праша (гл.) - мене (зам.)

Ете, ако ме прашаш мене... (уште повеќе зацрвене, градите почнаа да и се шират и почесто да ќ се движат).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој ме праша мене како ми беше некогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ти може да спие, па сонува лоши соништа. Нема крај тоа. Што не ме прашате мене како ми е?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го прашувам татка ми како да ја пишеме фирмата, а тој ме прашува мене.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Отишла девојката кај чешмата и откоа се здравуала, ја прашале месеците: „Кој месеци сет поарни и кој сет полоќи?“ Се подумала троа чупата и му рекла: „Ами зер вие не 'и знаите кој сет поарни и полоши, да што ме прашате мене?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зер и друзите сет толку арни, да туку што ќе чиниме, сме му паднале в рака тиќи тоа, бре стриковци - му рекло девојчето, - како сакаат ќе ни праат.“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мислам, на тој начин и дава знак на Трајчеица дека неговото учество во разговорот по оваа тема завршило и ме прашува мене кога ќе биде готов ручекот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ХРИСТОВ: Што можам јас? Кој ме праша мене за нешто? Ме повикаа пак кај Иванов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Прашај како ми е мене? Прашајте ме, има ли некој да ме праша мене?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)