Ја сметав дури и за многу значаен залог.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тато е строг и добар. Во очите му светна добрината, а врз строго стегнатите усни се појави насмевка.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)