Дури во Второто српско, некаде околу 1930-та во Потковицата, од напролет до наесен, почна да се појавува неговиот внук, синот на неговиот најстар син, на Јанкула, Јован Јанкулов Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Дури потоа се појави и неговото извалкано од плачење лице.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Доаѓаше низ некоја мрежеста темнина од која најнапред се појавија неговите кафејаво земјени прсти со многу кал под ноктите.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Акиндин е веројатно вториот мошне значаен Словен, кој по Климент Охридски успеал да стане познат во Византија, а и во соседните земји.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)