безживотен не може да ја измести ужаснувачката мртвост на нивната празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога мама го раскинуваше неговиот лик, почувствував дека не ми го уништува само единствениот опиплив спомен од него, и не само единственото нешто преку кое се потсетував на неговиот лик, па оттогаш натаму неговата коса, неговите очи, неговиот лик, беа само нејасно сеќавање; јас во тој миг почувствував дека таа со тоа раскинување го уништуваше и она ветување дека разделбата не е вечна. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои ги доживуваат другите како нестварни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ги гледавме во паркот, додека ги прислушнувавме нивните разговори и додека си ги прераскажувавме и мислевме што ќе биде со нив потоа, заборававме на своите лудила, и нашите лудила забораваа на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Постојат луѓе чие Јас некогаш одамна почувствувало дека нема право да постои, па сега се распаѓа соочено со реалноста, и многу нешта ги доживува обездушени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа пролет, пролетта во која Добрата Душичка и Макс го чуваа од згаснување тивкиот оган на кој се грее душата, за сите нас во Гнездо траеше колку цел еден живот; како сите ние по цели еони ледено доба да почувствувавме дека душите одново нешто ни ги стоплува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие луѓе чекорат низ животот носејќи ја ужасната ледена пустош во градите, чекорат истоштени од доживувањето на таа ужасна празнотија, но во миговите кога ќе почувствуваат дека таму, наместо ледената пустош, може да има топлина и исполнетост, бегаат од она што може да ја донесе промената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа, кога веќе паѓаше мракот, отидовме во најбедниот дел од Виена; минувавме по полумракот на тесните улички, едвај се разминувавме со девојките во распарталени фустани, и со мажите во подеднакво распарталени алишта, кои им пристапуваа на девојките со предвреме огрубени лица, со шминка која само уште повеќе го истакнуваше грубеењето, со здив кој мирисаше на алкохол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоевме пред тајниот оддел, кога брат ми ми кажа дека и самиот научил како се прави тоа, па почна детално да ми раскажува, а јас, замислувајќи како металот го потфаќа плодот, почувствував дека ми се лоши и повратив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога почувствував дека акварелот е завршен, ја поканив сестра Ангелина да види што сум направил, поточно да види како сум ја насликал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По извесно време, почувствував дека се вратив во своето тело, но со празнина во делот кај што ми беше срцето, и со страотна болка во таа празнина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но штом ќе ја поминеме границата на Македонија, или на југ или на североисток или на север, т.е. во Грција, Бугарија, Србија, наеднаш ќе почувствуваме оти на нас дува веќе друг ветер; ќе почувствуваме дека ние таму сме само неканети гости.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
VI. Кога почувствува дека почнал да му се кочи и вратот, сфати дека поминало уште време и дека се заборавил пишувајќи и размислувајќи седнат така во една поза, наведнат над папирусот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наеднаш престарен и наполно рассонет почувствувал дека во неговата утроба се кине нешто што било веќе подолго време клопче на болка и дека по сета снага му се разлева горчливост од која не ќе се ослободи долго време.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го видов пред паѓање оќоравениот Арсо Арнаутче и го видов полуголото старче како бега со крик низ вратата, слушнав извици на некои што доаѓаа и почувствував дека почнувам да повраќам чемер, и сѐ беше стравотија на крст што паѓа врз нас, нѐ дроби и остава да изгнијат под неговата тежина мртвите надежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Круме Арсов, најмирниот во дружината, испил половина грне чај од тревки со ракија и заспал на својата кола.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сепак не можел да бега, дури ни да сонува бегство кон ѕвезди и кон средби; во дружината бил, на земјата ѝ припаѓал таков - дрипав и заборавен но пркосен за да не клекне пред сенките и сеништата на ноќта. „... нема!“ Господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто крцкаше, во мусандрата на ѕидот се протегаше добродушен домашен призрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби и почувствувал дека го покрива топлина, пијан - не се разбудил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И да се стрчнел не ќе можел да ја стаса девојката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш почувствувал дека е позрел од сите живи и мртви од дружината што се грбавеле по поаѓањето од Кукулино, село со четириесет и три недовршени воденици на реката Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А покојников ти тежи зашто не живееше со татко ти.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крајче на врелото око почувствував дека вратата се отвора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа ја погали по разбушавената косичка, но јас почувствував дека не е доволна со напишаното.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И двајцата како да почувствуваа дека ја живеат својата нова младост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почувствува дека има искра, но не таква која пламнува, туку онаа која само тлее.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш Радо, по толку многу години искачување по планините, денес почувствував дека и една обична прошетка ме измори. Одвај се довлечкав до дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почувствува дека погреши во оценката на особините на Ѓорѓе и неговото семејство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако малку се врткаше во куќата, и таа како да почувствува дека го губи Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Проба безборно да ја прочита пораката што доаѓаше од погледот на нејзината сакана тетка, од брчките што се создаваа и губеа на нејзиното чело, не успеа да разбере ни слог, но почувствува дека усните сакаат да кажат нешто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако ова му беше прво кафе по долго време почувствува дека му преседна но, сепак успеа да го допие до крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа ноќ, како да почувствува дека среќата и радоста се на нејзина страна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, почувствува дека таквата вест може да ја дотолчи Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мигум почувствува дека паѓа некаде ниско здиплен и тежок.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога се спушти во долот скржаво обрастен со папра, почувствува дека нозете не го слушаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стрико Благоја почувствува дека ќерка му е разбудена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети на нејзините меки усни натечени и солени од солзи и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Александар почувствува дека не го прекорува поради неговата неснајденост, тука дека таа дури и на некој чуден начин прави да ѝ биде симпатичен на Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар почувствува дека лицето му се вцрвенува од срам.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Михаил Зошченко АРИСТОКРАТКА
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лицето на чиновникот било бледо како снег и изгледало сосема како на мртовец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цела ноќ се превртував и станав доцна, а око не склопив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се ѕверев во тие работи и во себе меѓу нив, во едно избледено и дупнато татково огледало, и почувствував дека секој ден човек има шанса барем за миг да биде паметен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Низ ракавите и по слабините ѝ течеше жива вода.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш значајното лице почувствувало дека некој го зграпчил мошне силно за јаката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама, трчајќи надолу, пак почувствува дека и друг трча зад неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич го натераа да испие две чаши, по кои тој почувствува дека во собата станало повесело, но никако не можеше да заборави дека веќе е дванаесет часот и дека одамна му е време за дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беа жешки летни денови, но свежи ноќи. Кога се потпре со грбот на каменот, почувствува дека е уште топол од дневната горештина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во еден миг силно почувствував дека се наоѓам - НИКАДЕ.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Почувствував дека сум се остварил, дека овладеав со себе, и дека живеам во онаа мера во која писателите што ги земав како своја духовна храна беа од моја крв и со мое месо”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Па, рекол селанецот, бев дома, кога почувствував дека нешто се тресе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се сети и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога се спушти во долот скржаво обрастен со папра, почувствува дека нозете не го слушаат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стрико Благоја почувствува дека ќерка му е разбудена.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога стаса дома и кога се фати за рачката од вратата, кога влезе во куќата - почувствува дека смртта ја остави далеку зад себе, дека е спасен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој почувствува дека се најде на свој терен, па супериорно продолжи: - Да, мој пријателе, појавата на јазиците и натаму останува енигма за науката и лингвистите кои се поделени за нивното потекло, но генерално се прифаќа дека способноста за зборување на човекот започнува пред два милиони и двесте илјади години според генетичкиот код на Homo habilis.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Така, како нареден збор за генерална дебата го предложи зборот бакшиш, турцизам (со потекло од персиски bkhѕhеѕh), којшто ќе најде место и во европските јазици (на пример, на француски, на германски bаkсiсh, bakschisch), како и во сите балкански јазици со истиот корен, останувајќи во употреба дури до денешни дни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко почувствува дека Камилски работел врз прочувањето на западноевропското јаничарство, иако тоа, сепак, ги оддалечуваше од конечната цел да ја одредат судбината на јаничар во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски почувствува дека разговорот оди видливо на негов терен, на подрачјето на кое се чувствуваше најинформиран, а беше во дослух со генезата на балканското јаничарство, па се надоврза на размислите на Татко: За да се ослободиме од духот на јаничаризмот на Балканот и за да ги спасиме идните генерации, посебно нашите деца, ние треба да ја разбереме неговата генеза, но затоа ќе ни бидат потребни многу време, многу книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко ништо не одговори, но почувствува дека дискусијата ќе застрани кон нов тек, кој би ги оддалечил од првичната цел да го запрат вниманието на уште некој збор со балканско и трансбалканско значење.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски слушајќи го Татко со наплив на видлива возбуда, кога тој го спомна рајот на детството, почувствува дека се дојдени неговите вистински пет минути за да изнесе прв пат на Балканот една од скриените пораки на неговата париска дисертација Придонес за студија на детето во контекстот на јаничарската судбина на децата и воопшто на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затрепери пред него нежна и млечна белина и му ја изми душата па се разведри и почувствува дека подочниците му спласнуваат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
До врвот на јазикот почувствува дека му прсна жолчката горчливо разлевајќи се во секој негов мускул, во секое конче на неговото месо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зад напластеното сивило, ликот на еден Фројд стануваше нејасен и тој, Иван, почувствува дека совршениот механизам во него се руши со татнеж, дека тоне во црна недогледност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Наеднаш почувствува дека човековиот живот ја менува својата врвица во неколку скокови и паѓа во црна недогледност како коњ со прснато срце.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Почувствував дека беше дојден моментот да се вмешам во разговорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога баба ми Ристена се разболе и почувствува дека ќе умре, го викна татко ми првин, а подоцна и чичко ми Павле. Јас ги слушнав што им зборуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бидејќи одевме по удолнина, јас почувствував дека правам голема врева, ми се стркалаа камчиња под нозете па нормално и се откривме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно време почувствував дека тревата веќе не ме боцка, а темницата беше густа и црна и јас одејќи сум заспала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас лично се почувствував дека сум способна и за многу повеќе отколку што бараа од мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие јадеа пченкарен леб, сирење и кромид.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа многу ме растажи зашто почувствував дека човекот за мене се жртвува.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, не сакав да заборавам или скријам дека бев едно селско дете, со образование од четврто одделение и дека секогаш требаше да покажам повеќе знаење и умеење од другите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Наеднаш почувствував дека таква храна не сум јадела одамна и си спомнав за дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
УМЕТНИЦИТЕ МИ НАПРАВИЈА ПОРТРЕТ Така стигнавме во Кичево, здогледав само непознати другари и се почувствував дека сум отуѓена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Германците се сместиле во подножјето каде што врвевме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Милке, сè што знам и можам ќе ти го пренесам тебе и ти ќе бидеш мој заменик.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако си ги избриша солзите од очите, ненадејно почувствува дека е гладен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го посетив неколку пати во Истражниот затвор и почувствував дека во неговата глава во исто време се вртат неколку филмови.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога таа ме погледна после долго одбегнување да го направи тоа, почувствував дека има пркос во нејзините очи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Почувствував дека сум сред влажно поле со полегната магла, густа и непроѕирна, во бавно движење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш почувствував дека статусот ти значеше многу повеќе од младата Чехиња која од тебе бараше трошка човечност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во моментот кога Лилица почувствува дека јазичето на Азра ѝ се лизга првин сплоснато и плавно во движењето по широко отворените залисци, а потоа собрано, зашилено и тврдо како кучешки кур се вовлекува меѓу нив, најде начин да се повлече по креветот наназад, ја потпре главата на ѕидот, си ги фати со двете раце нозете на задниот дел од колениците, ги крена високо и почувствува како Азра многу полесно влегува во неа со јазичето зашилено и тврдо како кучешки кур, за да го лизга нагоре и надолу и во исто време почувствува како најдолу, уште подолу од распенетиот дел по кој скокаше јазичето, показалецот и средниот прст на девојчето со брз ритаам и длабоко се вовлекуваат во неа, додела Андон офкаше од сласт или од тегоба држејќи ја Азра со рацете од по страните за да не се одвали, бидејќи во тој миг таа беше потпрена или, поточно, обесена на неговата машкост, беше закачена како торба на закачалка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема очигледно не сакаше тоа да го покаже и да му даде посебно значење и мене ми беше јасно дека, едноставно, тоа не ѝ беше целта, но за миг почувствував дека ја прочита мојата претпоставка и дека веќе игра на таа карта.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема беше сериозна и молчалива како никогаш порано.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И тука, во судницата, тогаш, во тој миг почувствував дека јас и Ема сме ние, и знаев дека и Ема почувствува дека таа и јас како и секогаш и тогаш, во судницата, бевме тоа – ние, кое никогаш дотогаш, додека бевме заедно, не го изговоривме така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Додека госпоѓа Мариела зборуваше, Ема беше опуштена, но кога, без никаков повод и без суштинска врска со предходно реченото, слушна: „Сепак, денот се познава по утрото,“ безизразно се насмевна и почувствува дека ситуацијата е конфузна, можеби и глупава, но сериозна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тогаш тој почувствува дека тоне, исчезнува, и дека одвај ја задржува и нејзината омлитавена снага.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, сепак многу се израдува. Тоа попладне почувствува дека Хелвиг е посебно вознемирен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена почувствува дека сестрата на Марија не сака многу да објаснува. Како да се плаши да не каже нешто повеќе...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг почувствува дека е време да ја сменат темата на разговорот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште додека јадеа, Елена по изразот на лицето на Марија почувствува дека таа сака нешто да праша.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се колебаше. Почувствува дека е поткупена од таа детска насмевка во неговите очи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Повторно почувствува дека неговата одлука за детето, за неговото раѓање, има некаква врска со неговите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена почувствува дека Марија го нагласи тоа „лекарот“, веројатно за да каже дека сето ова е со негова согласност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл заспа... Почувствува дека ѝ омлитавуваат рацете... Станува немоќна...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истовремено почувствува дека прашањето не ѝ е на место.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак реши да ја посоветува: - Оној момент кога самата ќе почувствуваш дека си доволно силна да го издржиш патувањето, да се сретнеш со Хелвиг, со синот, можеби и со свекорот и свекрвата, тогаш - тргни. Но, не порано.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не почувствува дека овие други луѓе се поинакви од него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И почувствува дека лебди...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Очигледно дека моите размислувања се плод на самата ситуација и атмосфера во која сум западнал, ама и на разбудување на нешто ново во мојата природа, оти и покрај тоа што сум си поставил задача да ги набљудувам луѓето и животот, сум почувствувал дека и љубовта воопшто играла важна улога во животот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дине само еднаш подзапре, само еднаш ја сврте главата на друга страна од штицата, само тогаш кога почувствува дека зад него стои сосема непознат човек оти тој што беше зад него немаше никаква мисла во својата глава што можеше да биде непријатна, уште пред да се сврте знаеше дека човекот ужива како тој си ја обезбедува куќичката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Хајдегер почувствува дека јазикот мора да биде вдахновен со национален, v�lkisch квалитет, и дека тоа е причината за неговата непреведливост.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Друг пример: пилот на Jumbo Jet најпосле ќе почувствува дека Боингот влегува во неговото тело.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тогаш го послужија појадок, тој се зафати со него, - да, а тогаш јас почувствував дека и јас сум смртник, и решив да отидам дома да појадувам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Илко се загледа во Доста, па во месечината, пак во Доста, пак во месечината и почувствува дека навистина му се смее и го гледа, ама место да се уплаши или засрами, тој го собра лактот на раката на која лежеше Достината глава и оваа се најде под неговата гуша.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вујна Клементина ќе почувствува дека ѝ беше дојден редот да си го каже своето: „Мојата внука Ервехе ја загуби мајка си на раѓање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Почувствува дека претерува со своето инсистирање на фашизмот заборавајќи на Мајкината римска приказна од нивниот заеднички живот кога беа среќни на свој начин, оддалечени од патријархалната тврдина крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Почувствувала дека е дојдено време да се насочи разговорот кон целта за која Клементина ја донела Ервехе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога почувствува дека сите нејзини синови и ќерката се доволно моќни за да го понесат семејниот товар, таа остануваше само сакан гостин во нивните куќи, со речиси точно измерено време, кај секого.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко почувствува дека таа има нешто значајно да му каже.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка почувствува дека сега беше дојдено времето да ја дополни семејната историја со разјаснувањето на Татковите бегства или отсуства, секогаш, како што велеше Татко, во интерес на стратегијата за спасот на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка почувствува дека сега беше редот и таа да се „исповеда” за своите „врски” во животот на кои мислеше Татко – на „италијанската”, но и на „грчката врска” – сигурно предизвикан од ненадејното откривање на знамињата, на грчкото, на италијанското и на албанското, во нејзиниот чеизен ковчег.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка почувствува дека Татко зборува како од книгите. Не рече ништо.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И кога, по Втората светска војна, и од оваа и од онаа страна на границата, дојдоа на власт комунисти кои се колнеа првин во Сталин, Татко веднаш почувствува дека доаѓа времето што го навести рускиот белогардеец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ти во оваа доба!“ Почувствува дека грлото му е суво, се напрегна: „Не ме очекуваше?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Почувствува дека по тој начин сака да продре во некоја тајна. Испитуваше, слушаше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога се наведна над полупокриениот човек, почувствува дека белата маска му пречи да дише.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Почувствува дека крвавите и натечени усни тешко се развлекуваат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не оставај ме, уште еднаш рече, и јас, пред да заспијам, почувствував дека ме мразиш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И уште пред да ја запали цигарата, почувствува дека со пламенот на својата запалка ја откри лагата во звоите очи. „Секогаш?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И повтори „Свињо“. Но почувствува дека и другиот нешто знае онака бел во лицето како и самиот што беше, како брестот и поднаредникот, во оној ден пред тоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пламна од ударите на тие зборови. Почувствува дека точно преку средината на челото му се напнува мрачна, злокобна жила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Додека ми шепотеше во увото почувствував дека усните ѝ треперат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, бев задоволен бидејќи не само што сфатив туку и почувствував дека втасавме таму каде што веројатно бевме наумиле.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури потоа ги отвори очите и ме погледна толку изненадено што се чинеше дека за прв пат ме забележува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш се оддалечи, замина негде не само со поплаките туку и со гласот, и моите зборови повеќе не ја престигнуваа; ми се чинеше дека попусто ги арчам, дека попусто се трудам, па затоа и се чувствував заскитан сè додека не почувствував дека нејзиниот глас се враќа, дека дишењето ѝ се забрзува, а челото, до тој момент речиси суво, наеданаш се ороси со студена пот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистински почувствував дека сум го сторил она што не требало, а не бев сигурен која е причината и какви можат да бидат последиците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Воден од ваквите размисли кои и не беа најсоответни за моментот, но и од љубопитноста што неодмерената убавина знае да ја побуди, почувствував дека посакувам да ѝ пријдам на девојката во бело.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ја запре косачката сред дворот зашто почувствува дека сонцето тој миг зајде и ѕвездите изгреаја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Том почувствува дека е понесен од масата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Почувствува дека зад собата ракетата се извишува над пустинското тло, со подвиените огнени крилја, со притулениот огнен здив, чекајќи да проговори во името на три милијарди луѓе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Никој не може да ми помогне. Сето ова е најнеразбирливата и клета работа што досега ми се случила во животот“, ги отвори очите, ги стегна тупаниците и почувствува дека се студени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Почувствува дека истото се случува отпрвин со едната, а потоа и со другата нога.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го чу ударот на затворање на преградната врата од тремот и почувствува дека жена му го гледа додека тој ја набљудува ноќта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пеперугата Каја оддалеку почувствува дека наближува кон прекрасната градина.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас ја наведнав главата, а во себе почувствував дека ми олесна, дека ми се стопи грутката што ме стегаше во грлото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но вечерта, почувствував дека сум подготвен.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не стигна ниту до крај да се израдува на снегот на тротоарот што се топеше под врелината на неговите стапки, кога почувствува дека нешто го ѕвекна по главата. Изгуби свест.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Како што ќе поминам сега до првите клупи, си мислеше Ема додека несигурно стануваше од столчето, сите ќе почувствуваат дека мирисам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа се обидував да бидам колку што е можно повеќе тивок, а кога ќе почувствував дека нема да можам да се исконтролирам ја пуштав водата од тушот да тече во кадата и така да го подзатскрива мојот звук.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А за кого е оној мармалад, види, пет месеци стои во креденецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ајде, соблекувај се. - Ама... - Ема се обиде да го задржи палтото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да не ме сметате за оние... што учат сè напамет...“ почувствува дека се вцрвува, се поти и не може да се контролира, и не сакајќи повтор погледна накај Теми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мама Злата го остави плеталото, почувствува дека чека потврдување, оправдување: „Така е, гледам, многу се трудиш.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Фимка ја погали по глава како тогаш, кога јa држеше во скутот и почувствува дека топлината на нејзините усни и го затоплува срцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога почувствува дека догорчето му гори прсти, ја истресе пепелта и како да се жалеше некому, рече: - Навикнавме на кал, на студ и дожд, на глад и жед, на магла и виулица, на вошки и нечистотија, на тресокот на бомбите и рафалите, на страдања, на крв, на болка и на ранети, на сакати и мртви, да нѐ убиваат и убиваме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Господе, зарем умирам или полудувам?” - смирено и без уплав се прашува и дури сега почувствува дека ја болат колената од клечење.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во еден миг почувствува дека заслабнува и дека во неа нешто почна да се крши.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Почувствува дека нешто го пече, се обидува да се подигне, по мракот станува сѐ погуст.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Откако се изнаплака, почувстува дека во неа влегува некакво олеснување, небаре долго очекувано смирување...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Младиот човек подизлезе пред огулите, се поклони и во еден момент почувствував дека и тој ме здогледа, видов некоја искра во неговите очи, краток сјај...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
За првпат во животот почувствував дека го добив тоа што го посакував цел живот, дури и како дете во прегратките на старата слива.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Филип не ме праша зошто. Почувствував дека многу го повредив.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се поздравивмема, а усните ни се споија во еден долг бакнеж и почувствував дека тоа не е нешто што ќе помине така брзо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Наеднаш, отсечен од светот, во посебна класа почувствував дека морам да раскажам нешто страшно, но што е тоа, не можев да да си објаснам ни самиот на себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Почувствував дека беше поволен моментот да го продолжам разговорот за троверјето на Албанците и толерантноста, најмногу поттикнат од примерот на споменатиот Фан Ноли.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И.И. почувствува дека беа дојдени неговите „пет минути”.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Почувствував дека А.А. го менува тонот во малку задоцнетиот одговор: - Одите пребрзо со вашите заклучоци...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се сеќавам како таа ноќ се возевме дома на линијата Е1, чувствувајќи се толку болно и победено што се срамам да го спомнувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да се важеше, претпоставувам дека сите ние би биле Казанови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Второ: сакам да истакнам дека во песните на поетот Антиќ е даден одговор на многу нејасни прашања што децата си ги поставуваат кога ќе почувствуваат дека се менуваат, дека нешто врие во нив, дека нешто ново, непознато, таинствено се случува со нив.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Одеднаш почувствував дека паѓам, дека цел се простирам преку улицата, а доматите, компирите и крушите што ги носев во една кошница, се разлазија по асфалтот!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дедо ме погледна како да не им верува на очите, ме прегрна и ме погали по косата: - Пак сум се загубил Веданчо, - тивко ми рече, ама јас почувствував дека не му е жал што така му се случило, туку дури како да беше и радосен заради нешто.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Почувствува дека овие што му се смееја ќе се најдат надитрени и драго му беше поради тоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Авторот за цело време се чувствуваше понесено изгубен, а кога виде како на средовечната госпоѓа облачиња црвенело ѝ прелетуваат преку образите, почувствува дека сепак доста цврсто се држи на нозе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тука Едо Бранов направи пауза. Всушност се раскомоти затоа што почувствува дека публиката го следи со збунетост и со внимание истовремено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не го разбра тоа што чу, но почувствува дека му беше речено нешто крајно важно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа можеше уште да му бега, но кога виде или просто почувствува дека нема никого наоколу, му се даде на Еда така да ја стигне што му се најде во прегратката, стегната со своите штутуку пркнати цициња во неговите како камен тврди гради.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа ноќ вагонот почувствува дека живее.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Набргу почувствува дека не може да дише, дека ѝ се сушат шкргите и кожата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Игбал сфати.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му раскажав за Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти реков, таа е мојата најдобра другарка и ми беше многу тешко што си замина, - почувствував дека пак се правдам, како да треба да му се извинувам што така се случувало.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе доживеам ли јас некогаш да го видам светот? – ја прашав неочекувано.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не треба да имате толку многу доверба – ми излета погрубо отколку што имав намера. – Вие сте возрасни, а ние сме деца, треба малку посериозно да ја сфаќате улогата на родители.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се побуни нешто во мене, почувствував дека ме обзема нешто слично на лутина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И пак почувствував дека она одвратно змиулче ме каса внатре, во срцето или душата, сеедно, но не сака да ме остави на мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не чуди се – ми ги прочита мислите уште пред јас самата да си ги откријам – знам што ти се случува, почувствував дека си многу тажна и дојдов да видам зошто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)