Чана не го препознаваше гласот, а не се знаеше ни од кој вагон излегува.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
„Оммм...“, шумот на реката се продлабочува, како да доаѓа оддолу, од клисурата на некоја планина и писателот веднаш го препознава гласот на жената на својот живот, кој се преплетува со гласовите на реката и таткото.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
За сите нив и, особено за комшиите, тој стана писател. Разговорлив писател.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Го препознавам гласот од Мирковиќ, нејасно од бучењето, ама го препознавам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)